Onverwachts, na een tweetal korte uitstapjes die onze zomervakantie lijken te worden lukt het uiteindelijk zelfs nog in overleg met het ziekenhuis om tijdens het opstarten van de behandeling met medicijnen 2 weken in Nederland op vakantie te gaan waar ik bijzonder blij mee ben want de korte uitstapjes zijn leuk voor een weekendje in voor- of najaar maar niet als zomervakantie. Het is inmiddels wel herfst dus het zal wel niet meer al te veel het buitenleven worden maar we zijn al lang blij dat we er toch even echt helemaal uit kunnen en we gaan het allemaal wel zien.

Dag 1 Vrijdag

In de loop van de middag aangekomen op huisjespark Scorleduyn te Schoorl waar we een huisje hebben gehuurd via Roompot. Het blijkt een klein compact park, met 44 huisjes waarvan wij nummer 18 betrekken, zonder voorzieningen behoudens de receptie die ook af en toe bemand is. Geheel in overeenstemming met het park is het huisje ook erg compact met een hele kleine keuken, kleine natte groep en kleine bedden. Ook heeft de woonkamer zo veel glas dat het bij zonnig weer een serre wordt. In dit jaargetijde geen probleem maar hoog zomer lijkt het ons hier niet fijn. Wel is het netjes, schoon en stil en werkt alles zonder problemen.

Inruimen doen we redelijk vlot waarna we nog wat rondkijken in Schoorl. Het park ligt tegenover buitencentrum Schoorlse Duinen een meter of 700 van het centrum wat goed te belopen is, alleen had de straatverlichting voor het park in het donker wel iets meer mogen zijn. Schoorl zelf maakt weinig indruk, allemaal net wat te modern om interessant te zijn. Alleen de kerk, de molen die dit jaar precies 250 jaar oud is en het oude gemeentehuis uit 1601 wat bewaard is gebleven maar niet meer op de originele plaats staat hebben wat uitstraling. De winkels worden we ook al niet heel enthousiast van en het beroemde klimduin zijn we wat te oud voor. Wel een behoorlijk aanbod aan eetgelegenheden en daar gaat het ons om. Aan het eind van middag, aan de voet van het klimduin, nog buiten op het terras van de “Zilte Zoen” aan koffie met gebak en later nog een frisje.

Als we naar huis lopen besluiten we toch maar wat te gaan eten bij de chinees “Antiek China”. Wat als pand geheel bij Schoorl past zowel de buitenkant als de binnenkant zijn bepaald niet erg gezellig. We eten er ook als enigen terwijl het wel een komen en gaan van afhalers is. Na wat zoeken besluiten we een hoofgerecht met een frisje te nemen. Ik heb tjap tjoy garnalen met rijst. Behalve de overdreven zoute garnalen weinig mis mee. Reisgezel heeft chow sam sin met mihoen en is niet tevreden. Verschillende soorten vlees zijn niet lekker en de saus is ook niet geweldig. De desserts laten ons niet watertanden zodat we besluiten af te rekenen en we denk ik een record vestigen betreffende het kortste restaurantbezoek ooit.

Omdat we zo vroeg terug zijn eerst nog maar eens een bak koffie genomen en daarna de douche getest en de rest van de avond met een boek en een glas wijn doorgebracht.

Dag 2 Zaterdag

Vroeg wakker met nog niet al te best weer wat wel beter wordt in de loop van de ochtend. We hebben dit weekend Fiona die overtrekt met veel wind maar gelukkig niet al te veel regen. De ochtend door gekomen met zoeken naar brood en een krant wat uiteindelijk het handigste bij de Jumbo blijkt te zijn en een tijd gelezen. Aan het eind van de ochtend vertrek ik om de Noordzeeroute van 10 km te gaan bedwingen. Ik kijk nog even rond in het buitencentrum waar ik weinig spannends tegen kom en begin daarna aan de wandeling tegen de klok in waarbij ik met een trap moet beginnen die uit 2 delen bestaat tegen een duin op van zo’n 50 meter hoog. De toon is meteen gezet voor de hele wandeling want die is pittig. Het eerste stuk in het bos loopt nog redelijk vlot maar als ik echt in de duinen terecht kom is het ploegen tegen de wind in door mul zand en blijft het ook her en der nog flink stijgen en dalen. Door de wind is het ook fris en ik wordt regelmatig gefopt als ik weer eens tegen een hoogte op ben geklauterd en verwacht nu de zee toch wel eens te zien, niet dus. Maar uiteindelijk kom ik er wel en is de zee behoorlijk wild en het strand redelijk verlaten. Ik loop naar paal 27 waar ik de duinen weer in ga en eindelijk een bankje enigszins uit de wind vind zodat ik kan rusten en eten en drinken. Terug loopt wel makkelijker met de wind in de rug en minder mul zand, ook al omdat ik hier sneller in het bos terecht kom. Uiteindelijk 3 uur en een kwartier bezig wat langer is als ik verwacht had maar wel een leuke gevarieerde wandeling met strand, duin, heide, bos en een waterpartij.

In het huisje ga ik wel even plat in verband met pijn in de voetjes maar als ik later gedoucht heb en we naar Grand café Bourgondie wandelen gaat het allemaal weer prima. Het grand café hoort bij hotel Merlet en zit goed vol. We krijgen een tafeltje in een hoekje bij het raam, wat wel prettig buiten de drukte ligt en buiten is naast ons een roodborstje in de weer. Op mijn vraag of we de wijnkaart ook mogen zien wordt wat verrast gereageerd waarna een exemplaar met 400 stuks wordt overhandigd. Uiteraard indrukwekkend te noemen maar nog indrukwekkender zijn de prijzen. Ik kies uiteindelijk maar een ordinaire Chablis a raison van 60 euro van William Févre uit 2019, is een goede gok, fijn wijntje. Het 3-gangenmenu waar we uit kunnen kiezen is dan weer wel redelijk betaalbaar en ook nog eens lekker. We beginnen allebei met zeebaarstartaar vergezeld van grapefruit, vanille, citroen en dragonolie waar de Chablis gek genoeg niet helemaal bij past. Hoofdgrecht voor mij Heekfilet met een vinaigrette van krab en tandoori en daarbij aardappelmousseline en bospeen wat ook nog eens een hele behoorlijke hoeveelheid blijkt te zijn. Reisgezel neemt een roleaux van maiskip met roseval, biet, mais en gevogeltejus en is ook tevreden. Helaas krijgen we de zonder zout gevraagde patat met, wat ik maar op los door dan de extra salade te eten en de patat te laten staan. Als dessert allebei roodfruit met amandelcreme, vanille-ijs en slagroom. Net even wat minder door naar het lijkt wel erg veel koeksnippers die er door gemengd zijn en niet echt lekker smaken. Een wat stille avond aan onze tafel wat denk ik komt door vermoeidheid, de warmte en misschien zijn we ook wel even uitgepraat over mijn hartproblemen want als je niet op past begin je wel erg in herhaling te vallen.

