Dag 1 Vrijdag

Met twee jaar vertraging dan toch vertrokken naar ons reisdoel van het voorjaar 2020, Pfaffenhoffen in het noorden van de Elzas. Doordat de Franse regering ons maar al niet wilde hebben door een of ander virus is de reservering twee jaar als voucher blijven staan en is in dit geval dus drie maal inderdaad scheepsrecht. Nu zijn we van harte welkom, geldt alleen nog het dragen van een mondkapje als maatregel in het openbaar vervoer als we vertrekken uit Nederland maar ook dat zal tijdens onze vakantie geschrapt worden. Bijzonder fijn is dat we nergens meer kaarten voor hoeven te reserveren en gewoon ergens naar toe kunnen als we zin hebben. Vakantie is weer echt ontspannen en leuk aan het worden.

De kop er af gereden naar hotel kasteel Elsloo, niet helemaal mijn favoriet maar ik ben niet alleen. De reis wordt geteisterd door file op de A2 tussen de afslag A15 en Den Bosch, maar het stuk in Limburg wat vaak druk en onrustig is rijdt dan nu eens een keer prettig door. Het hotel zit helemaal vol en we blijken een soort werkkast als kamer te hebben geboekt, ruilen kan dus niet. Dat de kamer erg klein is maakt overigens niet zo veel uit maar het bed is wel erg smal en de matrassen zijn waardeloos. Ook is het instappen van de douche zo ongeveer over de wc-pot heen wat onhandig, maar voor een nachtje zullen we het wel overleven. Wel heeft kamer uitzicht op de achterkant van het hotel en komen we er nu pas achter dat men achter het hotel een leuk watertje en ook nog een waterrad heeft liggen.

Ik breng een deel van de middag door met een wandelingetje langs het Wilhelminakanaal naar het noorden en bij een brug loop ik via een stukje Elsloo weer terug waarbij ik een aardig kerkje en wat leuke oude panden tegen kom. Reisgenote heeft zich met een groot aantal andere mensen op het terras van het hotel neer gezet waar de bestellingen pas door beginnen te komen als ik terug kom. Met name het serveren van een stuk vlaai kost ongeveer 3 kwartier maar die komt wel met excuses. De overige versnaperingen, voor mij bestaand uit drie Neubourg, komen wel in een acceptabel tempo.

We schuiven als één van de laatsten aan voor het diner waar het niet heel druk is voor een hotel wat vol zit. De eetzaal komt een stuk lichter over als de vorige keer wat lijkt te komen door een lichtere vloerafwerking. Het eten is weer prima, we beginnen met rode mul met quinoa in een vinaigrette en erbij gedroogde tuinbonen en radijs. Verrassend fris en knapperig. Hoofdgerecht is kabeljauw met een hele lekkere boter-venkelsaus met groene asperges en een prachtige risotto met bosui wat ook nog eens goed vult. Dessert zou iets met perzik moeten zijn volgens de kaart maar is iets met framboos. De wijnkaart is ook nog steeds schrikbarend duur maar toevallig wil mijn eega de Riessling van wijngoed Thorn proberen die het goedkoopste is maar waar ik wel wat twijfels bij heb. Dit keer heb ik dus gelijk, haalt het niet bij de Riessling’s van de Apostelhoeve en Hoeve Neekum. Maar ondanks dat prima en gezellig gegeten.

Dag 2 Zaterdag

Na een wat moeizame nacht wel redelijk fris aan het ontbijt wat op zich weer goed verzorgd is en nog steeds zijn er geen scrambled eggs en is de koffie op de bon, wijs geworden door de vorige keer de dame in de bediening maar meteen aangeschoten over een kannetje, wat probleemloos en vlot geregeld wordt. Na de maaltijd een mooie wandeling door het park gemaakt wat vroeger bij het kasteel hoorde en in oud glorie is hersteld. Ik kom er volgens mij het buitenverblijf van kabouter Plop ook nog tegen.

We rijden via Belgie, Luxemburg en Frankrijk naar Pfaffenhoffen, wat op zich vrij voorspoedig gaat behalve bij de grens Belgie-Luxemburg waar door wegwerkzaamheden een behoorlijke file staat op een toch rustige zaterdagmorgen. Dit doet ons besluiten de terugweg maar eens via Duitsland te rijden. Ook prettig is dat bippie het nog steeds doet bij de tolpoortjes in Frankrijk. Een half uurtje voordat we bij de gite zijn de eigenaars gebeld zoals afgesproken en als we na de boodschappen in Pfaffenhoffen te hebben gedaan aankomen bij de gite, zit mevrouw Guth al op ons te wachten met naar we denken 3 kleinkinderen. We krijgen een vrij snelle rondleiding door een gite die bedoeld is voor 12 personen. Op de bovenste verdieping met slaapkamers en de begane grond met een speelkamer en extra keuken hebben we niks te zoeken komen we al snel achter. Maar de eerste verdieping waar 2 slaapkamers, de woonkamer, badkamer, keuken en balkon gesitueerd zijn dus wel. De woonkamer is niet al te gezellig en de keuken groot en ook wel wat uitgeleefd. Maar de slaapkamers zijn prima met ook nog eens uitstekende bedden en de badkamer lijkt net opgeknapt. Rond de gite ook nog eens een enorme tuin. Oftewel om in te leven een prima gite alleen trekken we na de vakantie wel de conclusie dat dit hem niet nog een keer wordt om de simpele reden dat het boerenbedrijf van de eigenaren waar we naast logeren veel geluiden op tijden produceert waar een vakantieganger op dat moment niet aan toe is en er ook nogal wat boerenwalmen langs komen waar deze stadse vakantiegangers ook niet zo van gecharmeerd zijn.

Na het inruimen van de gite nog wat door Pfaffenhoffen gewandeld, ergens op een terras een paar biertjes gedronken en uiteindelijk nog terecht gekomen op een kleine kermis midden in het dorp. Hier tegenover bevindt pizzeria “Via Toscane” zich en, de keus is snel gemaakt, we zitten als eersten op het terras voor een hap. Uiteindelijk wordt het druk, ook nog eens met afhalers. We houden het maar bij bier vanavond wat hier 1664 van de tap is. Allebei een pizza, tafelgenote een 4 formaggi en ik een pizza du Chef met room, asperges, gerookte zalm, gedroogde tomaten en Bearnaisesaus. Leuk idee van de chef en zonder de Bearnaisesaus zelfs heel lekker, maar met helaas wat minder. Na gaan we voor een café gourmand en een Baba au Rhum iets wat ik al jaren eens wil proberen en me eigenlijk wat tegenvalt. Een soort Briochebrood volledig doordrenkt met rum met ijs en slagroom waarbij de rum wel erg aanwezig is. Maar op zich leuk gegeten en redelijk goedkoop, met name reisgezel ziet deze Italiaan al helemaal zitten.

Dag 3 zondag

´s Ochtends nogal wat problemen met het zetten van behoorlijke koffie omdat ik in eerste instantie geen enkele indicatie van het aantal koppen op het apparaat kan vinden wat later gelukkig wel goed komt. Het gebakken zondag eitje gaat ook wat moeizaam omdat de pan volledig aanbakt maar hij smaakt wel goed. Vanochtend op zoek naar een krant maar eens een flinke wandeling gemaakt door ons dorp. De gemeente hier heet Val de Moder en als je vanaf onze gite die naast een bruggetje over de Moder ligt, langs de zuidkant naar de eerstvolgende brug loopt kom je door Pfaffenhoffen en Niedermodern, terug via de noordkant loop je door Uberach en La Walck. Een wandelingetje van ik schat een 3,5 kilometer en dan 4 plaatsen aan doen is toch wel bijzonder lijkt me. Niet zo gek dat ik dan ook heel veel kerken en stadhuisjes tegen kom en veel leuker een tweetal bewoonde ooievaarsnesten. In eentje tellen we uiteindelijk vier koppies van de jeugd en in de andere maar eentje als we er met enige regelmaat langs lopen om ze te bekijken.

Na een rustige ochtend met krant en boek vertrek ik tegen de middag voor een uitgezette wandeling van Club Vosgienne aan de zuidkant van het dorp. Ik doe over twaalf kilometer een uur of 3,5 met veel stijgen en dalen door vooral velden en akkers maar ook een stuk bos bij Ringelsdorf, het dorp waar ik ook maar eens een stop om te eten inlas. De 2^e stop hou ik bij een uitzichtpunt aan de D110 waar het pad ook langs loopt. Kennelijk geen populaire wandeling op zondag want behoudens een echtpaar wat een tijdje voor me loopt kom ik niemand tegen. Stevige wandeling met mooie vergezichten waarbij het in de wind heerlijk loopt maar uit de wind bloed verziekend heet is. Later kom ik er ook wel achter dat mijn nek serieus verbrand is.

