Dag 1 Vrijdag Nunspeet

Om half twee vertrokken naar bungalowpark Stolpenheim in Nunspeet met prima weer, 24 graden en wisselend bewolkt. Gezien eerdere ervaringen met files op de A28 op vrijdagmiddagen in het vakantieseizoen richting Veluwe nemen we de A27 en gaan we vervolgens door de Flevopolder naar Harderwijk. Dat bevalt prima want het is en rustig en het schiet ook nog eens lekker op zodat we veel te vroeg dreigen aan te komen. We houden dan ook nog maar een niet geplande stop bij een parkeerplaats vlakbij Eemnes waar we wat frisdrank halen en een tijdje op ons gemak in het zonnetje wat babbelen en drinken.

Aangekomen bij vakantiepark(je) Stolpenheim kunnen we meteen bungalow nummer tien in. We krijgen van de eigenaar twee sleutels in de vorm van een kaart en in de bungalow zeer kort uitleg over wat zaken waarbij het meeste zich eigenlijk wel vanzelf wijst, behalve de wifi-code maar die hangt op een plakkaat in de gang en wordt aangewezen. De eigenaar blijkt gisteravond laat nog een mail te hebben gestuurd dat we er vandaag eerder in konden als we wilden, alleen zitten we niet zo vaak in onze mailbox dus die hebben we gemist. Het huisje is op zich ruim, heeft wel een uitstraling van de vorige eeuw zonder afwasmachine en met ouderwetse wastafels waarvan er zelfs eentje in de master bedroom op de begane grond hangt. Boven zijn ook nog twee slaapkamers te vinden die extreem saai zijn ingericht in in totaal voorzien van zes bedden. We hebben een behoorlijke tuin met een soort vogelvilla waar we, als reisgezel die vult met nootjes, veel plezier aan beleven doordat er grote hoeveelheden vogels en ook eekhoorns op afkomen. Het uitladen en inruimen kost wat meer tijd en inspanning als gewoonlijk omdat we niet met de auto naast het huisje kunnen parkeren. Verder lijken niet alle twaalf huisjes bezet en hebben we de indruk dat er wat vaste bewoners aanwezig zijn, een moeder met twee kinderen, een Pool die overdag altijd weg is en een huisje naast ons heeft zo veel spullen in de vensterbank en bouwwerken in de tuin staan dat je niet verwacht dat een passant dat doet.

Om half vier zijn we aardig ingericht en gaat het in korte broek naar het dorp. Dat blijkt wat lastiger als dat het op Google Maps leek omdat men het stationsgebied aan het verbouwen is. Waar Google Maps een overweg met trottoirs laat zien blijken er nu een tunnel voor auto’s en een tunnel voor fietsers en wandelaars aanwezig te zijn waardoor we wel wat om moeten lopen. Het is ook nog niet klaar en er zijn dagen dat sommige stukken van het fiets- en voetpad zijn afgezet en we opeens weer anders moet lopen. Nunspeet is behoorlijk druk op vrijdagmiddag en heeft aardig wat winkels en horeca is wel duidelijk. Echt spannende panden kom je niet tegen buiten een paar mooie huizen, dorpsherberg de Roskam en de Hervormde kerk. In ieder geval een overzichtelijk dorp maar geen dorp waar ik nou echt warm voor loop.

Na veertig minuten weer terug op het parkje en er blijkt iets mis te zijn gegaan met de koffie, we hebben pads bij ons waar hier toch alleen filter en gemalen bonen gebruikt kunnen worden. Die gaan we dan maar voor het eten halen bij de AH die vlak naast restaurant “Bij Frans” zit waar we vanavond gereserveerd hebben. We lopen samen nog even naar restaurant "Joris" wat de buurman van het bungalowpark is waar we in een paar luie stoelen op het terras een kop koffie en een muntthee nemen.

Terug in het huisje test ik het bed even, waar ik niet erg blij van word en begin aan een boek van Keggie Carew wat “de wereld van mijn vader heet”. Als ik wil douchen blijft het water koud en bellen we de eigenaar die zegt dat het wel zal komen omdat de druk in de cv-installatie te laag is wat we onmiddellijk geloven maar hij vraagt of hij eerst even mag eten en over een uur kan komen. Dat zien we niet zitten omdat we zelf gereserveerd hebben en uiteindelijk komt hij toch met enige spoed en verhelpt het euvel binnen vijf minuten. Douchen gaat verder prima waarna we deur uit stappen richting “Bij Frans” waar echtgenote even op het terras wacht terwijl de gewenste boodschappen bij elkaar hark.

Buiten op het terras is het druk maar we besluiten binnen te eten waar nog vier tafels bezet zijn. Binnen is het vrij klein maar leuk aangekleed en we kunnen half in de keuken kijken, alleen zitten de stoelen niet heel lekker en krijgen we een houten achterwerk. Het menu staat op een LP en op de hoes van de LP mogen we onder andere genieten van vader Abraham en andere Nederlandstalige grootheden uit de vorige eeuw. De bediening is in handen van drie vlotte meiden en in de keuken tellen we twee koks en een afwasdame. Als we één van de dames vragen wie Frans dan wel is blijkt ze geen flauw idee te hebben, in ieder geval niet de eigenaar en ook geen van de koks. We beginnen met het bestellen van een flesje Verdejo die wel iets meer pit had mogen hebben maar gezien de prijs niet verkeerd is. Vooraf gaat tafeldame aan een Carpaccio en neem ik een spies met konings garnalen en beide zijn prima te eten. Het hoofdgerecht wordt voor de dame dan hetzelfde spiesje en ik neem een procoureur van varken met een mango saus met nogal wat peper en ook dat smaakt prima. Erbij uitgebreide garnituur in de vorm van frites, appel compote, die serieus zoet is en naar kaneel smaakt, en een salade wat een mix van sla, rode kool en kartoffelsalat is. Als nagerecht nemen we allebei het appel dessert wat bestaat uit een enorm stuk appeltaart met slagroom en verse vruchten vergezeld van een enorme bol vanille kaneel ijs. We zien ook andere desserts langs komen die allemaal mega groot zijn en we vragen ons af waar ze de ijsschep hebben weten te vinden die dit soort kogels maakt. Bij het dessert wordt nou eens wel gelijktijdig de gevraagde Cappuccino geserveerd en we zijn uitermate tevreden over het hele gebeuren, heerlijk gegeten voor ongeveer € 125,=.

