Dag 1 donderdag

 

In de herfst weer een arrangement in Vilsteren geboekt. De weersvoorspellingen zijn droog en dus beter als de vorige keer, maar in de praktijk blijken we toch behoorlijk wat last van gemiezer te hebben. Op de weg toch nog drukker als verwacht maar het is allemaal goed te doen. Met een korte stop voor Zwolle parkeren we na anderhalf uur voor hotel “de Klomp” waar we verwelkomd worden in een verlaten pand waar eigenlijk niets veranderd is behalve de Belgische dame die ons welkom heet, het bekende formulier in laat vullen en een drankje aanbiedt. We worden door een andere dame, die we ook al niet herkennen van de vorige keer, naar kamer acht gebracht die aan het begin van de gang ligt en voor de verandering uitkijkt op de doorgaande weg aan de voorzijde van het pand. Wederom een grote kamer, iets minder spannend ingericht als de kamer van twee jaar geleden maar verder prima met dit keer een wat overdreven grote badkamer die we wel als nogal koud ervaren.

 

 

Om vier uur samen naar het kerkje gewandeld die nog altijd extreem donker van binnen is. We branden er dit keer samen een kaars. Hierna gaan we uit elkaar, partner terug naar het hotel en ik ga aan de wandel en maak een lus van zo’n drie en een halve kilometer door bos, langs veld en langs de Vecht. De paden zijn, ondanks dat het de laatste tijd toch weinig heeft geregend, her en der serieus nat en ik komt tot de ontdekking dat helaas één van de schoenen waar ik graag op wandel niet meer waterdicht is. De wandeling zelf valt me wat tegen, op één plek een mooi uitzicht op de Vecht maar verder eigenlijk wat saai wat waarschijnlijk ook door het weer komt. Wel bijzonder is een uit hout opgetrokken boskapelletje wat ik tegen kom waar een bijbel gelezen kan worden. Op menselijk vlak kom ik alleen een man tegen die zijn hond uit laat. Als de hond me ziet op zo’n honderd meter afstand komt deze als een dolle op me afgerend om me even te begroeten en is net zo snel weer vertrokken. Dit alles ondanks het geschreeuw van de eigenaar dat hij of zij terug moet komen.

 

 

Rond vijf uur weer terug en in de bar zijn nu wel wat mensen aanwezig en het personeel is net klaar met het diner. Op de kamer begonnen aan een boek van Isabel Allende genaamd “Bloemenblad van de zee”. Een zeer bekende naam maar voor mij een eerste kennismaking die me prima bevalt. Ze schrijft vlot en relevant en het boek gaat ook nog eens deels over de Spaanse burgeroorlog wat voor mij een nieuw hoofdstuk is. Na vijf kwartier lezen aan de oefeningen en onder de douche. Prima douche goed in te stellen en een fijne straal alleen had het in de badkamer echt wel wat warmer mogen zijn.

 

Om zeven uur aan een ronde tafel en om ons heen nog vier tafels bezet. We beginnen met een Cava met een siroop van bloedsinaasappel als aperitief en de amuse is een wortel pannacotta met Zwolse mosterd, klein maar lekker. Vanavond een drie gangenmenu dat begint met pompoensoep die smakelijk is maar wat minder naar pompoen smaakt als we thuis gewend zijn. De wijn is een Spaanse Chardonnay en als ik aan de Belgische dame vraag waarom die bij de soep past zegt ze eerlijk geen idee te hebben en in opleiding te zijn voor een nieuwe job. Mooi antwoord geen prietpraat over wijn en doen alsof de kennis er wel is. Conclusie voor ons is dat die wijn eigenlijk niet zo bij de soep past, tamelijk saai en slap, meer een makkelijke wegdrinker zoals eega het verwoord.