De rest van de middag en vroege avond doorgebracht met boek en een leuke fles Riesling uit Kaysersberg totdat we gaan eten bij restaurant “Au Cerf” waar we gisteren op het terras al een biertje hebben gedronken. Eten doen we vanavond binnen. Wijntje wordt een Riesling uit Cleebourg die heel behoorlijk smaakt. tafelgezel heeft vooraf avocado met garnalen en gerookte zalm, ik een salade met eendenborst en foie gras, allebei lekker. Het hoofgerecht wordt zeewolf met sauce Nantaisse, rijst, aardappel en gekookte wortel. Niet top we vinden de vis gewoon slecht. Kennelijk had ik me aan mijn eigen stelregel moeten houden “zo ver van de kust moet je geen vis eten” iets wat we hier ook niet meer doen uiteindelijk. Het loopt onder het eten aardig vol zowel binnen als buiten en een brigade van 5 man is er maar druk mee. Vooral een pittige oma van ik denk toch dik in de 70 maakt indruk met het tempo wat er nog in zit.

Dag 4 maandag

Een moeizame nacht, nu omdat om 4 uur kennelijk allerlei vuilnis- en andere wagens van de gemeente aan het werk gaan, die bij de entree van het boerenbedrijf van de eigenaars geparkeerd staan. De koffie gaat gelukkig wel wat beter. Vandaag naar Wingen sur Moder waar musee Lalique is gevestigd. Mooi pand strak geregeld haast Duits allemaal en kost € 8,= p.p. Voor een maandagmorgen ook nog eens behoorlijk bezocht wat niet zo vreemd is want de man kan natuurlijk wel wat. Onovertroffen zijn de sieraden die men hier in behoorlijke aantallen heeft hangen en daarnaast ook een enorme collectie parfumflessen. Verder ook “specials” die hij maakt zoals ornamenten voor jaartentoonstellingen, een Pullman trein en het kerkje in Douvres la Délivrande wat we hebben mogen bekijken in het verleden. Natuurlijk ook de nodige modernere zaken die in de fabriek werden en worden gemaakt op het gebied van glaswerk wat ons iets minder aanspreekt maar het is wel een mooi overzicht van René Lalique zelf en het imperium wat hij na liet wat via zijn zoon Marc en zijn kleindochter Marie-Claude wat nog steeds voortgezet wordt. Ook blijkt dat zijn dochter Charlotte Lalique-Haviland nogal wat ontwerpen heeft gemaakt in de periode voor de 2^e wereldoorlog. Het enige wat iets minder bevalt is dat het er erg donker is en we niet zo goed begrijpen waarom. Mogelijk dat de gedachte is dat dit de collectie beter tot zijn recht doet komen, een andere reden kunnen we toch niet verzinnen, maar wij delen die gedachte niet.

Na een uur zijn we wel klaar en plundert madame de winkel nog even waarna we buiten op het terras van de “brasserie de la musee” neerzakken voor de lunch. We nemen een colaatje met daarbij een quiche die vergezelt wordt van enorme hoeveelheden geraspte wortel, biet en rettich. De quiche is pittig en lekker de cruditées ook wel, maar iets te veel en we laten allebei het een en ander staan.

We zijn wat vroeger klaar als verwacht en ik rij binnendoor nog even naar Baerenthal waar een plan d’eau ligt wat de komende tijd wel eens van pas kan komen gezien de aangekondigde hoge temperaturen. Het plekje is op zich prima, mooi grasveld met bomen voor schaduw en een strandje. Erbij toiletten en een restaurantje wat wil een mens nog meer. In ieder geval dat de toiletten dan ook open zijn, wat om ons onduidelijke redenen niet het geval is. We besluiten dat we ondanks dit probleempje dit toch maar als hangplek bij warm weer gaan gebruiken want heel veel keus is er in deze omgeving niet.

Bij terugkomst in de gite ben ik suf, wat niet beter wordt als ik ook nog eens een forse wandeling in de gillende zon maak. Ik kruip dan ook een tijdje mijn bed in en voel me gesloopt. Ik kan me niet helemaal voorstellen dat dit van wat matig slapen is, misschien dat de warmte die we dit jaar nog niet zo gewend zijn ook mee speelt. Het wordt vanavond een wat saaie bonenschotel van eigen makelij en we duiken vroeg in bed.

Dag 5 dinsdag

omdat het vandaag nog niet zo heel warm wordt besluiten we toch wat te gaan doen, we willen vooral naar de cave in Cleebourg om wijn te proeven maar als we dat stuk dan toch moeten rijden gaan we ook een bezoek aan Wissembourg brengen, de meest noordoostelijke grote stad van Frankrijk. Naar Wissembourg is ongeveer drie kwartier rijden en het blijkt een alleraardigst stadje te zijn met de nodige vakwerkhuizen, een mooi stadhuis, flinke kerk en een leuk stukje groen langs de Lauter. Ook heel veel Duitsers op straat en het lijkt er ook op dat de voertaal hier meer Duits als Frans is. Eerst eens een kop koffie en glas cola genuttigd omdat er geplast moet worden en daarna nog net bij de vvv een plattegrondje weten te scoren en de kerk bezocht. Een erg donker exemplaar met wel wat interessante muurschilderingen en we branden onze eerste kaars zoals gebruikelijk in de eerste kerk die we samen bekijken. Nog een tijd rond gewandeld en gekeken waarbij de winkels dicht zijn en de terrassen goed vol zitten. Zelf ook wel zin in wat te knagen komen we uiteindelijk bij een kebab-zaak terecht. Het bord met doner, frites en sla smaakt uitstekend, zoals eigenlijk altijd beter als de giros in eigen land. Alleen laten we de knoflooksaus staan wegens te overdreven veel knoflook.

Er blijkt een museum “Westercamp” in het stadje aanwezig te zijn waar eega wel naar toe wil wat eigenlijk niet in de planning zit. Volgens plattegrond van de vvv zit die op een andere plek als in werkelijkheid komen we achter, alleen hebben we dan niet zo’n zin meer om weer helemaal terug te lopen zodat we de auto opzoeken, het museum verder maar vergeten en naar Cleebourg vertrekken. Ook dat gaat niet vanzelf wegens een omleiding die nogal extreem is. Na wat zoekwerk het complex uiteindelijk gevonden want het pand is groot. Vlak voor ons gaat er net een goed gevulde bus belangstellende bejaarden naar binnen die gelukkig een aparte zaal in worden gedirigeerd. Wij staan met nog drie stellen een tijdje te wachten aan een bar voordat we dan uit een enorme hoeveelheid mogelijkheden op een kaart onze keuzes mogen maken. We proberen twee Rieslings die aardig zijn maar toch niet helemaal het niveau hebben van het zuidelijker gelegen wijngebied in de Elzas en een Pinot gris die we proberen vinden we te zoet. Proeven valt ook niet mee omdat er geen spuugbakken staan. Uiteindelijk van de beide Rieslings allebei drie flesjes mee genomen.

Terug in Pfaffenhoffen boodschappen gedaan en de auto nog in een wasbox gezet en enigszins gefatsoeneerd. De rest van de middag aan een lekker wijntje met boek tot we rond half acht bij “Casa Mia” gaan eten, niet verrassend wederom een pizzeria. Als we aankomen is het nog rustig maar ook hier loopt het in de loop van de avond redelijk vol, is ook zo ongeveer het enige etablissement wat op dinsdagavond open is. We beginnen maar eens met een aperitief in de vorm van een kir cremant. Verder gaan we voor een pizza Salmone voor de dame en zelf neem ik een pizza Trapeze met ansjovis, pesto, tomaat, olijven en champignons. Ik ben niet heel enthousiast over de mij wat te dikke bodem en de kaas die nergens maar smaakt. Ik ben dan nog wel een van de weinigen die het geval op krijgt als ik om me heen kijk. Erbij nog een flesje Lambrusco rood, ook al geen topper. Drinkt met 8% alcohol wel makkelijk weg gelukkig. Dessert wordt voor mij tutti frutti, best lekker met sorbetijs framboos, mandarijn en citroen en daarbij wat fruit en slagroom, alleen heeft het meiske kennelijk met de coulis lopen knoeien want de hele buitenkant van de ijscoupe plakt werkelijk aan alle kanten, Als het op is, is een handenwas actie wel noodzakelijk. reisgezel neemt chocolademousse die naar nutella smaakt en niet op komt dus nog een klein tegenvallertje. De bediening is ook al niet helemaal top in handen bij een tamelijk klein meiske wat nogal gestresst over komt.

Terug naar de gite nog even langs de twee ooievaarsnesten gewandeld en nog een paar biertjes gedronken voor we vroeg naar bed gaan.

Dag 6 woensdag

Nachtje coma ik slaap heerlijk. Gezien de voorspelde temperatuur, die ook klopt, van 29grC vandaag naar Baerenthal. We zijn er vrij vroeg en dan is er nog vrijwel niemand aanwezig, maar als de middag aanbreekt arriveren er toch behoorlijk wat moeders met kinderen. Helaas zijn en blijven de toiletten gesloten en is het restaurant vandaag ook dicht dus een sanitaire stop lastig. Een uurtje of 3,5 onder een boom gezeten met een boek en soms de oogjes dicht. Nog een poging tot een rondje wandelen rond het meer gedaan wat volgens de IGN-kaart zou moeten kunnen, ware het niet dat men de poort waarbij je dan via de achterzijde van de camping terug loopt op slot heeft gedaan. Nog even pootje baden waarbij de temperatuur me meevalt maar het water wel erg troebel blijkt te zijn met alg en er ook veel blad en takjes in liggen.