De wandeling terug gaat in een rustig tempo in lekker weer en om negen uur zitten we nog even met een drankje en een boek in de bungalow. Voor we vroeg naar bed gaan de koffiespullen voor morgenochtend nog klaar gezet en in bed wordt nog wat gelezen waarbij de ventilator die we mee hebben genomen geen overbodige luxe is.

Dag 2 zaterdag Nunspeet.

Het wordt een moeizame nacht, wennen aan de treinen die vlak langs rijden en boven de ventilator uitkomen, maar vooral aan het bed wat niet alleen te zacht maar ook te smal en te kort is om echt lekker te liggen. Het tweede deel van de nacht gaat wat beter zodat we wat later wakker zijn. De koffie lukt aardig en na twee bakkies op bed iets na negen uur beneden aan het ontbijt. Ik haal een krantje bij de Bruna wat nogal lang duurt omdat het pin apparaat vast komt te zitten. De dame achter de balie probeert maar al mijn pinpas de schuld te geven maar als na het nodige bellen en resetten een en ander weer werkt blijkt die het gewoon prima te doen.

Na de krant gelezen te hebben ga ik aan de wandel en loop eerst het bezoekerscentrum van Nunspeet in. Dat is dus een commerciele aanfluiting met allemaal nutteloze artikelen voor de verkoop en nauwelijks enige zinvolle info betreffende wandelen en natuurschoon. Voor een tentoonstelling over uilen moet betaald worden wat we maar overslaan. Ik knoop twee wandelingen aan elkaar, de “ronde huis-” en de “Margaretharoute”. Dat ronde huis kom ik overigens niet tegen en het aan elkaar knopen van beide wandelingen kost me ook nogal wat moeite. Maar verder is het een overweldigende hoeveelheid bos gedurende twaalf kilometer die ik in Nederland nog niet eerder mee heb gemaakt, eigenlijk alleen onderbroken door een behoorlijk heideveld met daarbij een leuk vennetje. Er zijn meer fietsers als wandelaars op de been en met name bij het vennetje zijn wat mensen aanwezig. Een dame die zich laat fotograferen en een tweetal Tokkies die hun hond vrolijk in het vennetje laat spelen terwijl er nou juist een heel duidelijk bord bij het vennetje staat dat die bedoeld is voor foeragerende dieren van de Veluwe en dat honden aan de lijn moeten. Helemaal debiel gedrag als blijkt dan een paar honderd meter verderop een speelvijver voor honden aanwezig is. Uiteindelijk ben ik meer als drie uur bezig en ik heb het warm en ben vermoeid als ik terug ben. Onderweg niet al te veel bankjes tegen gekomen en drie keer kort gestopt om wat te eten en te drinken. Het enige wat me eigenlijk tegenvalt aan de wandeling is de continue herrie die je van de A28 hoort.

Eega blijkt nog niet thuis te zijn van het winkelen in Nunspeet terwijl we toch tegelijk vertrokken zijn. Ik bel maar eens of alles goed gaat en dat is zeker het geval, ze heeft alle kledingzaken hier van binnen gezien en komt uiteindelijk met de nodige kleren na bijna vier uur winkelen weer binnen lopen. Nog wat gepuzzeld en allebei even de ogen gesloten. Later in de middag loop ik via de achterdeur het bungalowparkje af en volg een behoorlijk lange zandweg en duik uiteindelijk ergens het bos in omdat ik de indruk heb dat ik een andere kant op loop als dat ik wil. Dat blijkt ook zo te zijn want nu kom ik tenminste uit bij de afrit naar Nunspeet vanaf de snelweg en loop langs het fietspad terug. Hierna een tijdje buiten gezeten met de krant, een boek en een glas wijn. Reisgezel komt opeens met het voorstel om pannenkoeken te eten bij de buren en regelt een tafeltje voor zeven uur waarna we buiten samen nog een glas wijn nemen en een tijdje babbelen voordat ik nog even op bed ga liggen met een boek en daarna een douche neem.

Bij “Joris” is het als we rond zeven uur naar binnen stappen niet heel erg druk en zitten we vrij vlot aan een pannenkoek. De dame gaat voor spek en ik neem een appel en rozijnen exemplaar die niet als zodanig op de kaart staat maar wel allebei apart dus een combinatie blijkt ook geen probleem. Prima pannenkoeken waar de vrouw twee frisjes en ik twee pinot grigio bij neem. Een dessert kan er ook nog wel in en wordt voor mij een sorbet met een rietje alleen valt er niets door het rietje te zuigen. Er zit wel fruit onderin de coupe en verder vanille-, aardbei- en bananenijs afgewerkt met slagroom en we hebben wel eens een betere gehad. Vrouwlief heeft verse aardbeien met vanille ijs en slagroom wat beter bevalt. We ronden af met een cappuccino en staan na anderhalf uur weer buiten na een simpele maar best lekkere maaltijd in vooral een stuk minder vlotte, haast wat suffe, omgeving als gisteren “bij Frans" valt ons allebei op. We vragen ons trouwens af wie Joris hier dan zou kunnen zijn, maar vergeten dat uiteindelijk de hele vakantie te vragen.