 

Als hoofdgerecht wordt snoekbaars met groenten, risotto en en een sereh saus geserveerd. Voor mij, gezien zoutarm, geen zeekraal en in plaats van de risotto wat spaghetti. Ook wordt de vraag gesteld of ik wel saus wil omdat daar behoorlijk wat zout in zit. Prima hap en de wijn erbij is spannend maar niet helemaal geschikt voor een visje. Wel een mooie blend van vijf witte druiven uit de Portugese Dao met veel kruidigheid. Het dessert wordt door een jonge chef afgeleverd die we alleen maar kunnen melden dat we smakelijk hebben gegeten als hij dat vraagt. Het dessert bestaat uit creme brulee met bramen- en bessenijs en een gel van Yam-wortel. Een en ander wordt vergezeld van een dessertwijn uit de Gascogne die gemaakt is van Gros Manseng en Colombard druiven een voor ons totaal onbekende blend. Lijkt wel wat op dessertwijn uit de ook in die hoek gelegen Jurancon die bestaat uit Gros en petit Manseng druiven. De wijn is fris en prettig net zoals het dessert. Het is wel duidelijk dat de kwaliteit van de wijn, die we de vorige keer toch wel serieus tegen vonden vallen, er stukken op vooruit is gegaan.

 

 

De gasten om ons heen zijn van diverse pluimage maar zoals gewoonlijk in ieder geval zonder kinderen. Naast ons zit een echtpaar van in de tachtig waarvan de dame de Dao niet te hachelen vindt en vraagt om een Chardonnay. Hoe verschillend kunnen smaken toch zijn. Tegenover ons zit een stel van in de vijftig waarvan de relatie niet helemaal duidelijk is. Hij blijkt twee campings te bezitten en is vandaag jarig, wat gevierd wordt met sterretjes bij het dessert. Zij is helaas net wat te aanwezig en we kunnen ons niet helemaal aan de indruk onttrekken dat ze net op het randje zitten van wel of niet te veel alcohol op hebben. Om negen uur weer terug op de kamer en na een uurtje lezen in bed gekropen en het licht uit.

 

Dag 2 vrijdag

 

Allebei wakker met een wat pijnlijk lijf door de zachte matrassen die ze hier hebben wat we inmiddels alweer vergeten waren. Het slapen zelf is wel aardig gegaan al is het in etappes. Het ontbijt kan pas na half negen genoten worden en wordt gerund door alweer een dame die we niet kennen. Ook is er tot ons geluk een ander koffiezetapparaat wat koffie produceert die vele malen beter is als de vorige keer. Wel weet de oudere dame die gisteravond naast ons zat op zo veel knopjes te drukken, omdat ze het apparaat niet helemaal snapt, dat er op eens geen koffie maar bakjes espresso uit komen. De ontbijtplank bestaat helaas ook nog steeds en kent vandaag helaas weinig beleg zonder zout zodat het vooral broodjes met boter en roerei worden en verder fruit en yoghurt met muesli. We missen de jus d’orange van de vorige keer maar als we daar om vragen is dat geen probleem en ontvangen we deze alsnog. Uiteindelijk krijgen we ook nog wat aanvullend brood en na vijftig minuten verdwijnen we weer naar boven.

 

Vandaag staat Zwolle op het programma wat een minuut of vijfentwintig rijden blijkt te zijn als we vlakbij de Sassenpoort parkeren. We denken een uur of vier a vijf in Zwolle door te brengen wat volgens de parkeerautomaat betekent dat we het maximum tarief van € 11,= moeten betalen en tot vanavond acht uur onze gang kunnen gaan. We staan om half elf voor museum “de Fundatie” maar die gaat pas om elf uur open tot onze verrassing. We besluiten de planning dan maar om te gooien en eerst te gaan winkelen. We denken ook nog even de Grote kerk in te lopen maar die blijkt gesloten wegens een besloten bijeenkomst, gezien de begrafeniswagen voor de deur vinden we het niet erg dat we niet uitgenodigd zijn. We lopen de Diezerstraat af waar een drietal schoenwinkels worden bezocht en het voor partner in de derde raak is en een paar gekocht wordt. Aan het eind van de straat nog een boekwinkel in waar ik een boek mee neem. De volgende winkel wordt de C&A waar we beiden meerdere kledingstukken aanschaffen.

 

 

Tegenover de C&A staat een kerk met daarin boekhandel van der Velde. Prachtig verbouwd en ingericht en nog steeds voorzien van het orgel. In het schip zit een zeer fors café wat druk bezocht wordt waar we eerst even uitrusten met een Cappuccino en een warme chocolademelk met slagroom. Uiteindelijk struin ik nog wat door de boekwinkel en kom met nog eens drie exemplaren terug.