Gezien het toiletprobleem vertrokken en Niederbronn les Bains op de terugweg ingereden om dit probleem te verhelpen waardoor we vrij laat terug zijn in de gite. Tot het eten kalm aan met een wijntje en een boek. Het eten wordt een Franse rollade wat op zich prima lukt maar het ding blijkt totaal niet gekruid komen we pas achter als het klaar is. Na een flinke afwas- en opruimactie in de keuken nog een stevige wandeling gemaakt en vrij laat naar bed.

Dag 7 donderdag

Na wederom een fijne nachtrust op tijd op en ook redelijk op tijd richting Strasbourg. Ons niet onbekend van een eerdere vakantie waarbij we vooral de wijk petit France en het LAAC hebben bezocht wat toen prima beviel. Vandaag willen we naar het centrum rond de kathedraal en het musee des beaux-arts. De stad in gaat allemaal wel vlot maar als ik bij een parkeerplaats wil parkeren word ik daar ongevraagd bij geholpen door een zwerver die daar ook nog een vergoeding voor verwacht. Wat moet je daar nou mee vraag ik me af. Niks doen en mogelijk een beschadigde auto aantreffen achteraf of toch maar wat geven. Ik geeft toch maar een paar euro wat hij te weinig lijkt te vinden, als ik vraag of hij Engels praat omdat ik hem niet begrijp haakt hij in ieder geval af.

We moeten een kleine 400 meter langs één van de armen van de Ill lopen om in het centrum te komen waarbij we meteen tegen de eglise St Thomas aanlopen, waar het zowel voor de deur als in de kerk vol staat met groepen toeristen, scholieren en studenten. De kerk is niet zo heel spannend wat ons betreft, heeft wel leuk modern glas in lood maar in het schip zitten zo veel mensen dat we maar weer vlot naar buiten gaan. We lopen door richting de kathedraal waar je uiteindelijk geen enkel goed overzicht van krijgt in deze volgebouwde stad en ik word eigenlijk meer afgeleid door de horden mensen om me heen als dat ik de kathedraal goed bekijk. Die is wel de roodste die ik ooit gezien heb maar niet de mooiste. Als we er later omheen lopen blijkt ie wel megagroot te zijn. De kathedraal is op dat moment ook nog eens gesloten tot onze verbazing maar gezien de enorme drukte voor de entree vinden we het ook niet zo erg om er maar aan de linkerkant langs te lopen waarbij we bij de vvv nog een plattegrondje halen. We komen uit op een pleintje met alleen horeca en we nemen een drankje bij “Le Saxo” kennelijk een tent die uit gaat van “bring your own food” want met name heel veel dames die waarschijnlijk pauze hebben zitten aan een salade met een drankje.

Na nog wat verder lopen rond de kerk belanden we bij het Palais Rohan, een fraai gebouw waar drie musea in gehuisvest zijn. Wat wijzer geworden in de loop der jaren doen we alleen het beaux-arts wat zich op de eerste verdieping bevindt en zich eigenlijk op opvallend weinig bezoekers mag verheugen gezien de drukte in de stad. De collectie is nogal massief of taai zal ik het maar noemen. Reisgezel is er duidelijk over ze vindt er weinig aan. Toegegeven de collectie is van zeg 1350-1800 wat niet helemaal onze periode is maar hier hangen dus wel werken van Raphael, wat ik een prachtstuk vind, Botticelli, Titiaan, Tintoretto, Giotti, Beughel, Vernet, Fragonard, El Greco, ook een hele fraaie, Goya, dan weer vreselijk slecht, Watteau, van Scorel, Boucher, Corot, Daubigny en nog wat andere jongens van de school van Barbizon. Oftewel misschien niet allemaal topstukken maar wel een reis door een grote periode van de kunstgeschiedenis die ik in ieder geval leuk vind. Ook hangt er nog voldoende mooi spul van minder grote sterren waarvan vooral het schilderij “la belle Strasbourgeoise” van Largiliere, wie het ook geweest moge zijn, aanspreekt. Wel is de collectie misschien wat te groot en is het belachelijk warm in het pand voor een museum. Ook opvallend is dat we nauwelijks suppoosten tegen komen, maar als we er dan eentje tegenkomen krijgt mijn eega wat mot als die wil dat ze haar rugzak niet op de rug draagt. Ook wel aardig is een vrouwelijke suppoost die gewoon lekker op een stoel zit te slapen en zelfs niet wakker wordt als ik vlak naast haar een foto maak.

Als we het museum uitkomen blijkt de kathedraal nu wel open dus gaan we toch maar eens even binnen kijken waarbij wel de inhoud van de rugzak van reisgenoot wordt gecontroleerd. De kathedraal is erg donker van binnen en druk. Ik kan hem niet echt mooi vinden, het orgel hangt er op een leuke manier in en men heeft een apart uurwerk staan maar verder vind ik het niet zo veel en ben eigenlijk wel wat teleurgesteld. Daarnaast is het er net een kermis wat wel blijkt als op een gegeven moment via de geluidsinstallatie te horen is: mesdames et messieurs…..ssssssstt wat wel een tijdje helpt.

Na het bezoek aan de kathedraal nog wat door het centrum gezworven op zoek naar wat eten, wat we uiteindelijk maar binnen doen bij een “maitre paul” met een frisje en voor madame een soort broodpizza en voor mij een broodje zalm met avocado. Na het eten nog wat winkels in, met name op zoek naar een badpak en op een gegeven moment ben ik het helemaal zat en wil terug naar de auto wat ook nog wel een stukje lopen is. Ook als we via een iets andere route terug wandelen blijkt dat het een prachtige stad is maar vandaag zit het er voor ons op de één of andere manier gewoon niet in. De auto staat in ieder geval nog geheel in takt op zijn plek en ruim voor de spits zijn we Strasbourg weer uit.

Kennelijk is er vandaag iets mis gegaan, mijn eega wil graag winkelen, ik wil graag van de stad genieten want die is en blijft prachtig ondanks de enorme drukte en ook wel warmte, maar dat wordt niet naar elkaar uitgesproken. We vinden een soort halfslachtige mix als we de stad verder doorkruisen, waar we eigenlijk allebei niet tevreden over zijn en als ik op de laatste vakantiedag vraag wat vond je de minst leuke dag deze vakantie, zeggen we allebei Strasbourg, dat is dus niet handig.

Terug in de gite worden we ook niet heel blij, buurman is met drie trekkers continu bezig om gras in te kuilen. Niet zo gek gezien het weer maar maakt wel een bak herrie waar je niet voor op vakantie gaat. Ik vlucht maar voor wat wandelwerk en haal nog wat boodschappen maar dat lost het uiteindelijk ook niet op. Gezien deze prutdag voor partner als troost maar eens een fles Cremant d´Alsace open getrokken voordat we gaan eten bij restaurant “Chez Drion” die tegenover het oude stationnetje van Pfaffenhoffen zit en op de zijkant opeens restaurant “de la gare” heet. Beetje verwarrend allemaal. Maar je kan er prima eten komen we achter en lekker buiten zitten. De kaart is wel apart zowel wat duurdere als hele goedkope zaken en misschien daardoor wel een mix van de wat gegoede burgerij en de wat minder bedeelde inwoner van Pfaffenhoffen om ons heen. Wat wel opvalt is dat het gegoede deel ook vaak nog even uitgebreid met elkaar praat als men weg gaat. Een iets minder bedeelde oudere inwoner werkt drie stuks best wel forse flammkuchen weg onder het laten van af en toe een boer, voorwaar een prestatie.

Na wat zoeken beginnen we maar eens met een flesje rosé uit de Alpilles die redelijk blijkt te zijn. Als voorgerecht allebei gerookte zalm met divers rauwkost en een geroosterd broodje met boter. Bij de zalm wat mierikswortel voor een leuke bite. Prima voorgerecht. Het hoofdgerecht voor tafeldame is een Burger met camembert en frites die wel als lekker beoordeeld wordt maar waar wel heel veel van over blijft. Ik heb een faux filet die fantastisch is, volgens mij gewoon een groot stuk biefstuk, heerlijk klaar gemaakt met lekkere kruidenboter. Erbij wat puree en groentes en ook nog frites. Allemaal niet moeilijk maar heel smakelijk. Na voor mij sorbetijs en tafelgenote een Irish coffee. Als we binnen afrekenen is het niet heel goedkoop maar ook niet overdreven duur voor het gebodene en het is hier wel het beste waar we tot op heden gegeten hebben.

Terug in de gite heerst in ieder geval een weldadige rust waar ik met een paar biertjes en een boek nog vrij lang van geniet voor we naar bed gaan.

Dag 8 vrijdag

Een goede nachtrust ondanks dat het in de slaapkamer inmiddels toch wel warm is. Op de normale tijd zo rond een uur of negen aan het ontbijt en als ik terug kom van een ochtendwandeling met halen van de krant staat de eigenaresse in een aardappelveldje naast de gite te schoffelen. Ik vind het wel aardig dat ze uit zichzelf haar excuses voor het lawaai van het kuilen aanbiedt en ze meldt dat ze ook klaar zijn en we er verder geen last meer van zullen hebben. Verder spreek ik af dat we vrijdag vertrekken en regel dat ze de boel schoon maakt. Als ik vraag of ze vrijdag dan nog wil controleren hoeft dat niet maar ze wil wel even de sleutel ophalen dus of ik haar maar wil bellen als we klaar zijn om te vertrekken.