Dag 3 Zondag

Gisteravond vroeg naar bed en vandaag ook redelijk vroeg op. Als ik een ochtendwandelingetje maak is het al prachtig weer en zeer druk bij het buitencentrum. Wij doen de ochtend rustig aan en vertrekken na de lunch naar het zee- en havenmuseum in IJmuiden wat in de oude visserijschool is onder gebracht. De collectie blijkt een wat rommelig allegaartje te zijn over zaken die vooral met IJmuiden en de zee te maken hebben gehad, zoals visserij, loods- en reddingwezen, en allerlei bedrijven die zich in IJmuiden gevestigd hebben vanaf 1875 toen het simpelweg is ontstaan omdat men het Noordzeekanaal aanlegde en de sluizen werden gebouwd. Leuk is de info over de ontwikkeling van het stadje en sluizen tot op heden maar het meeste plezier beleef ik aan een radiohut en werkplek van Scheveningen Radio die men heeft staan en daarbij ook nog een seinsleutel die je mag bedienen en op een tv-scherm kan zien wat je er van bakt. Het sleuteltje weer bedienen valt nog niet mee ik moet wel even inkomen en staand uitvoeren is ook wat lastiger merk ik wel. Ook leuk is de nagebouwde brug met een werkende radar die op de toren van het gebouw staat. Een buitenbeentje is de zogenaamde machinekamer met een paar kleine motoren waarbij een redelijk grote Cromhout nog het dichtst in de buurt komt van mijn herinneringen aan echte scheepsmotoren aan boord. Grappig is een vitrine vol met poezie-albums waarvan ik in eerste instantie eigenlijk het doel niet begrijp tot mijn partner verteld dat in alle albums het bekende navolgende versje staat “Rozen verwelken, schepen vergaan, maar onze vriendschap zal altijd blijven bestaan”. Ik vermaak me hier meer dan een uur prima alleen zijn we niet zo gecharmeerd van het museumcafé.

Na het museum naar de sluizen gereden omdat ik nu we hier toch zijn de nieuwe zeesluis wil zien die dit jaar is opgeleverd. Helaas mogen we er niet met de auto op, maar lopen mag wel wat ik dan ook doe terwijl reisgenoot lekker in het zonnetje op een muurtje bij de auto blijft zitten. Een half uurtje rond gekeken en ik raak ook min of meer opgesloten omdat de zuidersluis op een gegeven moment open gaat om een schip uit te laten en open blijft tot er weer eentje naar binnen vaart. Ik loop in die periode naar de nieuwe zeesluis die ik wel kan bekijken maar de oude grote sluis kan ik eigenlijk niet meer zoals vroeger bij komen om het schip te bekijken wat er in ligt. Kennelijk heeft men het terrein waar je vroeger kon parkeren tussen de beide sluizen nu gebruikt om de nieuwe zeesluis te maken. Ook hier vermaak ik me wederom prima, allerlei schepen te zien, uitzicht op de Noordzee en ondanks alle uitstoot en kabaal blijven de Hoogovens ook intrigeren

We rijden nog even IJmuiden zelf in op zoek naar het centrum om wat t-shirts aan te schaffen die bij het inpakken vergeten zijn, maar in IJmuiden is alles op zondagmiddag dicht. Terug naar Schoorl doen we binnendoor via Castricum, Egmond en Bergen omdat ik denk dan misschien wat anders te zien als via de snelweg maar dat valt tegen, het landschap is kennelijk in heel Noord Holland zo ongeveer hetzelfde. Terug in ons huisje diner genoten bestaand uit rijst met kip en groenten, wat tv-kijken en begonnen aan het boek “Camino” van Anya Niewierra wat in 2021 allerlei prijzen heeft gewonnen, ik ben benieuwd.

Dag 4 Maandag

Een wat grijze start van de dag als ik de ochtendboodschappen doe en vrij veel mensen na kennelijk een weekendverblijf ons park verlaten. In de loop van de ochtend op pad voor een wandeling die ik zelf maar een beetje verzin en in eerste instantie door de polder van Schoorl naar Groet gaat met een mooi uitzicht op de Schoorlse Duinen en een minder mooi uitzicht op diverse moderne windmolens. In Groet zoek ik naar een kop koffie met appelgebak maar wat ik tegen kom is gesloten. Wel vind ik het schattige witte kerkje waarnaast ik dan de inhoud van mijn rugzak maar op eet aan een picknick tafel. Groet maakt de indruk wel een plezierig en voortvarend plaatsje te zijn gezien de woningen en komt mij ook een stuk leuker voor als Schoorl. Wel valt op dat er ontzettend veel verhuur bij particulieren plaats vindt. Terug naar Schoorl neem ik een stuk van de Duintoppenroute wat in eerste instantie weer stevig klimmen is maar gelukkig niet via trappen en daarna toch redelijk op en neer blijft lopen met her en der een mooi uitzicht op de polder en zonder al te veel mul zand. Deze keer na 2,5 uur terug.

De rest van de middag nog een tijd buiten gezeten met boek en krant wat goed te doen is waarbij ik ook nog gezelschap krijg van een roodborstje zo af en toe. Later als het te koud wordt verder binnen wat gelezen en gedoucht waarna we bij de "Zilte Zoen" gaan eten. Voor een maandagavond zit men redelijk vol met vooral nogal wat Duitsers, misschien omdat er ook een Duitse in de bediening werkt. De brigade is behoorlijk op leeftijd wat wij in de horeca toch niet vaak mee maken. We eten er uiteindelijk lekker maar het is wel vrij lang zitten vooral omdat we lang op ons hoofdgerecht moeten wachten. Naast ons een Duits gezin met oma erbij die uiteindelijk mag betalen en we kijken uit op een Duits stel die elkaar niet veel te vertellen hebben. We beginnen maar eens met een frisje terwijl we de kaart bekijken. We kiezen een flesje Rosé “vin gris Grenache”, die smaakt niet spectaculair maar heeft wel een stevige afdronk wat hem toch leuk maakt. Tafeldame neemt vooraf gerookte zalm en ik een burata met veldsla, tomaat, gedroogde tomaat, roodlofblad en hazelnoot en smaakt me goed. Hoofdgerecht voor madame saté die uitgevoerd blijkt te zijn met varkensvlees wat iets minder bevalt. Ik neem de zeebaars met groentesalsa, wortelcreme, die helaas lauw is en diverse groenten en krieltjes en ook dit smaakt wederom goed. Dessert voor dame een Zilte Zoen wat een dessert met allerlei koffie-achtige dingetjes is en ik neem pina colada ijs met vruchtjes, kokos en chocola wat me op zich wel bevalt maar me niet huisgemaakt lijkt. De dienster van Duitse origine probeert ons tot 2 maal toe koffie bij de desserts aan te smeren maar we hebben geen zin en ze loopt weg met de mededeling "ik heb het in ieder geval geprobeerd". Zeker niet als laatsten binnen gekomen, lopen we wel als laatsten rond negen uur het pand weer uit.

De wandeling naar huis is fris en we kunnen in ieder geval vast stellen dat alle huisjes op ons terreintje weer gevuld zijn. Verder een rustige avond met een boek en we maken het niet laat.