 

 

Het is inmiddels tegen half één zodat we besluiten weer richting het museum te wandelen en daar in de buurt iets voor de lunch te zoeken. Dat blijkt niet mee te vallen omdat alle lunchrooms vol zitten maar we komen terecht in de Irish pub “the Dublin house” wat buitengewoon goed zal bevallen. Ik loop nog even op en neer naar de auto om de nodige aangeschafte zaken niet mee het museum in te hoeven zeulen. Terug allebei een broodje en een frisje besteld. Reisgezel neemt een sandwich tuna melt die heel lekker is maar veel te veel. Zelf neem ik een Ciabatta met gerookte zalm, sla, radijs, rode ui en een tijm-honingsaus die ook al prima is en ik met moeite op krijg. Opvallend is dat alle tafels om ons heen gereserveerd zijn vanaf het einde van de middag. We denken wel te begrijpen waarom, leuke tent en ook een prima kaart en goed eten. De jongen in de bediening is ook al een verademing in vergelijking met de studenten die wij thuis gewend zijn.

 

 

Om kwart voor twee staan we dan weer voor “de fundatie” waar we aangesproken worden door een meisje van de postcode loterij die een mooi verhaal houdt dat we gratis naar binnen kunnen en ik weet niet van hoeveel zaken voordeel kunnen krijgen met een pasje van haar organisatie. Als levensgezel eindelijk dan maar eens vraagt of we daarvoor een e-mailadres moeten geven blijkt dit te kloppen en haken we af. Het meisje valt dan toch een beetje uit haar rol, vindt ons instant niet meer interessant en straalt uit dat ze ons onbegrijpelijk dom vindt dat we al die voordelen laten lopen.

 

 

Binnen betalen we dus gewoon € 34,= voor twee personen en komen terecht in een forse drukte want kennelijk is de tentoonstelling over Marianne von Werefkin, wat ook de reden van ons bezoek is, mateloos populair bij de wat oudere Nederlander. Wij beginnen toch maar beneden waar een zogenaamde “remix” van vaste werken van het museum hangen. Blikvangers zijn twee zalen met portretten uit hun collectie van zesduizend stuks die ze claimen. Mooi overzicht en ook mooie stukken van Citroen, de Toorops, Gestel en verrassend een Dix die ik altijd wel kan waarderen. Verder de nodige zaaltjes met een onderwerp of wat moderner spul waar vooral een Bacon en een van Gogh met een miniatuurtje van Parijs mij opvallen. Minder gelukkig wordt ik van Jan Cremer en Jeroen Krabbé waar twee werken van Appel dan juist weer wel kunnen bekoren, waar de man natuurlijk vaak toch vooral rommel heeft gemaakt.

 

 

Met de lift komen we daarna op de vierde verdieping terecht waar een paar grote moderne composities staan die we overslaan en via het museumcafé zakken we naar de tweede verdieping waar de grote expositie van von Werefkin hangt. Omdat we de trap af komen volgen we de expositie verkeerd om, wat de kenners waarschijnlijk als een groot probleem zien om haar ontwikkeling te kunnen duiden. Wat wel een voordeel is, is dat we met deze route beduidend minder last hebben van groepen met gidsen die wel de juiste volgorde nemen. Wij kennen de dame nauwelijks, we weten dat ze in Rusland geboren is en via Duitsland uiteindelijk als vluchteling in Zwitserland terecht is gekomen. Ook is bekend dat ze lang een relatie had met Jawlensky een grote naam in “die Blaue Reiter”. De tentoonstelling vermeld dat ze cruciaal is geweest in de ontwikkeling van het expressionisme een stroming die we wel herkennen in haar werk. Daarnaast denk ik ook wat te herkennen in haar Russische afkomst omdat sommige werken een opvallende gelijkenis tonen met de golvende en ook wat rommelige schilderijen van Chagall en met name Kandinsky in zijn jonge jaren. Ook een ontwikkeling is dat haar schilderijen uiteindelijk eenzaamheid, triestheid en desolaatheid uitstralen, van bomen en planten was ze in ieder geval niet echt een groot fan krijgen we de indruk. De vraag dringt zich op of dit dan een weerspiegeling is van hoe ze zich voelde. Toch zijn er ook speelsere doeken waarbij er eentje heel erg doet denken aan “de schreeuw” van Monch. Wat ons betreft in ieder geval zeker een interessante tentoonstelling maar niet meteen een schilder(es) waar we mee weg lopen.