Na het halve debacle van gisteren maar eens even iets heel anders vandaag, een forse wandeling op het programma die in ieder geval niet verstoord wordt door horden mensen. Ik rij met de auto een kilometer of drie naar een parkeerplaats net buiten Uberach om vanaf daar te gaan wandelen naar Neubourg. Het is een beetje een gecombineerde wandeling van twee wandelingen op de IGN-kaart, van totaal een kilometer of tien. Ik wandel naar Neubourg langs de Moder over een pad door het veld naast de rivier, waarbij ik nog het gehucht Rainmatt tegen kom waar men een hek om heen heeft gezet met verboden toegang voor onbevoegden, wat me hogelijk verbaasd. In Neubourg is ook niet veel te beleven, geen winkel te zien, of het moet de plaatselijke kweker zijn en al helemaal geen horeca. Ik eet op een muurtje in de schaduw voor het kapelletje maar eens wat broodjes. Als ik het kapelletje bekijk is het daarbinnen bizar warm iets wat ik in een kerk volgens mij nog nooit mee heb gemaakt. In Neubourg heeft vroeger een oude abdij gestaan volgens de kaart en als ik het probeer te vinden blijkt er alleen nog een oude muur met een poort die rond het complex heeft gestaan over te zijn. Gezien de brievenbus bij die poort zou je denken dat er ook mensen achter die muur wonen maar er is verder niets te bekijken dus onverrichter zake weer terug en ik loop nu door het Foret de Uberach, aan de andere kant van de rivier, weer terug waar het wel lekker in de schaduw lopen is. De weg loopt eigenlijk vlak langs het oude spoor wat inmiddels behoorlijk overwoekerd is met bos. Geen grootse wandeling maar wel even lekker om weer eens wat lui zweet er uit te lopen. Als ik om een uur of twee weer terug ben in de gite blijkt reisgezel haar halve debacle van gisteren weg gespoeld te hebben door maar eens flink in het dorp te gaan winkelen.

Eerst maar eens 1,5 uur horizontaal om de voetjes even tot rust te laten komen waarna we eens op het boerenbedrijf van de buren oftewel onze verhuurders gaan kijken wat volgens de eigenaresse altijd mag. Tot een rondleiding waar ze het over had komt het niet aangezien we niemand tegen komen die dat aanbiedt. We zien wel heel veel kalveren en later begrijp ik van madame Guth dat ze een klein stukje buiten Pfaffenhoffen nog 300 melkkoeien hebben staan en op 10 minuten rijden nog een kippenfokkerij dus met recht wel een wat groter bedrijf. We belanden al snel op het terras van restaurant “Au Cerf” waar het nog rustig is, omdat we gewoon simpelweg zin hebben in hangen op een terras met een biertje. Uiteindelijk loopt het terras redelijk vol met vooral oudere mensen die uit hun werk komen en een afzakkertje nemen, bepaald geen kroeg voor de jeugd dit. Verder zien we nog een hoop schoolkinderen al dan niet met ouders langs trekken op weg naar huis. We besluiten maar te blijven hangen en ook wat te eten. We geloven het menu hier wel even en gaan voor een “plat” en wel een assiette Anglaise voor tafeldame en ik neem een Cordon Blue met een paddenstoelensaus, frites, salade en wat ratatouille. Smaakt me meer dan prima en is ook wel genoeg. tafeldame neemt weer de ijstaart na en ik hou het op citroentaart dit keer die me dan net weer wat tegen valt. Toch een wat vreemde tent als het om kwaliteit gaat moeten we toch wel constateren. Om ons heen wordt nauwelijks gedineerd ook niet als we om half negen weer vertrekken. Wel zit er een wat oudere opgemaakt forse dame in chique jurk en schoenen naast ons, ook voorzien van wat tattoo’s, die eerst meldt dat ze nog even wacht met bestellen omdat er nog gezelschap komt, maar uiteindelijk toch maar besteld met de mededeling dat het gezelschap de date vergeten is. Als we weg lopen komt er net een klein wat suffig mannetje aanlopen met een kuttenlikkertje die haar date blijkt te zijn. Ik ben even de weg kwijt, als er twee mensen niet bij elkaar lijken te passen zijn deze het volgens mij.

Terug in de gite de afwas nog weg gewerkt en gebadderd. Als ik daarna in korte broek buiten wil zitten is het opeens fris en wordt het de rest van de avond binnen zitten en lees ik het boek de Bourgondiers uit. Leuk boek alleen het laatste deel vind ik wat minder. Als we daarna in bed kruipen is het in de slaapkamer ook weer lekker fris en ik val meteen als een blok in slaap.

Dag 9 zaterdag

Na het ontbijt en de krant begin ik onder een boom in de tuin aan een nieuw boek “1933” van William Metcalfe. Rond 12 uur naar Haguenau vertrokken, de grootste plaats hier in de buurt op een kilometer of 15. Onderweg nog maar eens getankt en na een half uurtje de auto op een grote parkeerplaats tegen het centrum aan neer gezet. Als we na 3,5 uur terugkomen moeten we het luttele bedrag van € 1,40 betalen. Haguenau blijkt een uitermate leuk en gezellig stadje te zijn. Veel mooie panden, de nodige winkels die tussen de middag open zijn en gewoon een gezellige drukte op straat. Partner kan de schade van Strasbourg een beetje goed maken en vermaakt zich goed in diverse winkels waarbij de portemonnee ook getrokken wordt en er blijft voor mij genoeg te bekijken.

Na een klein uurtje maar eens op zoek naar een lunch wat bij “Le Comptoir des Loges” plaats gaat vinden, vooral aangetrokken denk ik door een stuk terras dat op een grasveld staat en waar je redelijk in de schaduw van wat bomen kan zitten en het is er net te doen qua warmte. Drankjes worden een Orangina en Cola light en we bestellen een tartini saumon voor de dame en een salade Grecque voor mijzelf. Nou niet meteen zaken die uren bereiding vragen lijkt ons maar helaas moeten we daar erg lang op wachten, wat op zich kan als het druk is, maar we zien gewoon bijna veertig minuten geen enkel bord met eten het pand uit komen. Je begint je af te vragen of de koks soms van mening zijn dat ze zelf ook even pauze hebben. Uiteindelijk vraag ik maar eens aan de dame in de bediening of ze enig idee heeft wanneer we wat te eten krijgen, wat misschien helpt want vijf minuten later staat er een en ander op tafel. Volgens partner is haar broodje lekker. Mijn salade, die bestaat uit sla, tomaat, feta, olijven en komkommer vergezeld van wat stukken brood met tappenade, valt me wat tegen. Wat vooral komt omdat men een diep bord heeft genomen waarbij onderin de sla is neergelegd die daar in een enorm zure dressing drijft waardoor het verlept en niet echt heel smakelijk meer is. Onder het eten hebben we alle tijd om uiteraard eens om ons heen te kijken waarbij we behoorlijk wat mensen voor een rond lelijk modern gebouw zien staan waarvan we een tijdje gokken wat er te doen is, ik blijk achteraf gelijk te hebben met bioscoop. Ook hebben we uitzicht op twee jongedames die Engels spreken maar zeker allebei niet Engels van origine zijn. Misschien vloggers oppert mijn vrouw, geen idee maar ik weet wel dat ze iets te vol geplamuurd zijn, iets te veel botox hebben gebruikt en vooral goedkope blingbling aan en om hebben.

als we eindelijk klaar zijn met eten wandelen we naar het musee historique wat een merkwaardig gebouw is met allerlei torentjes en frutsels uit 1900 in een neo-renaissance stijl. Verrassend genoeg is het pand echter dicht vanmiddag omdat er vanavond het jaarlijkse “fetes des musees” is waarbij iedereen gratis naar binnen kan. Natuurlijk al een beetje vreemd dat je dan de paar uur overdag niet open kan zijn maar nog vreemder dat we vanmorgen de website nog even hebben gecontroleerd omdat we niet helemaal achterlijk zijn gezien eerdere ervaringen in dit land maar dat je daar dan helemaal niets over een middagsluiting op de website tegen komt. Onverrichter zake maar weer wat terug gedwaald richting het centrum waarbij nog wat winkels worden bezocht en we nog een kerk van binnen bekijken.

Beetje vroeger terug als voorzien wat niet zo erg is, we vullen de middag met aan paar korte wandelingetjes, omdat ik mijn teen vanmorgen ongenadig gestoten heb en lopen niet zo lekker gaat. We laven ons aan wat wijntjes en ik lees een flink stuk in mijn boek voordat ik nog even een uurtje de oogjes dicht doe voor ik ga douchen. Als we vertrekken voor de hap heeft eega een mooie jurk aangetrokken en de lipjes gestift maar gaat dan tot mijn verbazing toch maar wel op twee afgetrapte sandaaltjes op stap.