Dag 5 Dinsdag

Grijs weer en ik kan als ik boodschappen ga doen vaststellen dat we inmiddels compleet ingebouwd zijn tussen de Duitsers. Vanochtend eigenlijk de enige keer deze vakantie wat contact met werk waarna we al vroeg naar Heerhugowaard vertrekken om t-shirts voor reisgezel te gaan zoeken. Ik heb aangegeven eigenlijk geen zin te hebben om Alkmaar in te gaan en ze komt op de proppen met winkelcentrum Middelwaard op 20 minuutjes rijden. Prima keuze, we kunnen voor de deur parkeren voor € 2,= en er is een ruim aanbod aan bekende winkels en het is er nog schoon en rustig ook. Zelf scoor ik onverwachts ook nog wat t-shirts en zelfs een paar broeken. De grote boekhandel die er ook zou moeten zitten is inmiddels kennelijk failliet want staat leeg zoals er wel meer panden leeg staan. We nemen een kop koffie met gebak bij "La Place" waarbij ik nogal wat moeite heb om het dienblad en suiker te vinden. Na de koffie nog even uitgebreid boodschappen bij Albert Heijn gedaan en terug naar de hut.

Terug thuis geluncht, de krant gelezen en nog een wandeling gemaakt waarna we naar museum Kranenburgh in Bergen vertrekken. Dat blijkt voor miep een probleem die probeert me steeds via een fietspad te sturen maar na wat geklooi weten we het toch te vinden inclusief een parkeerplek. Kranenburgh blijkt populair bij, laten we zeggen wat arrogante, dames op leeftijd met her en der ook een aardappeltje in de keel. In het museum is een tentoonstelling over 75 jaar “Kunstenaars Centrum Bergen” waar 160 mensen lid van zijn en 100 mensen spullen hebben ingestuurd horen we van 1 van de exposanten die hier zelf ook rondloopt, Esther Koeman. Ze vertelt ook wat over haar kunstwerken die we bekijken maar niet heel geweldig vinden en ook de uitleg is voor mij wat te zweverig en maakt het niet veel duidelijker. Veel mooier vind ik een tweetal werken met veel vlinders van Eveline Mooibroek. De tentoonstelling op zich is aardig, mooie dingen, grappige dingen en troep, alleen vinden we nergens de collectie van de Bergense School die we ook willen zien. Ik loop maar eens naar de dame die de kaartjes verkoopt en die vertelt dat er helemaal geen vaste collectie is en uitsluitend deze tentoonstelling op dit moment tot onze niet geringe verbazing. De dame blijkt overigens geboren in Utrecht en haalt nogal uit naar de matige kwaliteit van het Centraal Museum aldaar wat we eigenlijk zelf ook al jaren vinden en dus onderschrijven.

Onverrichter zake verlaten we het pand dan maar en nemen de auto maar mee het centrum in omdat de parkeerplaats van het museum om 5 uur sluit. Dat valt niet mee straatjes zijn krap, overal druk met fietsers en veel éénrichtingsverkeer maar we vinden een plekje en mogen uiteraard betalen. Ook als we vervolgens wat in het centrum rondlopen is het chaos, overal fietsers en auto’s nergens voetgangersgebied niet veel ruimte en een hoop mensen stralen een verbijsterende arrogantie uit, ook toeristen zijn hier kennelijk van dat soort. We kijken wat rond in twee boekwinkels en kopen nog wat knoflook wat we vanmorgen vergeten zijn en vertrekken daarna weer vrij vlot omdat we het allebei eigenlijk helemaal niks vinden, te druk met verkeerde mensen.

Na deze bijzondere ervaring vrij laat thuis waar het een bonenschotel als avondmaaltijd wordt die we niet helemaal op smaak krijgen. Ik lees de rest van de avond ook nog tot laat in bed het boek “Camino” uit. Prijswinnend boek dus, wat ik wel kan begrijpen betreffende de plot, de omgeving waar het speelt en de uitwerking van dit alles. Het laatste deel leest ook als een trein alleen word ik onderweg regelmatig suf en raak verveelt door de diverse psychische verhandelingen over gevoelens die de auteur ten beste geeft en voor mijn gevoel her en der de plank zelfs mis slaan.

Dag 6 Woensdag

Bij opstaan is het grijs en waait het behoorlijk hard. Ondanks dat de voorspellingen wel zijn dat het droog blijft besluit ik vandaag niet met een parkfiets op pad te gaan omdat de voorspellingen voor morgen vele malen beter zijn en schuif het een dag door.

Rond 11 uur vertrokken naar de afsluitdijk, een Nederlands kunststukje wat ik nog nooit gezien heb en daar nu maar eens verandering in wil brengen door naar het Wadden Informatie Centrum in Kornwerderzand te gaan wat een uurtje rijden is. Bij den Oever wil ik een tussenstop maken om even bij de sluis te gaan kijken, maar die blijkt niet bereikbaar wegens werkzaamheden wat ook het grote probleem op de afsluitdijk wordt. Op allerlei plaatsen is men aan het werk en kun je om mij niet duidelijke redenen dan ook meteen maar niet stoppen op de diverse parkeerplaatsen behalve bij het tankstation halverwege de dijk. Gevolg is dat we de Waddenzee eigenlijk helemaal niet zien en van het IJsselmeer alleen veel fuiken en het windmolenpark Fryslan. Bij Kornwerderzand kunnen we in ieder geval wel parkeren maar ook daar zijn de Lorentzsluizen moeilijk te bekijken door een hekwerk, hoeveel onzin kun je verzinnen. In het waddencentrum eerst maar eens een prima kop koffie met gebak tot ons genomen in de serre waarbij we een leuk uitzicht op Makkum hebben. De expositie bevind zich boven het restaurant, kost € 5,= en stelt helemaal niets voor, alles interactief wat al niet erg ons ding is en vooral leuk voor kinderen lijkt ons, we zijn dan ook snel klaar. Heel kort overweeg ik nog even naar het kazemattenmuseum te lopen maar heb daar eigenlijk geen zin in dus eerder als verwacht weer in de auto richting het vaste land.

Ik besluit de haven van Den Oever maar eens in te rijden en rond te kijken. Het ziet er leuk uit zodat ik reisgezel maar even parkeer bij een uitspanning waar ze wat kan drinken en ikzelf de haven een beetje tot me neem. Bijzonder verhaal natuurlijk dat deze haven is ontstaan door het maken van het IJsselmeer, daarvoor was hier helemaal geen haven. Nu een prima plek om op de wadden en Noordzee te vissen. Er is een hoop te doen in de haven, een paar schepen waar gesleuteld wordt, twee schepen die binnen komen en ik kan nu toch ook eindelijk eens de Waddenzee zien inclusief een schor die net buiten de dijk bij Den Oever ligt. Ik loop ook het dorp nog een stukje in waar een coupure in de dijk zit. Na een half uurtje reisgezel opgezocht in “viscentre ’t wad" waar ze binnen aan een vissoepje zit. Zelf haal ik een broodje garnalen met alleen peper en een colaatje. Voor mij een leuk ding, een soort cafetaria gespecialiseerd in vis, maar eega is wat minder tevreden over de kwaliteit van haar hap.