Zondag 13-07-2025 Nunspeet

Gisteravond nog kort buiten gezeten maar het wordt toch vrij snel fris zodat we naar binnen gaan en de rest van de avond lezen en puzzelen. Wat later naar bed en weer een matige nacht en om een uur of acht weer aan de koffie waarbij ik nog een halve kop omgooi met een slaperig hoofd. De weerberichten worden slechter maar zijn nogal wisselend per site of we hier in de omgeving vandaag veel of weinig regen gaan krijgen, duidelijk is wel dat het niet erg warm gaat worden. Uiteindelijk besluiten we maar naar kasteel Nijenhuis te gaan wat een dependance is van de "fundatie" in Zwolle. De keuze wordt voornamelijk bepaald doordat we er achter komen dat niet alleen alle winkels op zondag in deze contreien dicht zijn maar dat dat ook voor heel veel musea geldt. Een prettige bijkomstigheid is dat we er zo wel binnen als buiten wat kunnen bekijken en dus naar binnen vluchten indien het weer hier reden toe geeft. Overigens zijn we er in een ver verleden al eens geweest maar we herinneren ons daar nauwelijks meer iets van dus dat lijkt geen beletsel. Na het ontbijt doe ik een rondje van 1,7 km bij het bezoekerscentrum omdat een krant halen vandaag weinig zin heeft. Tot elf uur het nodige opgeruimd en afgewassen en nog wat gelezen waarna we vertrekken.

De navigatie snapt het adres niet wat we invoeren zodat we het maar op Heino houden en ik besluit niet meteen de snelweg naar Zwolle te nemen zoals Miep aangeeft maar rij rechtdoor de Veluwe op omdat we daar wel wat meer van willen zien. Dat doe ik kennelijk niet heel slim want we horen alleen maar dat we om moeten keren maar we zien uiteindelijk wel meer dan genoeg Veluwe inclusief een kerkdienst in de open lucht die serieus druk bezocht wordt. Bij Elspeet krijgen we ook nog eens te maken met een onduidelijke wegomleiding en bij Garderen kijk ik toch maar eens op een kaart en moet constateren dat we inderdaad niet heel handig zijn gereden en we besluiten via de buitenwijken van Apeldoorn naar Wijhe te rijden. Wijhe ligt aan de andere kant van de IJssel en we worden via de pont gestuurd die € 3,= kost en wel een leuke afwisseling is. Het kasteel zelf ligt tussen Wijhe en Heino en staat gelukkig op de borden zodat we het via nogal wat smalle weggetjes weten te vinden.

Het kasteel ligt er mooi bij in een fraai landschap als we er vanaf de parkeerplaats naar toe wandelen. Het kasteel zelf is gerenoveerd in de twintigste eeuw op kosten van de provincie maar heeft wel een rijk verleden met onder andere als bewoners de niet onbekende families Bentinck en van Pallandt. De restauratie is kennelijk vooral aangejaagd door Dirk Hattema die er uiteindelijk ook is gaan wonen en waarvan de verzameling privékunst de basis voor de collectie van de fundatie is geweest. We betalen € 17,= per persoon en lopen eerst het kasteel in waar vooral voorwerpen en veel schilderijen uit het bezit van Hattema zijn ten toon gesteld. Helaas hangen er bij de kunstwerken geen verwijzingen wie de maker is geweest en moeten we dat steeds per ruimte opzoeken in een tamelijk onhandig soort krant waar we niet erg gelukkig van worden en wat afleidt. Naast wat serieus oud spul inclusief wat kerkelijke ornamenten toch vooral schilderwerk van “modernisten” van begin twintigste eeuw. Stukken van vader en dochter Toorop, Jan Sluijters, Picasso en Ensor als bekendste namen. Veel werken van Paul Citroen en Jan Voerman die naast veel vee, waar we hem wel van kennen, ook prachtige landschappen blijkt te hebben gemaakt. Hoogtepunt uit die periode is voor mij een beschilderd klavecimbel van Piet Moesman onze stadsgenoot. Uit een wat latere periode nog een leuke Oepst en mooi glaswerk van een Spaanse dame met de naam Dora Dolz waar we later in de tuin ook nog kleurrijke beelden van tegen komen. Hattema had kennelijk ook het idee dat een Duitse kunstenaar Ernst Grosse en de Italiaan Gino Severini wel wat konden want van beiden hangt er veel, maar ons zeggen de namen niks en de meeste stukken van de heren zijn nou ook niet heel interessant.

Na drie kwartier zijn we door dit deel heen en willen we graag aan een drankje en een stuk taart in het museumcafé. Dat eerste lukt prima met een colaatje en een tonic maar het tweede gaat wat minder goed. Ondanks diverse soorten taart op de kaart blijkt het grootste deel er niet te zijn want de bakker wil het niet meer leveren omdat er te veel van besteld wordt. Wat er dan wel is, is nog koud en moet eerst nog opgewarmd worden. Afgezien van de vraag of we geloven dat een bakker niet meer zou willen leveren omdat er te veel besteld wordt, wordt dit alles met een zodanige desinteresse en luiheid uitgevent dat onze zin in een taartje vanzelf verdwijnt. Als we buiten willen zitten staan er zo weinig tafels en stoelen, hoezo luiheid, dat we maar ergens aanschuiven. Heel bijzonder dat je nauwelijks tafels en stoelen neer zet als je bij het betreden van het museum iedereen uitgebreid meldt dat er om twee uur een jazzconcert is waar je, lijkt ons in ieder geval, dan toch ook wel wat toeschouwers bij wil hebben. Nou zijn wij geen Jazzliefhebbers en we krijgen niet de indruk dat er verder ook maar iemand rond loopt die hier vanwege het Jazzconcert naar toe is gekomen dus misschien hebben ze toch gelijk.