Vanavond dineren bij hotel restaurant “A l’Agneau” wat volgens de website lid is van maar liefst zes Franse culinaire verenigingen en dus klopt ons hart vol verwachting over de hapjes die de kok Anne Ernwein ons voor gaat schotelen. Het interieur is niet helemaal ons ding, de muziek in bijpassende stijl ook al niet en er zijn deze zaterdagavond maar vier tafels bezet. De kaart is een wat lastige exercitie zodat we allebei besluiten om een 4-gangen diner te nemen wat eigenlijk iedereen om ons heen ook blijkt te hebben gedaan. Na wat zoeken in een fijne maar prijzige wijnkaart bestellen we een St Joseph, die laat wat lang op zich wachten omdat die kennelijk op is. De ober vraagt of een andere St Joseph goed is wat we geen probleem vinden en een prima keuze blijkt. Wel sportief is dat men dit exemplaar, wat duurder is als de bestelde, toch voor dezelfde prijs op de rekening zet. We beginnen met een leuke amuse van panacotta van asperges. De eerste gang is een op 64grC gegaard of gekookt ei wat tegenwoordig de ultieme temperatuur schijnt te zijn om het eiwit te laten stollen en het eigeel vloeibaar te houden. Het ding ligt in een soort gebonden soep met wat asperges, paddenstoelen en andere groenten die nogal zwaar op de maag ligt en een onbestemde smaak heeft. Tweede gang is zeewolf met mosselen in wederom een gebonden saus op basis van garnalen die me prima smaakt wat minder zwaar binnen komt en nou net helaas wat weinig is. Op het hoofdgerecht is het dan wat langer wachten en raakt ons flesje wijn uiteraard op. Tijdens het hoofdgerecht dan nog maar twee Viognier uit de pays d´Oc genomen. Dat hoofdgerecht is gevogelte, ik denk fazant. Die lekker smaakt maar vergezeld wordt van wederom een zware gebonden saus en een bed van groenten met iets van gort waardoor dit gewoon echt te zwaar wordt. Tafeldame weet nog een redelijke hoeveelheid weg te werken maar aan de tafel naast ons zie ik één van de dames een vrijwel vol bord terug geven wegens te zwaar. Mij bekruipt het gevoel dat Anne kennelijk een zware basissaus maakt en daar dan per gang een wat andere smaak aan geeft. Misschien economisch heel handig maar het verteren van de gerechten is op deze manier wel een uitdaging. We weten dat de keuken in de Elzas stevig is maar op deze manier hebben we het toch nog nooit mee gemaakt en het doet hier alleen maar afbreuk aan de smaken want die zijn op zich van een aantal gerechten helemaal niet verkeerd maar sneeuwen onder. Het dessert bestaat uit ijs met een stukje chocoladetaart, helaas kan ik het ijs niet helemaal thuis brengen het heeft in ieder geval iets van citrus in zich maar ik blijf het altijd een merkwaardig verhaal vinden als je niet thuis kan brengen wat voor smaak men heeft denken te maken. Chocoladetaartje met pistache erdoor is dan weer smakelijk maar je raad het al, nogal zwaar.

Toch al enigszins teleur gesteld door het eten kan het er ook nog wel bij dat we niet heel blij van de bediening worden. Die is in handen van een man van in de 70, misschien wel 80, waarvan we soms het idee hebben dat als hij loopt hij om gaat vallen, uiteindelijk gebeurd dit gelukkig niet. Daarnaast meent hij werkelijk continu tijdens een gang en na een gang te moeten informeren of alles goed gaat. Iets te aanwezig naar ons zin zullen we maar zeggen. Bij afrekenen blijkt later dan ook nog eens dat de rekening die met de hand is opgeteld niet klopt. Je zou denken dat de man misschien tegen zichzelf in bescherming genomen moet worden, maar aan de andere kant kan het ook zo zijn dat de tent dermate slecht draait dat de man misschien wel familie van Anne is, in de keuken zien we ook één ouder dame helpen waar hetzelfde voor zou kunnen gelden en dat men hier aan het overleven is, want erg goed lijken de zaken niet te gaan. Dus wie zijn wij eigenlijk om te oordelen vraag ik me later ook wel af. Hoe het ook zij geen vrolijke ervaring deze avond wat ons betreft. De wandeling terug naar de gite is geen pretje met de voet en het is inmiddels donker en vochtig. In de gite met twee biertjes nog tot laat zitten lezen.

Dag 10 zondag

Wederom een bijzonder fijne nachtrust en bij de bakker staat een forse rij en is de krant uitverkocht. Wel hebben ze nog wat lekkere broodjes om mee te nemen naar het water. Terug eerst maar eens eieren gebakken en weg gewerkt en vrij vroeg richting Baerenthal waar we in ieder geval vroeg genoeg zijn om nog een plek onder een boom te vinden. Het wordt uiteindelijk 30grC en het is een stuk drukker als afgelopen woensdag wat het wel wat gezelliger maakt. Ook is het restaurant nu wel open waar we om een uur of één maar eens naar toe wandelen en op het terras een paar drankjes drinken en ook allebei nog een stuk appeltaart met een bol ijs erbij nemen. Uiteraard maken we van de gelegenheid gebruik om ook een plas te plegen. Het blijkt binnen een hele grote zaak te zijn geschikt voor feesten en partijen zou je denken en er zit nogal wat jong bedienend personeel niets te doen. Ook bij een wat vadsige jongen die ons buiten bediend gaat het niet vanzelf. Vandaag vooral lezen, het gaat wel wat beter met de teen, maar ik heb niet zo veel zin om het te overbelasten dus wandelen laat ik achterwege. Tegen half vier vertrokken en in de gite een nieuwe wat duurdere fles rosé uit Bandol open getrokken, valt me gezien de prijs wat tegen, terwijl we een tijdje lezen en ik vrij vroeg ga douchen.

We wandelen vroeg naar “Via Toscane” want we hebben niet gereserveerd. Dit blijkt verstandig we kunnen er op het terras nog bij maar na ons loopt het heel vlot helemaal vol. We beginnen met een Cola-light en ik een Ricard, waarna we een flesje Primitivo aan laten rukken waar ik wel even aan moet wennen. Wat minder fruitig als dat ik ze in Nederland gewend ben en ik denk dat de Ricard ook niet helemaal bijdraagt aan het optimaal werken van de papillen. We vergeten een entree en tafeldame gaat voor een lasagne saumon die bijzonder lekker is, wat ik alleen maar kan beamen als ik proef. Zelf neem ik een “pizza surprise (chausson)” staat er op de kaart. Dat betekend dus pantoffel waar wij dat een “Calzone” zouden noemen. Overigens koop ik later in de week bij de bakker een keer “chausson a pomme” wat wij in Nederland appeltasjes noemen. De pizza is op zich lekker, veel verse tomaat, ui, champignons en ham en ei erbij. Ook goed doorbakken maar sommige stukken van binnen zijn niet al te warm wat ik jammer vind. Nagerecht een Chocolat Moelleux voor madame en voor mij een fraise melba en we sluiten dit keer af met allebei een capuccino.

Vrij lang gezeten zonder dat we het eigenlijk in de gaten hebben maar er is om ons heen ook reuring dus veel te zien. Meest opmerkelijke is de tafel naast ons met een 3-tal jonge meiden en een jonge jongen. Deze laatste zegt geen boe of bah. De dames doen erg populair bij de eigenaar. Ze drinken geen van allen alcohol terwijl twee van de dames op mij de indruk wekken niet vies van alcohol en ook niet vies van drugs te zijn. Reisgenote is erg enthousiast over dit etablissement, persoonlijk vind ik het aardig maar moeten we het ook weer niet overdrijven. Terug in de gite nog een tijd buiten met een paar biertjes zitten lezen en een stuk vroeger naar bed als gisteren.

Dag 11 maandag

Tamelijk vroeg wakker en als ik koffie ga zetten is het buiten grijs. Volgens de geleerden zou het vandaag inderdaad wat slechter zijn en wat afkoelen wat we niet heel vervelend vinden. We vertrekken vroeg naar Sarrebourg en onderweg wordt de lucht steeds dreigender en als we er uiteindelijk zijn regent het ook hard. Slim genoeg geen paraplu bij ons dus wachten we maar een minuut of tien in de auto. Het wordt allemaal niet veel minder dus rij ik maar eens een rondje door het centrum of ik misschien vlakbij het museum kan parkeren zodat we er vlot naar toe kunnen lopen. Dat gaat dus niet maar als ik terug kom op de eerdere parkeerplaats zet ik de auto vlakbij de chapelle des Cordeliers, wat ook onderdeel van het museum is, en rennen we daar maar naar binnen. In de kapel zit een prachtig, gigantisch door Chagall ontworpen stuk glas in lood. Een zeer kleurrijk stuk wat de boom van Jesse voorstelt met daarin de nodige Bijbelse verwijzingen naar bijvoorbeeld Adam en Eva en de kruisiging. Ook grappig is dat Chagall zichzelf er met een zijaanzicht in heeft vereeuwigd. Links en rechts van het enorme venster bevinden zich nog een paar kleinere door hem ontworpen vensters in wit, geel en groen, die haast een contrast van eenvoud vormen met het grote venster. De glazenier die dit allemaal gemaakt heeft is ene Simon uit Reims geweest en die heeft zelf de overige ramen ontworpen en ook gemaakt. Het spulletje zit er sinds 1976 in toen de burgemeester van Sarrebourg verzonnen heeft dat het kapelletje maar eens gerestaureerd moest worden, De kapel zelf ziet er eigenlijk niet uit aan de buitenkant, dat is ook niet zo vreemd als je weet dat het iets van een transept is geweest wat over is gebleven van een veel grotere kerk.