Als we terug zijn loop ik een wat groter rondje door Schoorl via de molen en begin daarna aan een nieuw boek over één van de eerste poppromotors in Nederland: Willem Venema. Vroeg onder de douche en naar pizzeria “La Grotta” waar reisgenote graag wil eten. Het blijkt een drukke bedoening maar loopt wel vlot door zodat er eigenlijk altijd wel plek is voor vooral Duitsers en Nederlanders. De kaart is wat zoeken en ik kom uit bij een pizza funghi met een glas Valpolicella waar allemaal weinig mis mee is. Tafelgenoot neemt de lasagne met een frisje waar wel wat mis mee is. Ze krijgt iets van negen deegvellen die onder een mengsel van tomaat, kaas en gehakt verstopt zijn maar tussen de vellen bevindt zich nauwelijks vulling. Oordeel niet lekker, verderop zien we ook nog iemand rommelen met een risotto en die laat zo veel liggen dat we vermoeden dat dit ook al geen succes is. Het ijs na is helaas ook al niet van Italiaanse kwaliteit zodat mijn Cassata met Amaretto en het Vanille-ijs met Grand Marnier van tafelgezel ook wat tegen vallen. Het eten gaat razend snel het lijkt er dan ook op dat de niet Italiaanse eigenaren, we denken eerder een stel uit een oud Joegoslavisch land, kennelijk meer voor kwantiteit als kwaliteit kiezen. Ons gaan ze hier in ieder geval niet meer zien.

Onverwachts snel weer terug in ons huisje waar we dan zelf eerst nog maar een kop koffie nemen en later nog een biertje waarna we vroeg in bed kruipen.

Dag 7 donderdag

Vanmorgen vroeg wakker en ook redelijk op tijd op, na eerst mail gecheckt te hebben en ontbijt weg gewerkt met prachtig weer en minder wind als gisteren boodschappen gedaan. De krant gelezen nog wat gepuzzeld en om 12 uur een parkfiets gepakt om wat te gaan fietsen en wandelen. In eerste instantie denk ik naar de Hondsbosche Zeewering en Petten te fietsen maar al snel merk ik dat de kwaliteit van de fiets, de toch nog aanwezige hoeveelheid tegenwind in de buurt van het strand en het beklimmen van sommige duinen dit niet haalbaar maakt. Ik sla af naar Hargen aan Zee waarbij ik ook nog 2 keer van de fiets moet wegens te stijl en kom uit bij een strandtent die “Hargen” heet. Ik loop wat rond eet een broodje en een banaan maar vind er niet zo veel aan en rij door naar Camperduin aan Zee. Ook hier een strandtent maar ook een binnenzee waar mensen leren kite-surfen. Hier wandel ik wat langer rond en besluit uiteindelijk het fietspad door de Schoorlse Duinen naar etablissement “de berenkuil” te nemen. Dat bevalt beter, het fietst redelijk uit de wind en ondanks wat klimmen en dalen hoef ik hier in ieder geval niet meer van de fiets. “De berenkuil” is een leuk plekje, een klein gebouwtje met een groot terras en het ligt inderdaad in een kuil. Binnen je bestelling halen, wat voor mij koffie met appeltaart wordt, en buiten lekker in het zonnetje een tijdje op het gemak bijkomen. Vanaf hier is het nog maar twee kilometer terug naar Schoorl en na twee uur sta ik weer voor de deur met flink zadelpijn.

De rest van de middag crypto helemaal af weten te krijgen, het boek over Willem Venema uitgelezen en in de vuilnisbak gegooid. Beetje een niemendalletje, niet echt leuk en niet interessant. Wandelingetje molen gedaan en daarna begonnen aan boek van Danielle Steele, bekende naam nog nooit iets van gelezen maar dit boek was zo ongeveer gratis we gaan het maar eens proberen. We eten vrij vroeg wat broodjes tartaar met gebakken uien, paprika en tomaat en het wordt wat opgeleukt met slablaadjes. Aanvullend de afwas gedaan een douche genomen, nog een rondje dorp gewandeld en de rest van de avond tot kwart over tien zitten lezen.

Dag 8 vrijdag

Vrij laat op met niet al te prettig weer maar we gaan het wel droog houden vandaag alleen blijft het frisjes. Een rustige ochtend wel vertrekken weer veel mensen en tegen 12 uur rijden we naar Medemblik wat nog zo’n 40 minuten sturen blijkt te zijn om dan toch eens het stoommachinemuseum te gaan bezoeken wat vorig jaar niet gelukt is. Het is er niet druk zodat er vrijwel net zo veel vrijwilligers als bezoekers rondlopen. Ik kan dit wel waarderen maar reisgenote vermaakt zich niet heel erg is wel duidelijk. Men heeft de nodige stoommachines en aandrijvingen van Nederlandse makelij die voornamelijk te maken hadden met de aandrijving van de centrifugaalpompen in het gemaal om water te verpompen maar ook voor het leveren van elektriciteit en een triple expansiestoommachine zoals die vroeger ook in de Titanic gebruikt werd. Er staat een regulator en wat jammer is, is dat er eigenlijk nergens een stukje basic uitleg is hoe stoom dan voor aandrijving zorgde en een regulator bijvoorbeeld werkt, misschien dat eega het dan wat leuker had gevonden. Ook nog wat materiaal over de geschiedenis van het gemaal waar het museum in zit en waar men in de jaren 20 weer terug is gegaan naar stoomaandrijving terwijl men voor die tijd tot mijn verbazing al een periode met gasmotoren heeft gewerkt. Ook verrassend zijn foto’s die laten zien dat men naast mechanische aandrijving ook nog een tijdje twee windmolens op het gemaal had die ook nog steeds de pompen aan konden drijven. Merkwaardig is een verhaal dat tijdens een aanbesteding voor nieuwe stoommachines en pompen in het gemaal de ontwerpend ingenieur directielid was bij een Engelse leverancier die uiteindelijk de aanbesteding won en de suggestie wordt gedaan dat dit er met de aanbesteding is gesjoemeld, ik geloof het onmiddellijk.

We besluiten Medemblik zelf in te rijden voor een lunch en we komen weer terecht bij “Hof van Medemblik” waar we vorig jaar voor het eerst na de lock down weer eens een diner hebben genoten. Het is er stil en we nemen een drankje met later nog een flatbread met gerookte zalm die prima smaakt. We raken wat aan de praat met de eigenaresse en het gesprek komt op Schoorl en Bergen wat ze omschrijft als kouwe kak wat we een prima typering vinden. Als we aangeven Medemblik als plaats in ieder geval vele malen leuker te vinden als de voornoemde twee raadt ze aan om ook eens in Schagen te gaan kijken waar ze zelf geboren en getogen is en het volgens haar gezellig is. We besluiten dan ook terug via Schagen te rijden om dat dan maar eens te gaan onderzoeken.