 

 

Na een uur staan we weer buiten en zijn we blij dat we uit de drukte zijn. Terug bij het hotel is het druk en wat lastig parkeren voor de deur. Binnen nemen we eerst maar eens een drankje omdat we allebei dorst hebben en het blijkt dat de ober van twee jaar geleden met allerlei prietpraat over wijn nog steeds bij het etablissement werkzaam is. We zijn allebei moe en kruipen een tijdje in bed maar echt slapen lukt niet. Uiteindelijk ook nu nog weer een uur liggen lezen voor de douche aan de beurt is, waarbij dit keer de temperatuur van de douche gek genoeg niet stabiel is. Vanavond gaan we wat vroeger naar benden voor het diner en lopen iets na half zeven de zaal in die uiteindelijk compleet gevuld zal raken.

 

Vanavond drie man in de bediening, de Belgische dame die verteld dat ze in het onderwijs heeft gezeten, veel reist en hier met een camper als woning beland is. De man van de vorige keer die dit keer geen wijn serveert en dus geen verhalen ophangt, wel worden de gerechten al schreeuwend op tafel gezet en een jong bluffertje die ons gelukkig met rust laat. Helaas vanavond geen ronde tafel maar aan een vierkant tafeltje een beetje in een afgelegen hoekje waardoor we ook weinig spannends van eventuele buren mee krijgen.

 

Het eten is wederom prima en we beginnen weer met een Cava, ik dit keer puur natuur zonder een siroopje en dat bevalt me eigenlijk beter. De amuse is dezelfde als gisteren wat een beetje jammer is. De eerste gang is huis gerookte zalm uit een moot met sambal mayonaise en komkommer en radijs. Hierbij wordt tot onze verrassing weer de Spaanse Chardonnay van gisteren geschonken. Lekker gerecht en eerlijk is eerlijk de wijn past hier beter bij als bij de soep van gisteren maar blijft wat saai en slap. De tweede gang is buikspek met spelt en spinazie die ook prima is. Erbij de Dao van gisteren waar we al iets minder verbaasd over zijn, maar als je arrangementen met wijn aanbiedt zou je toch verwachten dat je iets meer wijnen hebt om je klanten mee te verwennen, beetje gemiste kans.

 

Gang drie is een bijzondere, een wildbouillon met ravioli gevuld met draadjesvlees die zoutarm is maar toch veel smaak heeft en erbij een bijzondere rode wijn uit Zuid Duitsland wat een blend van Pinot Noir met Cabernet Sauvignon is die voor ons compleet nieuw is. Verrassend weinig tannines, mooi gemaakt maar niet helemaal mijn smaak als ik proef maar bij de soep opeens heel fijn. Is dit een toevalstreffer of hebben ze hier opeens toch verstand van wijn? De vierde gang is hert, die iets malser had mogen zijn, met puree, rode kool, groentes en een wild jus met wederom weinig zout. Tafeldame heeft wat moeite met het hert zodat ik er wel erg veel van weg werk wat geen straf is. Ook nu weer een leuke rode wijn afkomstig uit de Kaapstreek in Zuid Afrika van de meer klassieke blend van Cabernet Sauvignon met Merlot. Wederom niet veel tannines en nu meer fruit waar ik meer mee heb en drinkt voor mij lekker weg.

 

Het dessert wordt vandaag door een oudere chef opgediend en bestaat uit mango met amandelijs en amandelkoek. Fris en leuk gerecht wat mij beter bevalt als de obligate creme brulée van gisteren. De wijn is dit keer iets minder, een Hongaarse Sauvignon Blanc die fris en zoet lijkt maar gek genoeg bij het gerecht soms wat te zuur is. Wederom stellen we vast dat de wijnen echt stukken beter zijn als in het verleden en zeker de rode wijnen bijzonder goed passend bij het eten. Na bijna drie uur zitten hebben we vooral zin in liggen en slaan de thee over en vertrekken meteen na het dessert naar boven. Waar we nog een uur lezen en om elf uur de ogen dicht doen.