Na de pauze zoekt partner een bankje op in de beeldentuin en ga ik er op uit om een en ander te bekijken en ook gewoon even lekker te wandelen. Men heeft wel een redelijke tweedeling gemaakt met de tuin aan de zijkant van het kasteel voorzien van wat bedaagdere kunst en in de tuin achter achter het kasteel wat wildere fel gekleurde enorme composities. Die laatste zijn groot en lomp en niet ons ding, in het andere segment zitten fraaie stukken. Misschien wel het bekendste is het beeld “Wilhelmina” van Charlotte van Pallandt. Wellicht niet de meest charmante afbeelding van Hare Majesteit maar wel een begrip. Van Karel Appel kom ik een bijzonder “vogelvrouwtje” tegen. Totaal onbekende sterren die wel fraaie dingen hebben staan zijn Henk Zwerius, Hedwig Zweerus Weber en de eerder genoemde Dora Dolz.

Na bijna twee uur rijden we het terrein af en willen nu via Zwolle terug omdat we verwachten dat het gezien het latere tijdstip wel eens een stuk drukker bij de pont kan zijn. Dat betekent dat we door Heino moeten waar nou net vandaag een soort boeren survival tocht wordt gehouden waar de hele bevolking of aan mee doet of per fiets naar komt kijken wat als resultaat heeft dat we meer van Heino zien dan ons lief is omdat we regelmatig om moeten rijden en dat ook nog in een suf tempo mogen doen omdat er niet in te halen valt. Hierna gaat het vlot en als we om drie uur terug zijn gaan we eerst allebei eens aan een late lunch want we lusten inmiddels wel wat. Ik doe vanmiddag nog wel een wandelingetje door Nunspeet wat nog doodser blijkt te zijn als een zondagmiddag in Frankrijk en die kunnen er ook wat van. Een cafetaria is open en daar zitten een paar mensen en bij een ijssalon zitten zelfs behoorlijk wat mensen maar dat zijn vrijwel allemaal Duitse toeristen met kinderen. De enige kroeg die open is heeft twee bezoekers op het terras en verder is het volkomen stil op straat. Terug bij de bungalow buiten weer verder met het boek waar ik mee bezig ben maar ik vlucht al snel naar binnen wegens dan toch eindelijk wat regen.

Om half zeven stappen we naar buiten richting “Dorpsherberg de Roskam”. Daar zit het buiten helemaal vol maar binnen kunnen we er nog makkelijk bij. Later begint het toch weer te regenen en vluchten mensen alsnog naar binnen die eerst per se buiten wilden zitten. Van binnen een mooie zaak en zoals al eerder aangegeven is de buitenkant ook fraai. De wijn wordt de beste van de vakantie, een zachte niet zo scherpe Sancerre van Raimbault die ook nog betaalbaar is. Ik zie geen voorgerecht waar ik nou heel enthousiast van wordt zodat we allebei voor een hoofdgerecht gaan. Eega neemt een kippen dij met satesaus die eerst het predikaat lekker krijgt maar later toch als wat minder wordt beoordeeld omdat er nog her en der een velletje om het dijtje zit. Voor mij wordt het kabeljauw met olijven, gezuurde komkommer, aardappel mousseline, spinazie en een beurre blanc die buitengewoon lekker is met als enige minpuntje dat het snel afkoelt. Erbij nog wat frites en salade die voor voldoende vulling zorgen. Desserts worden een Pavlova voor mij die ik totaal niet als Pavlova herken omdat de room ontbreekt en ik alleen merengue zit te knagen. Voor de dame een cafe de luxe die bestaat uit cappuccino met wat koekjes en chocolaatjes. Ook dit is natuurlijk niet helemaal wat we verwacht hadden, onze Franse vrienden snappen het toch wat beter met hun cafe gourmand. Na een kleine twee uur € 130,= afgerekend en achteraf een wat vreemde ervaring, we hebben hele fijne en hele matige dingen mogen nuttigen maar het zat er in ieder geval lekker.

Als we naar huis lopen komen we nog een paar Ragdolls tegen en raken aan de praat met de eigenaar, die blijkt de beesten nogal wild met een tondeuse bewerkt te hebben omdat ze vol met klitten zaten. Ziet er niet uit maar het zijn leuke lieve beesten en het blijken een moeder met zoon. We zijn vrij laat terug en ik maak het laatste glas wijn op en puzzel nog wat voor ik om tien uur plat ga.

Maandag 14-07-2025 Nunspeet

De nachtrust gaat wat beter en al vroeg op en neer naar het dorp waar ik de Stentor koop. Om tien uur in de auto naar de Jumbo wat hier driehonderd meter verderop is en waar het vooral druk is met vakantie vierende gezinnen die boodschappen doen. Met een half uurtje zijn we weer terug.