Na een half uur hebben we het kapelletje wel gezien en spoeden we ons in nog steeds lichte regen naar het museum zelf. Verbazingwekkend genoeg komen we daar nog wat andere bezoekers tegen waaronder Nederlanders die we de afgelopen tien dagen nog niet gezien hadden. Het museum heeft vooral resten uit de omgeving uit de Romeinse tijd en het nodige porselein uit de vroegere manufacture uit Nidervillers. Hoogtepunt is voor mij een prachtig boeket bloemen wat men van porselein heeft gemaakt, ragfijn en spierwit heel bijzonder. Ook heeft men nog een afdeling waar wandtapijten naar ontwerpen van Chagall hangen, die gemaakt zijn door ene mevrouw Couguil-Prince. Op zich knap alleen mist het in mijn optiek de helderheid of misschien wel felheid van de kleuren die Chagall zelf in zijn werken heeft zitten. Als ik dan terugdenk aan de tapijten van Lurcat in die we in Angers gezien hebben dan zou je denken dat dat toch beter moet kunnen. Na drie kwartier hebben we dit deel ook gezien wat samen met de kapel € 6,= moet kosten.

We besluiten om maar eens in langzaam uitdovend gedruppel wat te eten te gaan zoeken wat niet mee valt. Alles, zowel winkels als restaurants zijn dicht, zodat we eerst maar naar binnen lopen in een café voor een kop koffie en een Cola. Daarna besluit ik naar het station te lopen onder het mom daar is meestal wel wat te eten te krijgen en inderdaad lopen we daar tegen een kebab-zaak aan waar we dan ook maar naar binnen schieten en allebei een bord doner, frites en salade nemen die een bootwerker nog niet op krijgt. Op zich prima te eten maar die in Wissembourg was wel net iets beter. We raken wat aan de praat met het stel wat de tent runt die in eerste instantie denken dat we Britten zijn. Als we zeggen Nederlanders te zijn denken ze dat we hier vlakbij op een park van Centerparks zitten waar het volgens hun vol zit met Nederlanders en Belgen en waar het heel duur is. Als ik later Sarrebourg uit rij zie ik inderdaad een bord richting Centerparks staan bijzonder zullen we maar zeggen. Onze kleine zoektocht naar een hap heeft wel duidelijk gemaakt dat wij Sarrebourg geen fraaie stad vinden maar het museumgebeuren was leuk.

We laten het bord Centerparks links liggen en rijden richting de scheepslift bij Saint Louis Arzviller die in het Marne-Rijnkanaal ligt. Hiervoor moeten we echt de Vogezen in en begint het ook weer te regenen maar bij de lift is het dan gelukkig weer droog. We willen eigenlijk alleen wat rondkijken maar als we er aankomen kunnen we na 10 minuten ook nog mee met een rondvaartbootje wat we dan toch maar doen voor € 11,= per persoon. Ook hier blijkt wederom een Nederland stel in te zitten naast nog een stuk of zes Fransen. We varen met de boot de scheepslift in die vervolgens wordt afgesloten en met behulp van een paar kabels en contragewichten langs een schuine helling 44 meter naar beneden zakt om weer open te gaan waarna we de bak uitvaren en beneden een stukje varen tot het punt waar je het oude stuk Marne-Rijnkanaal ziet waar 17 sluizen in zaten om die 44 meter te overbruggen. We varen weer terug en worden omhoog getrokken zodat we weer op het vertrekpunt uit komen. Het moge duidelijk zijn dat één badkuip met daarin een paar boten op deze manier verplaatsen een beduidend stuk sneller gaat als het schutten door 17 sluizen wat dan ook de reden was om dit kunstwerk te maken waar men vier jaar over heeft gedaan en in 1969 in gebruik is genomen. De man op de rondvaartboot verteld ontzettend veel, uiteraard in het Frans en ik heb moeite om het te volgen, ook omdat het geluid niet al te best is. Maar ik begrijp wel dat men ruimte heeft gecreerd om in de toekomst met een 2^e bak te kunnen gaan werken wat je ook aan de vorm van het beton aan de onderkant kan zien. Dit is uiteindelijk niet gebeurd omdat het belang van het Marne-Rijnkanaal als transportroute na de bouw snel af nam voor de beroepsvaart. Tegenwoordig varen er nog twee reders op deze route en is het verder pleziervaart, die ook gewoon doorgaat tijdens onze rondvaart. Als we weer terug zijn na een klein uurtje, nog even staan kijken hoe een boot met de lift mee gaat en later nog door de machinekamer gewandeld waar op zich niet zo veel te zien is behalve een tweetal grote wielen met elektromotoren waar de kabels overheen lopen die de bak omhoog en omlaag laten gaan. Al met al een knap stukje techniek en leuk om te zien hoe het werkt.

Beneden naast de lift staat een Cristallerie, wat me een slim gekozen plek lijkt want ook ik mag er even stoppen van mijn partner als we wegrijden vanaf de entree van de scheepslift. Je kunt er zowel heel veel spul bewonderen, als kopen, als zien hoe men wat zaken aan het maken en polijsten is. Partner houdt een uitgebreide ontdekkingstocht door het pand terwijl ik nog even aan het water bij de lift ga kijken. Als ik terug kom blijkt ze net gereed te zijn en alleen nog kristallen sieraden aan te moeten schaffen.

We rijden langs het Marne-Rijnkanaal tot aan Saverne waarna we via de snelweg de gite weer opzoeken in inmiddels zonnig maar een stuk minder warm weer als gisteren. Terug eerst het boek 1933 uitgelezen en daarna een boek van Karin Alvtegen tevoorschijn gehaald. Na het douchen maken we een omelet met groenten die we met brood en soep opeten. We proberen de fles Gewurztraminer die als welkomstgeschenk in de koelkast staat maar die is toch echt te zoet voor ons en verdwijnt voor een deel in de gootsteen. Na het eten de afwas gedaan, keuken schoon gemaakt, het vuilnis afgevoerd en aansluitend een flinke wandeling gemaakt en onderweg ook gepind. Later op de avond aan het bier met boek en laat naar bed.

Dag 12 dinsdag

Vanmorgen dan toch het eerste zakelijke spoedtelefoontje wat nog meevalt. We halen vandaag eens wat ander brood als stokbrood wat wel bevalt. Als we de krant en de verschillende websites betreffende het weer bekijken is men éénduidig in het oordeel dat het vanaf morgen in ieder geval drie dagen boven de 30 graden wordt. Vandaag wordt het 26 en we besluiten dan toch vandaag nog maar een actieve dag in te plannen en dat morgen en overmorgen op een laag pitje te houden. We overleggen kort wat we gaan doen en de keuze valt op Sarregemuines wat vlakbij de grens met Duitsland bij Saarbrucken ligt. Ik neem de heenweg de A4 wat behoorlijk om is en ruim een uur in beslag neemt. Als ik later de route national binnendoor via Bitche neem gaat dat voor mijn gevoel net iets sneller. In Sarregemuines willen we het musee de la Faience en de moulin de Blies bekijken die samen 1 museum vormen waarbij in de Moulin de techniek van het maken van porselein wordt uitgelegd en in het museum een tentoonstelling van allerlei porseleinen zaken te bekijken is. We gaan eerst naar de Moulin omdat die ook tussen de middag open is waarbij Miep ons dwars door een behoorlijk druk Sarregemuines stuurt, wat een stad blijkt te zijn die veel groter is als ik verwacht had.

De Moulin de Blies was één van de vele porseleinfabrieken die in de 19^e eeuw naast de Blies is gesticht door ene Alexandre de Geiger wat onderdeel was van een complex met allerlei panden die nodig waren om porselein te maken. Diverse panden zijn verdwenen of alleen nog maar deels in takt en men heeft op het terrein in en om die panden een tuin aangelegd. Met name de oude molen, woning van de directeur, een enorme oven met schoorsteen en een stukje van het treingebeuren lijken nog compleet. Na een korte wandeling door de tuinen betreden we de oude molen waar het musee des techniques de Faiencerie in onder is gebracht. Om eerlijk te zijn heb ik bij het maken van porselein altijd het beeld gehad van: we hebben wat klei, knijpen daar wat in of stoppen het in een vormpje we doen er een leuk afdrukje op en we bakken het en klaar. Hier leer ik toch dat dit weliswaar enigszins klopt maar bepaald niet het volledige verhaal is. Ik moet zeggen dat ik zelden een museum heb gezien waarin ze een productieproces beter uitleggen als hier met ook heel veel oorspronkelijke werktuigen en voorwerpen. Om die “klei” te maken had men diverse gesteenten nodig die men samenvoegde om te kunnen vormen, hechten, uit te harden en dergelijke. Die diverse gesteenten moesten eerst fijn gemalen worden voor je ze kon mengen wat in eerste instantie met grote molenstenen gebeurde en als de brokken kleiner waren gingen ze in draaiende trommels. Hier komt dan ook maar meteen naar voren waarom ze graag naast een watertje stonden men had hier aandrijving voor nodig, later ging men wel over naar elektrische aandrijving. Wat dan ook wel weer aardig is dat men ook silex als één van de componenten toe paste maar dat kon pas fijn gemaakt worden als het eerst in een oven ging waardoor het een kalkachtige en bewerkbare substantie werd. Vervolgens werden de divers gemalen delen gemend met water en door enorme filters geperst waar dan inderdaad een soort klei-achtige worst uit kwam. Dat het dan in een vormpje ging voor massaproductie heb ik dan weer goed alleen wordt het daarna wel meteen voor een eerste keer gebakken. Voor het afwerken met afbeeldingen en dergelijke blijkt een enorme veelheid aan technieken te hebben bestaan en niet alleen simpelweg schilderen kom ik achter maar ook tamponeren, stempelen, er in branden en nog veel meer. Hierna werd het dan nog een keer gebakken en was het pas klaar. De geproduceerde artikelen werden afgevoerd met schepen en per trein. Aanvoer van de brokken steen gebeurde ook met de trein. In het pand had men op de bovenste verdieping spoor liggen waar karretjes overheen werden gereden zodat men het gesteente in de trommels op de verdieping er onder kon storten. Voor mij een zeer geslaagd bezoek en dan is dit nog maar de helft wat we voor in totaal € 6,= p.p mogen aanschouwen.