Schagen blijkt een halve bouwput te zijn en druk, maar ik weet ergens in de buurt van de kerk te parkeren wat een groot neogotisch geval is en op mij wel indruk maakt in toch zo’n klein plaatsje. Ik zie iemand de kerk uitkomen dus loop er dan ook maar naar binnen, maar dat schijnt niet helemaal de bedoeling te zijn we worden er op een onvriendelijke manier uit gebonjourt. Verder bestaat het bezoek uit een uurtje winkelen in een lange winkelstraat wat mij niet zo kan bekoren waarna we weer vertrekken maar eega wil nog wel graag een keer terug om uitgebreider te winkelen.

’s Avonds gaan we eten bij "Liberté" waar het nogal stil is maar wel lekker zit. Nog wat vol van de zalm besluiten we dat het vandaag een hoofdgerecht en dessert wordt. Ik neem de catch of the day wat snoekbaars is met divers groentes en frites. tafeldame neemt pulled chicken en weet voor elkaar te krijgen dat de patat zonder zout wordt afgeleverd. Erbij een glas Amerikaans Chardonnay die wat tegenvalt maar het gerecht is heerlijk. Na nemen we allebei witte chocolademousse met blondie koek en aardbeien. Dit komt in glaasjes en lijkt weinig maar vult enorm en is ook lekker. Gewoon ruim 5 kwartier prima gegeten voor een heel redelijk bedrag.

Terug in ons huisje dan toch maar een wat beter glaasje uit onze eigen wijnvoorraad genomen en ik lees het boek van Danielle Steel uit en begrijp wel waarom het goedkoop was. Beetje een flutboek in de orde van historische streekroman van het onwaarschijnlijke soort, snel in de kliko geworpen.

Dag 9 zaterdag.

Geen hele lang nacht maar ik slaap kennelijk goed voel me opvallend fit op de een of andere manier. De boodschappen met een zonnetje gehaald voor een pan groentesoep vanavond waarbij het wel fris is. Ik koop ook 2 taartjes voor de verjaardag van partner die morgen plaats gaat vinden en verstop dat in de koelkast. Na de krant richting Den Helder vertrokken naar het Marine museum. Ik neem de route langs de kust we komen langs wat kleinere vakantieplaatsen als Callantsoog en Julianadorp en een meer dan behoorlijke hoeveelheid campings en vakantieparken.

We mogen heel Den Helder door want het museum ligt naast de boot naar Texel en bestaat uit een paar gebouwen en schepen waarvan me lijkt dat het op een oud marinecomplex ligt wat nu deels verkocht en vrij toegankelijk is. Je kan overal rond lopen alleen als je ergens naar binnen gaat wordt je wel redelijk fanatiek gecontroleerd. Wij halen onze kaartjes bij de hoofdentree en beginnen in dit gebouw ook maar meteen met de geschiedenis van de marine die officieel na de val van Napoleon in 1815 begonnen is met een zeer gering budget, dit laatste is een opmerking van de marine zelf voor alle duidelijkheid. Gelukkig ook aandacht voor onze zeehelden als de Ruijter, Tromp, Kortenaer om er maar een paar te noemen van voor die tijd die in dienst waren van de Admiraliteit maar dat was dan kennelijk wat anders als marine. Naast enorm veel modelbouwschepen is er ook van alles te zien over de ontwikkeling van de schepen van hout naar bepantsering en van zeil naar stoom en van de ontwikkeling van de diversiteit in bewapening en daardoor ook diversiteit aan schepen. Een aparte hoek is ingericht over de marine in WWII toen in Europa de nodige marineschepen uit Nederland wisten te vluchten en in de Oost werd de vloot onderdeel van het geallieerde gebeuren. Na de 2^e wereldoorlog is onze vloot weer opgebouwd met schepen uit de Amerikaanse en Engelse marine wat ons in die tijd ook het vliegdekschip de Karel Doorman heeft opgeleverd. Het laatste deel gaat vooral over de werving van mensen voor de marine inclusief de Marva en de koude oorlog met de nadruk op de rol van de Nederlandse onderzeeers daarbij.

Als we klaar zijn met dit pand mogen we de onderzeeer “Tonijn” in die inmiddels naast het pand ligt maar vroeger ergens in de haven lag kan ik me nog wel herinneren. Valt nog niet mee om er in te komen, we hebben ooit de Redoutable in Frankrijk mogen bekijken en die was voor mijn gevoel wel wat groter, net iets meer ruimte en net iets meer te zien. Dit exemplaar maakt vooral een spartaanse en benauwde indruk. Hierna is de oude geschutmakerij aan de beurt waar van alles te zien is over de marinehaven Den Helder die hier is ontstaan omdat na het graven van het Noorhollandsch kanaal het servicen en bevoorraden in Amsterdam niet zo heel handig meer was. Men heeft een indrukwekkende hoeveelheid informatie over zo ongeveer alle beroepen en ambachten die men nodig heeft gehad om schepen te bouwen en onderhouden maar ook over nautische zaken als positiebepaling, sonar en communicatie en uiteraard de oorlogsvoering met geschutssystemen en munitie. In het pand bevindt zich ook de museumwinkel die niet zo veel voorstelt. Voor de deur ligt ook nog de opbouw van fregat “De Ruijter” die ik nog even beklim.

Hierna willen we wel eens even rust en iets van een drankje wat volgens de folders in het ramtorenschip “de Schorpioen” kan, alleen is het restaurant irritant genoeg dicht, het is toch een kleine moeite om dat even met een briefje bij de entree duidelijk te maken. De Schorpioen zelf dan nog wel even bekeken en de dekken zijn opvallend laag voor een wat langer iemand, maar het moet gezegd kennelijk ook uit een tijd dat de officierenvertrekken bijzonder luxe waren uitgevoerd. De mijnenveger Abraham Crijnssen slaan we over omdat we echt wel eens wat willen drinken en eten.

We vinden uiteindelijk na een rondje haven met de auto iets op het oude terrein van de marine wat “keuken en kunst” heet. Ondanks het mooie weer is het net te koud om buiten te gaan zittenen, als we naar binnen lopen wordt ons door een bedienend meisje gevraagd of we voor de tentoonstelling komen wat niet het geval is. Ze lijkt haast teleurgesteld maar we mogen toch een tafeltje uit zoeken waarna ze vervolgens drukker is met kennelijk de expositie als het opnemen van bestellingen wat de kok dan uiteindelijk zelf maar doet. Het worden 2 pannenkoeken en 2 frisjes die daarna vlot op tafel staan en we ook vlot opeten waarna we vertrekken omdat er naast ons, iemand die kennelijk iets met de tentoonstelling te maken heeft, gedichten uit eigen werk voor begint te dragen die ons niet zo kunnen bekoren.

De rest van de dag wat wandelen in Schoorl, badderen, een avondmaaltijd die bestaat uit de zelf gemaakte groentesoep met brood en aan een nieuw boek begonnen “mrs Degas” van Arthur Japin. Uiteindelijk vroeg naar bed en ook meteen het licht uit.