Omdat het vandaag nog warm zou moeten gaan worden en droog blijft volgens een aantal weersites besluiten we het water op te zoeken met een paar stoelen en een boek. We rijden naar “Hoge Bisselt” wat een surfstrand is en ook aan wordt geprezen als “Nunspeet aan Zee”. Het is wel wat lastig te bereiken door smalle binnenwegen met veel fietsers. Op internet staat dat het door Leisurelands wordt beheerd en we ter plaatse parkeergeld moeten betalen. Ter plaatse staat de slagboom open en is in geen velden of wegen een automaat te zien. Ons bevalt het er wel, we hebben een mooi grasveld met uitzicht op het meer en kunnen onder een boom zitten. Er zitten veel vogels, vooral ganzen, eenden, spreeuwen en zwaluwen en we hebben eigenlijk continu wel wat te zien omdat voor onze neus het fietspontje tussen Nunspeet en Biddinghuizen aankomt en vertrekt en behoorlijk druk gebruikt wordt. Het aantal mede recreanten is zeer beperkt maar neemt in de loop van de middag iets toe. We lezen er vooral en ik maak een wandelingetje wat hier lastig is omdat er eigenlijk alleen maar een weg naar het strandje loopt zonder zijpaden of iets dergelijks. Om half drie begint het opeens kouder te worden en tegen drie uur horen we mensen achter ons zeggen dat er een forse bui aan komt zodat we om drie uur besluiten om in te pakken en te vertrekken.

Als we terug zijn bij de bungalow begint het inderdaad wel te druppen maar het zet niet echt door. We zitten binnen waar ik nog een tijdje puzzel en tegen vier uur gaat de regen dan toch los en duurt een half uurtje. Daarna denk ik nog een wandelingetje te maken richting het dorp maar dat wordt niet veel omdat het weer fors begint te regenen en ik een tijdje bij het station schuil waarna ik maar terug ga als de regen weer wat minder wordt. Om half zeven gedoucht en we eten vroeg een zelfgemaakte bonenschotel en kwark met vruchten na, wat wel goed bevalt na al het restauranteten van de afgelopen dagen.

De afwas gedaan en uiteindelijk nog een ommetje door het dorp gemaakt in heerlijk weer waarbij de terrassen van “de Roskam” en “Banka” druk zijn maar het verder overal rustig is, ook op straat. Bij het station verzamelen zich als ik terug kom een wandel- en hardloopclub. Terug in de hut lang gelezen en gepuzzeld met een paar nul.nul en tegen half elf naar bed.

Dinsdag 15-07-2025 Nunspeet

Nog weer wat beter geslapen, wel vroeg wakker om zeven uur en gelijk maar koffie gezet. Tot een uur of negen wat liggen soezen en nog wat gelezen en als ik beneden kom staat echtgenote eieren te bakken voor het ontbijt. De krant halen is weer eens lastig omdat men stukken fietspad heeft afgeschraapt voor kennelijk nieuw asfalt en er omgelopen moet worden wat niet erg duidelijk wordt aangegeven. In het dorp kom ik een grote markt tegen die nog in opbouw is en het valt op dat het fruit in ieder geval duurder is als wat we gisteren bij de Jumbo gekocht hebben. Terug in de bungalow De krant gelezen en de crypto geprobeerd maar ik kom niet ver vandaag.

Gezien alle onduidelijke weersvoorspellingen besluiten we naar Elburg te gaan vergezeld van een paraplu. We parkeren bij de vesting op een grote gratis parkeerplaats waar ook nog een marktje wordt gehouden. Het stadje ziet er leuk uit en wordt behoorlijk druk bezocht door toeristen waaronder heel veel Duitsers en oudere mensen maar opvallend weinig gezinnen. Partner wil ook hier weer allerlei winkels in en daar heb ik dus nu even geen zin in, we zijn hier om Elburg te bekijken wat we dan ook doen door er samen eerst maar eens dwars doorheen te lopen tot aan de jachthaven waar nog de nodige mooie botters liggen. Terug het stadje in gewandeld en reisgezel achtergelaten op het terras van “bij Ellen” waar ze een colaatje neemt en ik het stadje verder kriskras bekijk. Uiteindelijk wordt het wel wat veel van hetzelfde in alle steegjes na de Vischpoort, het Agnietenconvent, het oude begijnhuis en nog wat andere niet alledaagse panden maar het is in ieder geval nog mooi weer dus het is prettig wandelen.

De dame weer opgepikt, samen nog een winkel in voor wat info over internet en mobiele telefoons en daarna gaan we onder het houten afdak van restaurant “Suikerzoen” zitten, zodat we in ieder geval weinig last van de verwachte regen zullen hebben en het uitzicht is er leuk. Die regen komt uiteindelijk ook wel maar stelt bar weinig voor. We gaan voor een frisje en tafelgenote voor een pannenkoek met spek en ik voor een broodje zalm met rucola, gebakken kappertjes en een honing tijm saus die beide prima smaken. Als alles op is nemen we allebei nog een Cappuccino. Het valt wel op dat alles hier op de kaart maar zo vijventwintig tot vijftig procent duurder is als in Nunspeet.

Na de lunch nog een paraplu voor de dame aangeschaft en we wandelen naar museum Elburg wat in het eerder genoemd Agnietenklooster is ondergebracht en € 8,50 per persoon kost. Het wordt een wat lastig bezoek met allerlei sluip door en kruip door trappetjes waar reisgezel niet erg blij van wordt. De museumwinkel is extreem groot en heeft weinig zinvols in de aanbieding wat ons betreft. Het museum gaat over het verleden van Elburg en kent een paar zalen die gaan over het nonnenleven, wat schilderijen met Elburg als onderwerp van plaatselijke sterren, Folterapparatuur uit een ver verleden en beroepen. Dat bestond met name uit visserij maar na het wegvallen van de visserij door afsluiting van de Zuiderzee blijkt in Elburg een groot aantal vissers overgestapt te zijn naar het schildersvak. Er zijn wel meer vissers in vissersdorpen rond het IJsselmeer overgestapt naar de bouw, in Volendam barst het bijvoorbeeld van de stukadoors, maar in Elburg kwam zelfs een schildersschool en het blijkt dat men wel wat meer kon, gezien de ten toon gestelde meesterstukken, als een huis schilderen. Een kleine ruimte gaat nog over wat scheepvaartzaken uit het verre verleden en over de admiraal Jan van Kinsbergen die als zeeheld te boek staat en geboren is in Elburg.