We rijden terug naar het centrum van Sarregemuines wat makkelijk gaat want iedereen zit kennelijk te lunchen, nauwelijks verkeer en ik zet de auto achter het stadhuis aan de Sarre neer, wat € 2,= kost om tot 17:00 te mogen staan en waar je een prachtig uitzicht hebt op het oude Casino afgewerkt met mooie tegeltableau’s aan de overkant van het water. Je kan er met een loopbrug naar toe wandelen en ik kijk nog even of we er kunnen eten maar het terras zit helemaal vol. We dwalen wat door het centrum en komen terecht bij “Intenso” waar we binnen moeten zitten en eigenlijk bevalt het me niet erg, een tent voor juppen en met vervelende diensters. Maar eega wil kennelijk iets Italiaans of zo. Het wordt Cola met voor ons allebei een Salmone Prua wat gebakken brood met zalm is vergezeld van koude gekookte mediterrane groenten wat ik op zich dan wel weer lekker vind. We hebben zicht op de keuken waar in ieder geval hard gewerkt wordt en het eten ook in behoorlijk tempo de keuken uit wordt gewerkt zodat we vrij vlot aan de beurt zijn. Wat wel merkwaardig is, is dat er medewerkers van een grote bank “Credit Mutuelle” terwijl we zitten te eten met iedereen een praatje aanknopen en mensen proberen te bewegen over te stappen naar hun bank. Echt nog nooit gehoord dat een bank op deze manier zieltjes wint misschien dat het niet zo goed met ze gaat? Na het eten nog wat door Sarregemuines gedwaald wat verder niet veel indruk maakt behalve het stationsgebouw wat er dan nog wel aardig uit ziet.

Om 14:15 het 2^e museum ingelopen wat er aan de buitenkant bepaald niet uitnodigend uit ziet. Hier heeft men zaken uit de Faiencerie de Sarregemuines ten toon gesteld die in 1790 is opgericht en in 2008 definitief de deuren heeft gesloten. Er zijn nog een paar bezoekers naast ons en twee schoolklassen waar we verder weinig last van hebben. We krijgen kort wat uitleg van de dame aan de balie. Men heeft vooral zaken uit de periode 1900 net voor de jugendstil, zoals men het hier in het land van de art deco verrassend noemt, en van 1970. Werkelijk fantastisch mooi is de wintertuin in het pand, nog volledig onbeschadigd met heel veel verschillende tegel tableau’s in prachtige kleuren ingelegd in hout en daarbij ook nog enorme porseleinen vazen en ornamenten. Als ik het goed begrepen heb is dit ook naar een ontwerp van de eerder genoemde de Geiger en ik kijk er geruime tijd rond. Verder heeft men uiteraard heel veel porseleinen servieswerk en tegelwerk maar ook betegelde kachels, sanitair artikelen en tegeltableau’s. Ik kom een copy van een catalogus uit 1900 tegen waarin alle tegels, servies, kachels en tableau’s zijn afgebeeld die je kon bestellen. Alles werd op bestelling gemaakt maar je kocht dus geen uniek product. Heel leuk museum met echt hele mooie dingen vooral uit 1900, met name het sanitair uit 1970 kan dan weer niet erg bekoren en misschien is men uiteindelijk daarom wel failliet gegaan. Niet zo heel ver hier vandaan in Duitsland zit Villeroy et Boch die altijd in precies dezelfde handel hebben gezeten vanaf de 18^e eeuw en die bestaan nog wel, in Straatsburg kwamen we zelfs een enorme winkel van ze tegen.

We rijden dus binnendoor terug en doen in het dorp nog even boodschappen om met name vocht voor de komende dagen in te slaan en we nemen een paar blikken Cassoulet meer om een makkelijke hap te kunnen maken. Laat terug en nog wat lezen, rusten en douchen voor we weer naar “Casa Mia” wandelen gezien de zeer beperkte keuze in open restaurants op dinsdag. Op het terras is het stil, we krijgen weer het tafeltje van vorige keer, maar in de loop van de avond wordt het wel behoorlijk druk. Het wat nerveuze meisje bediend wederom en is vanavond wel wat losser maar raakt weer helemaal van streek als ik vraag om een hoger bedrag te pinnen als op de rekening staat. Daar begrijpt ze helemaal niets van de baas gelukkig wel die dan net langs loopt. We gaan vandaag voor een biertje wat hier Meteor van de tap is, later hoor ik van iemand dat dit het oudste bier hier uit de regio is. Vooraf voor mij een salade Capreze wat rucola met tomaat, mozzarella, parmezaan en basilicum is en prima smaakt. Tafeldame heeft iets met een geratineerd ei en warme groenten. Wijs geworden van de vorige keer willen we de pizza’s als hoofgerecht links laten liggen. Ik neem een linguini a la Carbonara, madame wil een Lasagne maar die blijkt op te zijn. Dom genoeg besteld ze dan toch een pizza 5 formaggi die wederom niet geweldig is en waar ze nauwelijks van eet. Mijn linguini is in ieder geval goed te eten. Na nog een coupe macarena wat pistache- met amarone kersen ijs is. Reisgezel  gaat voor de Irish Coffee. Terug bij de gite nog één biertje genomen en om 22:00 naar bed omdat ik om val.

Dag 13 woensdag

Slaap een uur of 10 zal wel even nodig zijn geweest en ben laat op. We gaan vandaag naar de 30grC en we hebben besloten alleen in de loop van de ochtend naar Haguenau te rijden voor een lunch en om alsnog het museum te bezoeken dus weinig haast. De ochtend tot ongeveer half één met krant en boek onder de boom in de tuin doorgebracht waarna we naar Haguenau rijden waarbij ik ook de auto weer even vol gooi. Dit keer vlakbij het museum geparkeerd en terug gelopen naar het centrum waar we even dwalen voor we een restaurant vinden, het wordt het terras van “Le Tigre” waar we onder de parasol zitten wat wel vrij warm is. Na vragen aan de ober wat voor vlees er in een pasteitje zit, wat kalkoen blijkt te zijn neemt reisgezel dit. Het pasteitje is wel even wat groter als de exemplaartjes die we hier gebruiken en met een champignon/kalkoen ragout gevuld en in ieder geval lekker. De tagliatelle erbij die we er niet bij verwacht hadden laat mevrouw dan maar liggen wegens wat moet je ermee. Ik neem een salade Strasbourgeoise met sla, geraspte Emmental, boterhamworst, tomaat, ei en radijs. Weliswaar ook weer aangemaakt met een erg zure dressing maar niet overdreven veel en het smaakt me goed.

Het museum is vandaag wel open kost € 4,= per persoon en mag zich op nog redelijk wat bezoekers naast ons verheugen. Het geeft een aardig beeld van geschiedenis van Haguenau die begint bij nogal wat zaken die men uit graven in tumulus uit de omgeving heeft gehaald wat rond de bronstijd is geweest en eindigt met een zaal met prachtig glaswerk uit de Art-Deco tijd inclusief een mooie kast uit die periode. Dit heeft misschien niet meteen heel veel met de geschiedenis van de stad te maken maar is nagelaten door een inwoner en omvat vooral spul van Daum en Gallé en nog wat andere bekende en onbekende grootheden waaronder ook twee voorwerpen van Lalique. Het is voor ons wel het hoogtepunt van het museum. Hier tussen in dan nog zaken uit de Romeinse tijd met een paar hele mooie in takt gebleven voorwerpen, de periode van de Merovingers en het ontstaan van de stad Haguenau. De stad kwam in de 17^e eeuw eigenlijk pas definitief bij Frankrijk en vanaf die tijd ontstaan ook diverse ambachten zoals een drukkerij en een Faiancerie die het allebei niet heel lang hebben volgehouden. Verrassend vind ik een hoekje over de tijd van de revolutie en dan met name “De Terreur” waarbij een inwoner van de stad zich als een uitmuntend uitvoerder van wensen van Robespierre heeft betoond en nogal wat mensen onder de guillotine bracht waar hijzelf uiteindelijk ook onder terecht kwam. Volgens het museum waren toen al veel inwoners gevlucht uit de stad door het verdict dat godsdienst verboden was wat men niet accepteerde. Een stukje geschiedenis van Frankrijk wat je in het gemiddelde stadmuseum toch niet echt tegenkomt terwijl het natuurlijk wel overal onderdeel van die geschiedenis is geweest.