Dag 10 zondag

Eindelijk eens een fijne nachtrust en ik ben zelfs zo laat wakker dat ik me moet haasten om de jarige in ons midden te verrassen met een ontbijtje op bed en een cadeautje voordat ze uit bed is. Dat lukt allemaal en wordt geloof ik wel op prijs gesteld. Na dit feest zelf ook nog maar even in bed gekropen en uiteindelijk zijn we laat op. Het is prachtig weer en om een uur of half twaalf verdwijn ik richting Petten om daar eens wat te gaan wandelen. Onderweg stop ik halverwege de Hondsbossche zeewering die ik beklim en tot mijn verbazing is de zeewering geen betonnen strook die aan de zee grenst wat ik op mijn netvlies heb maar zie ik dat er een duinenrij voor ligt, bij Camperduin vermoede ik ook al zo iets te zien maar dacht nog dat het daar misschien nog niet het begin van de zeewering was. Kennelijk ben ik op de lagere school goed geindoctrineerd want als ik later op internet eens wat op zoek kom ik er achter dat ik tot 2013 gelijk had maar men toen 33 miljoen m3 zand voor de zeewering heeft opgespoten en zo te zien houdt dat prima stand. Op de plek waar ik sta te kijken staan ook nog de nodige vogelaars met verrekijkers maar waar die naar kijken of op zoek zijn is mij niet duidelijk. Ik zie bijzonder weinig fladderen.

In Petten bij strandopgang 17 de auto neer gezet en eerst eens de uitzichttoren op het hoogste duin beklommen voor wat leuke uitzichten. Ik duik daarna het strand op en loop een flink stuk naar het zuiden tegen de wind in waarbij het niet overdreven druk is met wandelaars. Ik tel één kiter en één man die alleen in zwembroek gekleed de zee in gaat. Ook staat zich nog een vrouw om te kleden zonder dat ze zich erg aan de rest van de wereld stoort. Aan de zuidkant van Petten klim ik de zeewering weer op en loop aan de achterkant naar beneden en besluit door Petten terug naar het noorden te lopen. Petten lijkt mij na deze ervaring de meest oninteressante kustplaats van Nederland maar ik kom midden in het dorp wel bij camping Corfwater terecht waar ze koffie to go serveren en een terras hebben waar ik even kan zitten. Ik zak hier heerlijk in het zonnetje neer met een prima bak koffie en eet meteen mijn brood en fruit op. Hierna nog een stuk door de duinen naar het noorden richting ECN gewandeld, maar na zo’n 2,5 uur heb ik het hier wel gezien en vertrek ik weer naar Schoorl. De terugweg is één grote chaos door Groet en Schoorl met auto’s, fietsers en wandelaars wat me veel tijd kost en ik ben blij dat ik bij Petten ben gaan wandelen waar het stukken rustiger was.

De avond wordt, om het feest compleet te maken, doorgebracht bij restaurant Merlet wat een Michelinster heeft. Het is in ieder geval een bijzondere ervaring die uiteindelijk het luttele bedrag van € 377,= blijkt te kosten voor een 5 gangen menu met een wijnarrangement bestaand uit halve glazen voor 2 personen. Wel jammer dat je dit bedrag moet betalen als je samen zit te twijfelen of de avond nou een 6,5 of 7 was en staat gewoon niet in verhouding tot het gebodene. Misschien dat de eigenaar wat kan zakken in prijs door wat minder personeel in te zetten, er werd nu door 5 personen aan 14 tafels bediend waarbij vrijwel continu wel een lid van de brigade met kennelijk een bekende aan een tafeltje achter ons stond te babbelen, waar we helaas ook nog irritant van mee mochten genieten omdat de eetzaal veel te gehorig is, en verder niet gemist wordt. Of door niet meteen € 18,= in rekening voor een water-arrangement te brengen als je alleen maar de vraag krijgt of je water bij het eten wil en vervolgens continu de glazen wat bijvult, waar een fles voor 2 personen meer dan genoeg is en toch niet dat bedrag hoeft te kosten mag ik hopen. Of door de wijn niet 5 tot 7 keer over de kop te laten gaan. 5 halve glazen kosten per persoon € 49,50 dat is dan grofweg € 10,= voor een half glas. Één van de geschonken wijnen is ons bekend en voor een gewone sterveling te koop voor € 20,= tot € 25,= en zal door Merlet nog wel wat goedkoper ingekocht worden. Zeg dat er 6 glazen uit een fles geschonken worden dan betaal je dus inkoop € 4,= voor een heel glas en € 2,= voor een halve. Dat we € 135,= p.p. voor een 5-gangenmenu betalen vinden we overigens nog wel te doen maar dan verwachten we wel een exquise hap maar dat is toch ook echt niet het geval.

De amuzes mogen er wel zijn, veel smaak maar in eentje zit wel erg veel peper verstopt, eigenlijk te veel. De eerste gang is noordzeekrab met miso en duindoornbes waarbij je niet zo heel veel meer proeft als de krab zelf en het is ook nogal weinig. Er bij een leuke Riessling uit de Saar met een zoetje en een zuurtje mooi in balans maar het wordt in de combinatie met krab opeens erg zuur. De tweede gang zijn noordzeelangoustines op 2 manieren, rouw met wagyu en tamarillo en in een pakketje met wat paddenstoel in shabu shabu. Nietszeggend en weinig smaak bij de rouwe variant en de shabu shabu uitvoering met te veel zout naar mijn smaak. Een mooie kreeftenbouillon was beter geweest als de shabu shabu. De wijn erbij is een Savagnin uit de Jura met de bekende geoxideerde smaak wat ik persoonlijk één van de minst smakelijke wijnen vind die er bestaat, maar het is er eentje gemaakt in de ouillé stijl die minder oxidatief blijkt te zijn en ik niet kende, wat hem voor mij wel iets drinkbaarder maakt en hij gaat eigenlijk wonderwel goed bij het gerecht. Maar een fan van de Savagnin druif zal ik nooit worden. Gang 3 is tarbot met truffel, paddenstoelen en een mousse van parmezaanse kaas die fantastisch smaakt maar als het stukje vis dan de afmetingen van 1 bij 5 centimeter heeft neem je je gasten ons inziens niet erg serieus. De keuze voor een witte Rioja op hout met veel vanille en specerijen kunnen we gezien de smaken wel begrijpen ook al is dit ook al geen favoriet voor mij, maar tot mijn verrassing wordt deze bij het gerecht ook wat zurig. Gang 4 is entrecote met artisjok, truffel en roseval. Redelijke hoeveelheid maar een entrecote van bedenkelijke kwaliteit namelijk niet mals en in de combinatie met de overige smaken niet erg speciaal. Wel een leuke gsm-wijn uit Barossa valley in Australie die ik zeer kan waarderen maar eega dan weer wat minder. We worden nog even gevraagd of we een tussengang van kazen willen wat we niet doen en ons waarschijnlijk nog heel veel geld bespaard heeft nemen we maar aan. Wel een bijzonder gezicht hoe de kaaswagen door de zaal gaat, die is eigenlijk te groot en te lomp en staat voor de bediening ook regelmatig in de weg. Het dessert is yoghurtijs met gefermenteerde honing en moerasspirea. Over die spirea wordt heel opgewonden gedaan maar we proeven het niet en ik kom er ook achter dat ik gefermenteerde honing niet lekker vind. Erbij een petiterig stukje amandelijs wat wel lekker is en iets wat bramenijs met bramen moet zijn. Tja, meer zal ik er maar niet over zeggen. Slecht dessert met wel één positief punt wat mij betreft, niet zo overdreven zoet gelukkig. De Coteaux du Layon erbij is lekker en wat zachter als we gewend zijn. De koffie slaan we ook maar over zodat we om 10 uur buiten staan wat nog mee valt en we in behoorlijk fris weer met de nodige sterren aan de hemel wat teleurgesteld naar huis wandelen. Wel vreemd dat we voor een 3^e van de prijs prima in de bijbehorende brasserie hebben gegeten.