Er is nog een aparte ruimte ingericht met een tentoonstelling over de vergeten watersnoodramp van 1825 waarbij veel land in met name Gelderland en Friesland is overstroomt rond de toen nog Zuiderzee. Hierdoor zijn met name hier in de buurt in Doornspijk veel doden gevallen, Elburgse vissers zouden zich onderscheiden hebben door met hun boten naar overlevenden te gaan zoeken. Als ik eens vraag hoeveel doden er nou precies bij de ramp zijn gevallen komt een medewerksters aarzelend met het getal tweehonderd. Dat staat toch niet helemaal in verhouding tot de watersnoodramp van 1953 lijkt ons en dus minimaal niet zinvol om de suggestie te wekken dat we hier met een gelijkwaardige ramp te doen zouden hebben. Hoe het ook zij samen met de overstromingen van 1916 heeft het wel geleidt tot het afsluiten van de Zuiderzee. Een niet onaardig museum maar nogal verrassend dat er niets over het Hanze verleden van Elburg of de reformatie te vinden is.

We zijn vroeg in de middag terug in Nunspeet waar ik mijn eerste boek uit lees. De titel verwijst eigenlijk naar twee levens van de vader van de schrijfster, dat in het heden wat beheerst wordt door dementie en dat in het verleden waarbij hij onder andere een oorlogsheld achter de linies was in Frankrijk en Birma. Mij boeit het deel over Birma meer als de rest omdat ik totaal niets weet over dat land en wat er in en na de tweede wereldoorlog eigenlijk gebeurd is om het Engelse imperialisme te beeindigen. Verder een verhaal van een dochter die haar vader adoreert en haar stiefmoeder haat. Het lijkt er sterk op dat ze niet helemaal kan accepteren dat de man van zijn leven en dat van zijn gezin na de oorlog een puinhoop heeft gemaakt en haar echte moeder waarschijnlijk meer credits verdient als hij.

Nog een tijdje gepuzzeld en we raken gezamenlijk in een wat onplezierige discussie verwikkeld over hoe om te gaan met internet en dan specifiek met de telefoon. Dat zet zich voort op het terras van “Joris” waar we later in de middag nog een wijntje en een frisje drinken en ontaard zelfs in een ruzie achtige sfeer. Maar beter dat ik bij terugkomst even ga rusten om afstand te nemen en begin aan het boek “de Gloriejaren van Antwerpen” van Michael Pye. Na een douche nog wel even uitgesproken dat dit dus een kut middag was waarna we gezellig naar “Brasserie 14” wandelen wat hier vlakbij ligt en waar we gereserveerd hebben.

Het blijkt dat Brasserie 14 het restaurant is wat hoort bij hotel “de Hoeve van Nunspeet”. Het zit dan ook ramvol met hotelgasten die vrijwel allemaal in een zeer ver stadium van bejaardheid verkeren, zelfs verder als wat we vorig jaar op onze Moezel reis mee hebben gemaakt. De eerlijkheid gebied overigens te zeggen dat het ook op andere plaatsen waar toeristen rondlopen of fietsen duidelijk is dat de groep bejaarden in dit gebied meer dan over vertegenwoordigd is. Nog erger is dat we weliswaar al in een vroeg stadium gereserveerd hebben maar dat kennelijk niet betekent dat je dan een leuk tafeltje vrij houd, we worden nogal ongeinteresseerd aan een tafeltje in de hal van het hotel gezet waar het ook nog eens tocht door de open voordeur, die later wel gesloten wordt. De bediening is niet erg ontspannen en het eten komt niet al te snel maar is wel lekker. Tafeldame heeft een tataki van tonijn met een pipetje ketjap en gepekeld gember en voor mij wordt het een gebakken zalmmoot met aardappel mousseline met de nodige groente en een bakje frites. Ik neem er twee glazen van een Spaanse wijn bij die bestaat uit een blend van sauvignon Blanc, Viognier en Verdejo en misschien net wat te fors in zuren en scherpheid zit maar in ieder geval wel karakter heeft. Voor eetgezel worden het een muntthee en een Prosecco.

Eetgezel wil het pipetje eigenlijk stiekem mee naar huis nemen, maar als ik aan de bediening vraag waar ze die kopen komen ze later terug met de mededeling dat we er wel een paar kunnen krijgen. Dat worden er uiteindelijk twaalf. Als dessert gaat madame voor een Blondie die prima smaakt en ik voor een kriekbier sabayon. Ik krijg verse aardbeien met slagroom en een bol mango ijs wat op zich prima smaakt maar natuurlijk helemaal niets maar dan ook niets met een sabayon te maken heeft en ook nog eens niets met kriek. We maken er verder maar geen woorden aan vuil, we gaan hier toch nooit meer terug komen wegens een leeftijdscategorie waar we ons nog niet in thuis voelen, maar nog belangrijker we voelen ons hier niet echt gast of gewaardeerd. We sluiten nog wel met twee Cappuccino af en de rekening bedraagt € 89,65 en de conclusie is dat deze avond wel past binnen de hele afgelopen dag die toch her en der nou niet de meest leuke of gezellige was.