Om een uur of half 4 weer bij de gite waar het onder de boom prima uit te houden is en ik het boek van Alvtegen uit lees en begin aan een nieuw boek van Bart Chabot. Tot 6 uur een paar wijntjes weg gewerkt en gedoucht. We maken een makkelijke maaltijd waarbij we uien bakken en daar tomaten bij gooien. Na een tijdje inkoken een blik Cassoulet, waar we eerst het vlees klein van snijden, erbij gegooid en nog de nodige kruiden toegevoegd. Ondertussen even een bezem door de tent gegooid zodat de vloeren weer wat toonbaar zijn waarna we de hap buiten opeten die wat pittiger had mogen zijn maar me eigenlijk wel meevalt ik schep dan ook een 2^e keer op. De keuken even compleet aangepakt na het eten, inclusief inpakken van tassen voor zo ver mogelijk. Nog een wandelingetje gemaakt bij 27grC en daarna de rest van de avond buiten op het terras met boek en biertje gezeten.

Dag 14 donderdag

Vrij laat wakker en aan het ontbijt voor ons doen. Bij het ontbijt en halen van de krant is het al plakkerig qua temperaturen. Om 11:15 naar het bekende plan d’eau gereden. Vandaag is het wel wel heel stil, alles bij elkaar misschien 15 mensen gezien waarvan er ook 4 echt aan het water gaan zitten. Wel zien we aan de overkant van het meertje op het wandelpad diverse klassen rond 12 uur wandelend passeren en om een uur of 3 weer terug komen, kennelijk les in de natuur. Ook is het terras open waar we een frisje en wat ijs scoren en uiteraard de wc wordt bezocht. Verder weinig te zien zodat ik het boek van Bart Chabot uitlees en nog begin aan een boek van Marieke Lucas Rijneveld “Avond is ongemak”. Terug bij de gite een erg warm rondje gewandeld en nog een tijd met een glas wijn onder de boom zitten lezen. Als de fles leeg is nog maar een biertje genomen.

Vanavond redelijk vroeg naar “Restaurant Chez Drion” gewandeld waar we de eersten zijn en een plekje voor 2 uit mogen zoeken. Het terras loopt uiteindelijke redelijk vol. Naast ons komt een moeder van 87 met zoon zitten waar we wat mee aan de praat raken. De vrouw spreekt Elzassisch wat verschrikkelijk verneukeratief is. Je denkt Duits te horen maar dat is niet zo, er valt voor ons niet rechtstreeks mee te communiceren dus haar zoon moet nogal eens vertalen. De zoon spreekt goed Engels en een beetje Vlaams, heeft bij Q8 gewerkt en kwam daarvoor ook in Belgie. Nu runt hij met zijn vrouw een grote villa in St Maxime waar ze delen van verhuren aan vakantiegangers waar hij dan ook driftig reclame voor maakt. De moeder is geboren in Haguenau de zoon hier in Pfaffenhoffen en is een paar dagen op bezoek. Vandaag gaan we ook hier aan het bier gezien de temperaturen. Wederom nemen we de zalm vooraf. Tafeldame neemt nu een normale Burger en ik kies voor Carré de Veau wat uiteindelijk 2 stukjes prima kalfsvlees met een room-paddenstoelensaus blijkt te zijn met ook weer een beetje puree en wat groentes en de bak frites. Ik neem weer de sorbet na en eega Irish Coffee. Wederom prima gegeten wat ik ook meld als ik binnen afreken en nog even met de chef aan de praat raak die ons wel herkent van vorige week en vraagt waar we verblijven. De naam van de gite doet bij zijn vrouw een belletje rinkelen bij hem niet meteen. Redelijk vroeg terug in de gite en ik trek nog een korte broek aan en ga een tijdje buiten zitten wat ik tot 22:45 in het donker mijmerend met wat biertjes vol hou waarna ik meteen in slaap val.

Dag 15 vrijdag.

Redelijk vroeg op en eerst eens koffie gezet en twee bakken op bed genomen om wakker te worden. Even kop onder de kraan, spullen inpakken, slaapkamer een beetje fatsoeneren en de nodige tassen naar beneden sjouwen en die vervolgens in de auto proppen gaat vlot. Ik haal nog wat croissants en appeltasjes voor onderweg waarna we tegen 9 uur mevrouw Guth bellen die vrij vlot op de fiets verschijnt. Nog kort wat gebabbeld waarna we met nu al 25grC vertrekken. Hoe meer we richting het noorden rijden hoe meer de temperatuur weer begint te zakken. De eerste stop is op de grens van Frankrijk en Duitsland bij Rastplatz Goldene Bremm waar ook de afslag naar de A1 naar Trier zich bevindt alleen is die nou net afgesloten. Na wat eten en een plas doorgereden maar nergens iets te zien hoe dan naar de A1. Ik heb gelukkig wel een beetje op de kaart gekeken en gok dat ik dan maar een stukje terug over de A620 moet om weer een afslag naar Trier tegen te komen wat klopt maar erg vlot gaat het allemaal niet. De 2^e stop is op Rastplatz Hochwald waar het rustig is en we toiletteren. Ook kopen we wat hartiger broodjes met gebraden wurst die wel lekker zijn. Op de A1 totdat we de A60 richting Luik op gaan heel veel wegwerkzaamheden maar we kunnen aardig door blijven rijden. Het laatste stuk in Duitsland begint het langzaam wat te regenen wat steeds erger wordt in Belgie. We hebben de hele reis rustig aan gedaan omdat het vlot gaat en eigenlijk continu 120 gereden. Bij Verviers wordt het dermate slecht dat we maar naar 100 gaan en bij Luik wordt het donkergrijs en half noodweer en zak ik naar 80. Iets voor 2 uur rijden we Nederland in waarbij het echt bar en boos is. Ik stop bij parkeerplaats Kruisberg en kijk eens op buienradar. Het hele slecht weer blijkt nu snel weg te trekken dus vol goede moed weer verder. Helaas begint dan een stuk stoppen, remmen, optrekken, stil staan enzovoorts. Eerst denken we dat het komt door kijkers naar een ongeluk aan de andere kant van de weg, dan door een enorme plas water waar we allemaal doorheen moeten, dan de afslag naar Antwerpen. Maar het blijft continu dit gedoe en na ongeveer 29 kilometer in een uur te hebben gereden en straks ook nog met de spits door Eindhoven te moeten ben ik het zal en stuur bij Roosteren de weg af waarna we bij hotel “de Roosterhoeve” vragen of men een 2-persoonskamer heeft. Men doet wat twijfelend maar het blijkt te kunnen inclusief diner. We horen dan ook van de dame achter de balie dat er code oranje was afgegeven voor het weer waar we in gezeten hebben en de scholen en GGD’s in Limburg bijvoorbeeld dicht zijn. Niets van mee gekregen in Frankrijk.

We krijgen kamer 52 op de eerste verdieping met balkon en kijkt uit op een stuk lelijke nieuwbouw. Wel kunnen ramen en balkondeur lekker open, heeft men een ventilator en een koelkastje alleen die laatste doet niet veel en maakt onvoorstelbaar veel herrie dus die zetten we uiteindelijk maar uit. De kamer is groot en de bedden blijken prima te zijn, wel even wat anders als Elsloo. De badkamer is leuk gemaakt maar niet heel prettig functioneel. Bij douchen wordt alles nat en de wc zit niet helemaal goed vast. Ik probeer nog een rondje rond het complex te lopen wat niet lukt maar wel een flinke wandeling oplevert. Het hele complex is wel rommelig wat ik ervan zie. Later nog samen twee biertjes buiten onder een afdak gedronken.

We worden om kwart voor 7 aan een ronde tafel gezet naast redelijk wat andere bezette tafels. Op dat moment ben ik duidelijk de jongste maar als een tafel van 8 met dertigers vol loopt is dat gelukkig over. In de eetzaal is het wel wat warm, mogelijk doordat, waar we later achter komen, één van de eigenaren in de eetzaal de Stroganoff saus vers staat te bereiden waardoor ook het brandalarm af gaat. Later zet hij een buitendeur open en is het in onze hoek in ieder geval prima te doen. Overigens nooit geweten dat er zo veel knoflook in Stroganoff saus gaat. We nemen een flesje Albarino die we eigenlijk heel anders vinden smaken als de wat strakke frisse exemplaren die wij kennen. Deze is wat voller en toch iets anders gemaakt als een Franse wijn wat na twee weken ook wel eens helemaal prima is. Eten wordt voor mij het menu bestaand uit gebonden aspergesoep en een bord asperges met geklaarde boter, wat aardappels, gekookte ham, ei en frites. Ik eet simpel en prima. Het dessert is roomijs met slagroom en aardbeien en smaakt me ook prima. Reisgenoot heeft wat meer moeite met kiezen en komt uit op een vers getrokken ossenstaartsoep die ze lekker vindt en dan een voorgerecht als hoofdgerecht bestaande uit diverse gerookte visjes. Dessert wordt een sabayon met drank er in en aardbeien. De koffie vergeten we, gewoon lekker simpel gegeten niks geks maar smaakvol.