Dag 11 maandag

Gisteravond nog kort gelezen in bed en genoten van een goede nachtrust. Vrij laat op en het weer is grijs. De voorspellingen zijn dan ook dat we in de middag regen gaan krijgen. ’s Ochtends nog droog de boodschappen gedaan en deze verder doorgebracht met het lezen van de krant. Rond 12 uur richting Zaanse Schans vertrokken, als we aankomen is het wel dreigend maar nog droog. We parkeren op het terrein van het Zaans museum en de Verkade Experience. Beide musea blijken niet erg druk te worden bezocht, wat aan toeristen binnenkomt lijkt meer geinteresseerd in een drankje in het museumcafé als in de musea zelf. Wel zijn het opvallend veel buitenlandse toeristen uit echt verre landen. De musea zijn gezamenlijk voor € 12,= te bekijken, allebei erg leuk en we brengen er ruim twee uur door.

Het Zaans Museum gaat eigenlijk over het industrieel erfgoed wat aan de Zaan is ontstaan in de tijd dat hier grote hoeveelheid molens stonden die voor aandrijving zorgden en groeide vooral door richting voedingsmiddelenindustrie. Van diverse leveranciers zijn nog allerlei fraaie verpakkingsmiddelen te zien en erbij kort en bondig uitleg middels een soort striptekening van het productieproces. Nog aardig wat bekende leveranciers als Honig, Verkade, Lassie, Bruynzeel, Duyvis, Forbo en Polak en Schwarz de laatste heet nu IFF en zit in Hilversum maar een bekende producent van essences in het verleden oftewel smaakstoffen. Grappig is wel dat de meeste partijen in het verleden nog veel meer producten maakten als waar we ze nu nog van kennen. Honig deed bijvoorbeeld ook in stijfsel en pudding, hetzelfde geldt voor lassie en Duyis deed ook in olie. Nu respectievelijk eigenlijk alleen nog maar in cereals, rijst en nootjes. Maar ook een aantal die van de aardbodem verdwenen zijn en ons ook helemaal niets zeggen zoals Keg’s van havermout, griesmeel en pudding. Sabel-verf, Hilco-zeep, Molenaar-kindermeel, de Jong-Cacao, Boon-Cacao en Crowny-pudding. Rond de uitstallingen van de verpakkingsmaterialen hangen ook de nodige schilderijen van de Zaanstreek gemaakt door onbekende mensen, maar Bolding en Heijenbroek hebben leuke alledaagse dingen rond de fabrieken geschilderd en her en der hangen en staan ook nog wat werktuigen die met het betreffende productieproces te maken hebben. Aan de wand hangen meerdere fraaie tegel tableaus betreffende lustrums die door het personeel aan de directie werden aangeboden. Mijn partner stoort zich hier wat aan, kennelijk vindt ze het wat te paternalistisch en ongeloofwaardig.

Als we de verdieping op lopen gaat het museum verder met wat schilderwerk van Zaankanters waar onder andere kennelijk wat liefhebberij van een Verkade directeur tussen hangt en uiteraard aandacht voor Monet die drie maanden lang in de Zaanstreek aan het schilderen is geweest. Er hangt één niet al te spannend werk van hem maar leuker vind ik eigenlijk de landkaart met daarop 25  kleine afdrukken van alle werken die hij hier in die tijd geschilderd heeft. Dan volgt een behoorlijk overzicht van verzamelde stukken van toch voornamelijk de Zaanse gegoeden uit het verleden, kennelijk door een telg uit de Honig clan verzameld en bedoeld om een indruk van die tijd te geven. Veel interieurs, zilverwerk en kleding maar ook een hoekje over Czaar Peter de Grote gedurende zijn verblijf alhier en tot mijn verbazing een hoekje over de walvisvaart vanuit deze contreien waarschijnlijk ingegeven door de traankokerijen aan de Zaan in die tijd. Het museum sluit af met wat informatie en fotomateriaal over het ontstaan van de Zaanse Schans wat dus niet origineel is zoals ik stom genoeg dacht maar bestaat uit bij elkaar verzamelde panden die hier neer gezet zijn.

Via een loopbrug komen we terecht in de Verkade experience. Verkade is natuurlijk wel een begrip en ook bij ons bekend, we kennen het van de koekjes, de meisjes en de plakboeken. Wat we dus niet wisten is dat Verkade vroeger ook chocola en waxinelichtjes maakte. De waxinelichtjes zijn over gegaan naar Bolsius, de chocola zal wel uitgedoofd zijn. De forse tentoonstelling van productielijnen van koekjes, chocola en waxinelichtjes uit de jaren 50 die staan op gesteld en de grote hoeveelheden fraaie verpakkingen en ontelbare foto’s zijn door één van de vroeger Verkade directeuren verzameld omdat hij het erfgoed van Verkade wilde bewaren. Gedurende 100 jaar heeft er een Verkade in de directie van de fabriek gezeten maar de laatste is in 2006 overleden. Er is erg veel aandacht voor de meisjes van Verkade en er groeit een beeld dat Verkade een zeer sociaal werkgever moet zijn geweest. Dat beeld kan uiteraard door de leverancier zelf zo zijn neer gezet en is mogelijk vertekend. Ook de plaatjesboeken hebben een prominente plaats en terecht. Men heeft alle albums nog en ik leer hier pas dat niet alleen Jac. P. Thijsse de tekeningen verzorgde maar er een stuk of 6 mensen in verschillende periodes aan mee hebben gewerkt. Er is een tentoonstelling van heel veel plaatsjes met paddenstoelen te bekijken wat mogelijk met de periode dat we het bezoek brengen te maken heeft. Ze zijn mooi en knap maar iets met bloemen en planten zou nog leuker zijn geweest. Tijdens de rondleiding krijgen we nog wat koekjes aangeboden en raken een tijdje aan de praat met een meisje wat in het museum werkt.