Woensdag 16-07-2025 Nunspeet

Gisteravond erg vroeg naar bed maar vannacht helaas wel een paar keer wakker van de regen op de Veluxramen wat serieus kabaal maakt. Kennelijk daardoor pas tegen negen uur echt wakker. Om tien uur aan het ontbijt met wat regen maar ik weet daarna wel droog een krant in het dorp te halen. Er is voor vandaag veel regen voorspeld en we hebben besloten dan maar in het dorp te blijven en hier wat activiteiten te ontplooien. Na de Stentor doorgeworsteld te hebben slaag ik er ook nog in om de crypto volledig op te lossen. Verder nog wat zaken opgeruimd, uitgezocht om morgen te gaan wandelen en mail bekeken voor we om half één gaan lunchen bij “Joris”.

Het is er niet druk en we worden wel zeer verrassend bediend door de eigenaar van het bungalowgebeuren die hier één dag in de week bij blijkt te klussen. We gaan weer voor dezelfde pannenkoeken als afgelopen zaterdag maar dit keer met een frisje. Er zitten schuin achter ons nog wat bejaarden die we gisteravond ook in “Brasserie 14” rond hebben zien schuiven. Na drie kwartier zijn we uit gegeten en wandelen we nog steeds droog richting het Noord Veluws Museum waar we tegelijk met de nodige andere bejaarden binnenkomen voor een bezoek. De toegang bedraagt € 12,50 per persoon en men heeft een vaste collectie met doeken van schilders die van 1890-1950 in Nunspeet schilderden en zich er soms zelfs vestigden. Men heeft het dan ook over het kunstenaarsdorp of de kunstenaarskolonie Nunspeet. Veel mooi toch wel redelijk klassiek schilderwerk met name bestaand uit natuur- en dorpstaferelen. Het meest aansprekend is Chris ten Bruggen Kate, wat ook de enige enigszins bekende naam voor ons is, in een soort magisch realistische stijl. Opvallend is Jos Lussenberg die naast fraai natuurwerk ook een paar zeer opvallende schilderijen met mensen zoals “in de kerk” heeft gemaakt, die voorzien lijken van doodshoofden met gesloten ogen. Je vraagt je af of hij er iets mee bedoelde. Volgend de info bij de tentoonstelling is de meest bekende naam hier die van Ben Viegers, maar dat zegt ons niets. In hetzelfde genre vinden we Arthur Briet en Jan van Vuuren eigenlijk meer geslaagd. Heel bijzonder is ook een schilderij van Jan Kleintjes, waarin iedereen zijn moeder, schoonmoeder of oma herkent met een glaasje advocaat en een tevreden gezicht.

Naast deze zaal is er nog een kleine zaal gewijd aan een tentoonstelling over ondergedoken schilders op de Veluwe tijdens WWII. Omdat de Duitsers de Kulturkammer opzetten hadden kunstenaars weinig keus, of naar hun wensen te schilderen of dan maar onder duiken. De vraag lijkt vooral hoe ze tijdens die jaren aan schilders spullen kwamen, maar dat wordt verder niet duidelijk. Gijs Voskuijl en Jan van Amstel wisten in ieder geval leuk werk te maken.

Heel bijzonder is de grote tentoonstelling “Nida”, ook al een kunstenaarskolonie die in de tentoonstelling gekoppeld wordt aan Barbizon zodat de tentoonstelling ook met werken uit die school begint en waarvan Chaigneau de enige voor ons bekende naam is. Nida ligt nu in Litouwen maar indertijd in Pruisen en ontstond als kunstenaarsdorp door diverse leden, waar verrassend veel dames tussen zaten, van de kunstacademie in Koningsbergen en Berlijn die er naar toe trokken. Ook hier gaat het om ongeveer dezelfde periode als in Nunspeet van 1885 tot WWII. De laatste jaren werden de werken door de nazi’s geclassificeerd als entartete kunst wat niet zo vreemd is want het ging in die tijd richting expressionisme waarbij vooral Arthur Degner opvalt. Dat zal ook wel aangewakkerd zijn door Max Pechstein en in minder mate Lovis Corinth die de bekendste namen waren die af en toe ook in Nida kwamen werken en lid waren van “die Brucke”. Wat mij betreft zijn de mooiste werken van Ernst Bischoff-Culm, die in WWI beide handen verloor en daarna zelfmoord pleegde, Hans Lindhoff, Bertha Schilling en Olaf Jernberg, allemaal totaal onbekende namen.

Na ruim een uur is de conclusie dat dit een zeer geslaagd museum is wat ook nog eens op vooral vrijwilligers lijkt te draaien. We sluiten het af met een frisje waarna we via wat kledingwinkels naar een boekenzaak “Westerhof” wandelen en daar allebei ook nog wat lectuur aanschaffen. We worden er wel overvallen door een enorme hoosbui zodat we er maar een tijdje blijven zitten. Men heeft er ook een zeer bijzonder boekwerk van € 9.500,= in de aanbieding. Een enorm formaat boek met iets van A1 bladafmetingen met foto’s van alle schilderijen van het Rijksmuseum die daarvoor uit hun lijst gehaald zijn. Het weegt vijfendertig kilo en wordt gratis thuis bezorgd. Volgens de verkoopster zijn er achtenezentig exemplaren van gemaakt en heeft haar eigenaar, die meerder winkels in het noorden van het land heeft, er inmiddels twee verkocht.

Als de regen wat minder wordt steken we over naar de Bruna waar partner nog meer leesvoer aanschaft en we denken in redelijk weer wel naar huis te kunnen lopen, alleen komt er al weer snel een volgende plensbuis over en schieten we bij café Banka naar binnen waar nog twee stellen min of meer zitten te schuilen. Inmiddels is volgens de geruchten her en der ook de elektriciteit uitgevallen. Bij Banka nemen we nog een cappuccino en een cola en als het buiten minder hevig wordt gaan we naar huis wat op zich met de regen die er nog valt en een paraplu goed te doen is.

Het is inmiddels na vijven dus we lassen een rustmoment in met wat leeswerk en later een douche. Diner wordt macaroni en na de afwas en wat opruimwerk loop ik het rondje van 1,7 kilometer bij het bezoekerscentrum weer, wat inmiddels prima te doen is alleen liggen er wel heel veel plassen in het bos. De rest van de avond veel lezen en kort nog wat puzzelen terwijl eega al extreem vroeg in bed kruipt. Zelf lig ik er om half elf in.

Donderdag 17-07-2025 Nunspeet.

Om kwart voor negen aan het ontbijt met grijs weer maar volgens de geleerden zou het vandaag droog moeten blijven. De Stentor weer gehaald, gelezen en de crypto opgepakt maar die lukt dit keer zeer matig. Om half elf rugzakje ingepakt en vertrokken naar het Hulshorsterzand om daar in ieder geval eens rond te kijken en misschien te gaan wandelen. Ik wandel naar het uitzichtpunt op dit mooie stukje natuur maar zoals wel te verwachten hoor je hier ook continu de A28.

Ik merk wederom dat ik daar geen zin in heb en besluit terwijl het nog fris en dreigend is en ik me ook nog eens afvraag of we het wel droog gaan houden te gaan wandelen in de buurt van een steunpunt van natuurmonumenten een kilometer of vijf verderop, waar diverse wandelingen mogelijk zijn rondom de Leuvenumse beek in het Leuvenumse bos. Dat is maar vijf kilometer verderop maar wordt wel helemaal omrijden via Harderwijk en ik rij ook nog eens drie keer langs de parkeerplaats die er volgens de kaart zou moeten zijn voordat ik ergens een eind van de weg af auto’s zie staan zonder enige aanduiding dat daar een parkeerplaats is. Gelukkig wordt het weer ook beter en zelfs behoorlijk zonnig als ik daar aan de blauwe wandeling begin die de “Zandmolenwandeling” heet en zo’n zeven kilometer door bossen langs en rond de Leuvenumse beek gaat. In ieder geval heb je hier vele malen minder last van kabaal van verkeer, hoewel ik ook hier op sommige punten wel iets hoor. Daarnaast is het ook een wat meer gevarieerde wandeling als afgelopen zaterdag. Gezien het noodweer van gisteren was de vraag of er niet heel veel plassen zouden liggen maar dat valt reuze mee en ook vandaag kom ik weer meer fietsers als wandelaars tegen.

Na een kleine anderhalf uur rij ik binnendoor terug naar Nunspeet waarbij het opvalt dat er hier in de binnenlanden bizar hard gereden wordt over smalle wegen, ik ben dan ook niet verbaasd als ik op een kruispunt twee dames tegen kom die met hun auto’s op elkaar geklapt zijn. Duidelijk gevalletje rechts heeft voorrang. Om half drie zo’n beetje terug en reisgezel is wederom het dorp in geweest en heeft nog weer een kledingstuk aangeschaft. Ik maak de kwark en vruchten uit de koelkast op als lunch en in de loop van de middag duiken we nog even het terras van “Joris” op waar we allebei drie versnaperingen tot ons nemen. Niet geheel verrassend passeert de vakantie nog eens de revue en is voor mij de conclusie dat die op zich niet verkeerd is maar wel behoorlijk wat “net niet” kent. Dat gaat dan om de bungalow, het bed, het dorp, deels het eten en het kabaal van de A28 tijdens het wandelen. Echtgenote is duidelijk positiever wat me niet zo verbaasd als je tot drie keer toe enthousiast in het dorp gaat winkelen.

Als we terug zijn nog wat inpakken en opruimen en even liggen en douchen voor we bij “Fat Alice” gaan eten. Dat blijkt dus wel aardig in mijn conclusie “net niet” te passen. Op zich zitten we er prettig in een serre maar de pinot grigio is van een zeer bedenkelijke kwaliteit, de later genomen rosé gaat beter. Als voorgerecht voor madame gefrituurde uienringen en ik neem chicken jalapenos, beide smaken goed en de laatste is pittig maar nog redelijk mild. Als hoofdgerecht voor partner spare-ribs op drie manieren en voor mij een Cajun fish grill met daarbij coalslaw en Cajun aardappels. Als ik het een en ander op heb zit ik nog steeds te piekeren wat hier nou Cajun aan was, ik eet gewoon gebakken aardappelen en de vis bestaand uit tilapia, drie garnalen met knoflook en zalm met een korst en doen op geen enkele manier aan de Cajun keuken denken. Op zich is dat niet erg maar noem het dan geen Cajun en zorg dat het ook iets beter klaar gemaakt is.

Naast ons zit een stel te eten waarvan in eerste instantie de bestelling kwijt is geraakt, vervolgens stuurt de dame haar vlees terug omdat het doorbakken is wat ze niet had gevraagd en als ze het vlees dan alsnog krijgt en vraagt of ze nog nieuwe warme aardappels die inmiddels koud zijn geworden kan krijgen, komen die uiteindelijk ondanks toezeggingen ook niet. Die zijn er dus wel klaar mee en hoeven geen dessert meer, wij sluiten ons daar bij aan en gaan een ijsje in het tegenovergelegen cafetaria “het eiland” halen waar we ze weer tegen komen.