Na een leuke middag komen we terecht in de museumwinkel die dan erg tegenvalt en vervolgens het museumcafé waar we eindelijk weer wat daglicht zien en vaststellen dat het ondertussen fors aan het regenen is. Gezien het weer zijn veel mensen hier naar binnen gevlucht maar we kunnen er nog net bij met een kop koffie en een stukje gebak. We kijken het weer een tijdje aan maar het is echt slecht en blijft slecht, harde regen en harde wind zodat we vertrekken en de Zaanse Schans misschien later nog een keer met goed weer gaan bekijken maar niet nu. Als we terug rijden wordt het zo’n 15 kilometer naar het westen weer langzaam blauw en droog zodat we de rest van de middag in Schoorl dan toch nog aardig weer hebben en ik nog prima kan wandelen. Het diner bestaat uit kabeljauw met sla en gebakken aardappels. De rest van de avond het boek van Japin uit gelezen. Het blijft een bijzondere schrijver met een geheel eigen tamelijk kort en bondige stijl en die ook nu weer een bijzonder stuk leven invult van een bekende persoon wat niet bekend is maar wel zou kunnen zijn gebeurd. Het gaat in dit geval dus om de schilder Degas. Het verhaal is niet erg spannend maar bouwt prettig naar iets op met mooi taalgebruik. Later nog begonnen aan een boek over Mata Hari van ene Pat Shipman, beide zeggen me niets maar aan het eind van de avond als ik naar bed ga ben ik al wat minder te spreken over de schrijfster. De stijl vind ik matig en ze hecht heel veel waarde aan het feit dat Mata Hari mogelijk syfilis heeft gehad wat ze wel behoorlijk onderbouwt maar de conclusie dat Mata Hari’s leven daarom zo geworden is als het is geworden lijkt me enorme onzin.

Dag 12 dinsdag

Ik slaap goed, vrij vroeg wakker en aan het ontbijt met mooi weer. Tot een uur of 12 krant lezen en puzzelen en daarna de duinen weer in om het boomplanterspad te lopen, vooral omdat ik geen zin heb om meteen weer tegen een steile trap omhoog te moeten lopen en door mul zand te ploegen. Dat lukt allemaal heel aardig met dit pad wat op sommige stukken wel redelijk druk blijkt te zijn. Uiteraard zie ik wel heel veel bomen wat nou niet zo super interessant is zodat ik me maar focus op paddenstoelen waar ik verder de ballen verstand van heb maar ik kom toch wel meer varieteiten en kleuren tegen als de bruine die me vorige week alleen maar zijn opgevallen. Nu ook oranje, rood, aubergine, wit en geel. Onderweg kom ik behalve de bomen nog 2 uitzichtpunten, het klimduin van Schoorl vanaf de bovenkant en een bospoeltje met veel libellen tegen en ook nog eens de onvolprezen Berenkuil waar ik wederom koffie en appeltaart verorber en het ook deze dag behoorlijk druk met wandelaars en fietsers is. Vandaag weer zo’n 3 uur en een kwartier bezig met de wandeling en ook vandaag willen de voeten graag even rust als ik terug ben en ga ik een uurtje liggen terwijl ik wat lees en uitrust.

We hebben vandaag gereserveerd in restaurant “Kanunnik” van het Fletcher hotel “Jan van Scorel” wat vlak achter ons parkje staat en we met een tussendoor paadje heel vlot bereiken. Het is er druk, met vooral eigen gasten bestaande uit wat oudere stellen die waarschijnlijk van een arrangement genieten en ook behoorlijke hoeveelheden werklui in de kost. We nemen een tafeltje wat meer aan de rand van het gebeuren in de buurt van de bar en hebben te maken met een wat rommelige en verbaal niet al te sterke brigade. Men heeft wel een zeer geslaagde Riessling van Anselmann uit de Pfalz die we maar als flesje bestellen. Het voorgerecht voor ons beiden is gerookte zalm, coquilles en garnalen op komkommer met een mayonaise en is eveneens zeer geslaagd. Hierna begint het lange wachten op de hoofdgerechten wat voor tafeldame Saté en voor mij een hoentje is. Na 3 kwartier maar eens geinformeerd en we krijgen te horen dat er iets mis is gegaan met doorgeven van de bediening naar de keuken en dat de keuken ook overbelast is. Als troost kunnen we na een gratis kop koffie krijgen wat ons dus in het geheel niet interesseert. Wel verschijnen de borden vrij snel na deze interventie en krijg ik een nogal obligate hap met een niet al te mals hoentje inclusief een wat zoute saus en puree met groenten. De desserts komen dan weer wel heel vlot door en zijn lekker, voor mij een dame blanche en voor madame een proeverij met creme brulee, bananenbrood, chocolademousse, bolletje ijs enzovoorts. Rekening € 129,= en terug naar huis is het koud. Nog tot laat gelezen.

Dag 13 woensdag

Aardige nachtrust en bij opstaan weer veel zon. Ik haal eten voor vanavond bij de Jumbo maar als ik bij de vleesafdeling rond kijk naar kip voor in de kerry schotel word ik niet blij en haal uiteindelijk maar kip bij de Groene weg. We vertrekken al vroeg naar de Zaanse Schans om nu met mooi weer toch even bij de molens en andere gebouwen rond te gaan wandelen. De auto kan vlakbij gratis in Zaandijk worden neergezet. Het ligt er allemaal mooi en leuk bij en ook vandaag nogal wat toeristen die behoorlijk in de weg lopen. Alles strak in de lak en aan een verrassend brede rivier. Reisgenoot slaagt er uiteraard in om nog wel wat frutsels aan te schaffen ondanks dat we slechts zo’n 3 kwartier rondlopen omdat het pontje niet vaart en we dus geen lus kunnen maken. Het wordt dan toch vrij snel vrij veel van hetzelfde zodat we weer terug wandelen naar de auto.

Hierna rijden we naar Schagen waar reisgezel graag nog een keer wilde winkelen. Een plekje voor de auto vinden is even wat gedoe en we nemen eerst een hapje en een drankje recht tegenover de kerk bij “Wonder’s”. Voor de dame cola met een broodje zalm voor mij capuccino met appeltaart, helaas begint het net als we zitten een beetje dicht te trekken waar het vanochtend verder strak blauw was waardoor het ook iets minder lekker zitten wordt. Daarna trekt madame de winkels in en ik loop naar het boerderij en rijtuigmuseum “Vreeburg” terwijl we afspreken elkaar over 5 kwartier weer voor de kerk te treffen.

Het museum is een oude boerderij met deels een inrichting van rond 1900 met een bedstee, servies, kleding, kasten enzovoorts en ook veel materiaal wat men in die tijd voor het maken van kaas en boter gebruikte. Ook nog wat frutsels uit de jaren 70 die ik dan wel herken en aan het eind van de rondleiding een fraaie collectie rijtuigen met een film die een en ander uitlegt. Het leukste is dat die rijtuigen gewoon ook nog in de zomer 10 keer per jaar de straat opgaan. Ik leer in ieder geval een paar dingen, namelijk dat de “sjees” wat toch wel de luxe paradepaardjes voor 2 personen waren afgeleid is van het Franse woord chaise en dat de zogenaamde “kerkbrik” wel erg veel gelijkenis vertoond met de koetsjes van de Amish. Al met al hou ik het toch een 50 minuten vol in het museum wat ik niet verwacht had en wandel nog wat door Schagen waar het inmiddels echt fris aan het worden is zodat ik het winkelcentrum Makado maar in loop waar het prettiger toeven is maar me verdere weinig kan boeien. Gelukkig belt reisgenote al voordat de 5 kwartier om zijn dat ze er wel klaar mee is en we zien elkaar weer vlakbij de auto. Ze heeft niet eens al te veel gekocht maar vond het wel even fijn begrijp ik.