Dag 1 Zondag Arnhem

Op een speciaal tijdstip, zondagavond kwart over zeven, vertrokken voor een bijzondere vakantie namelijk onze eerste georganiseerde reis en dan ook nog op een schip dat vertrekt uit Arnhem. Het schip "de Horizon" vertrekt pas morgenochtend maar tijdens het boeken was ons niet duidelijk hoe laat we precies aan boord verwacht werden en leek het handig om een nachtje bij te boeken. Na ontvangst vouchers bleek dat het inschepen op maandagmorgen tussen kwart over acht en kwart over negen dient te geschieden, een mooie tijd voor files en ander gedoe dus we zijn inderdaad verstandig geweest. Bij aankomst worden de koffers door boordpersoneel in onze hut nummer 153 gezet en checken we in bij de hotelmanager die achter de receptie zit en ons één sleutel geeft. We vragen om een tweede exemplaar wat kan tegen betaling van een borg. Als we de hut inlopen schrikken we nogal van de beperkte ruimte en vragen we ons af waar we onze koffers moeten laten, later op de avond als we terug komen uit de lounge heeft men de bedden uitgeklapt en staat de bagage prima onder de bedden zodat we maar besluiten niets uit te pakken en de komende week uit onze tassen te leven, ook al omdat de kastruimte zeer beperkt is.

Dag 2 Maandag Arnhem/Dusseldorf

Tijdens het ontbijt krijgen we een plek aan tafel vier toegewezen. Mogelijk wat naief dacht ik dat we wel aan een tweepersoonstafel zouden kunnen zitten maar nee dit blijkt een zes-persoonstafel en nog gekker er wordt niet gerouleerd je zit de hele reis op dezelfde plek. In eerste instantie lijkt dat wat jammer maar al snel zijn we er alleen maar blij mee omdat we het prima met onze tafelburen moeder Betty en dochter Sandra kunnen vinden, wat gelukkig wederzijds blijkt te zijn. Onze andere tafelgenoten zijn Co en Paula een stel op leeftijd die erg zacht praten en waar contact mee krijgen een stuk lastiger is. na het eten nog een wandelingetje langs de Rijn gemaakt voordat we vertrekken en de Zonnebloem blijkt achter ons te liggen. Bij terugkomst wordt er net een gezelschap van ongeveer veertig Zeeuwen uit een bus gelost die deze reis via het reisbureau van Oeveren hebben geboekt en gedurende de reis nogal aan elkaar blijken te klitten. In hun reispakket zijn diverse excursies inbegrepen maar het komt regelmatig voor dat men als groep de excursie gewoon annuleert. Mij ontlokt het op een gegeven moment de opmerking dat het misschien handig was geweest als de van Oeveren groep met een eigen boot was gegaan.

We vertrekken voor half tien en zitten een tijdje samen op het dek, waarbij we vaststellen dat de rivier redelijk hoog staat en de stroming dan ook behoorlijk is, voor we om tien uur naar de lounge gaan waar een introductie van de reis gegeven wordt. We schrikken wel enigszins van de drukte in de lounge, gisteravond was het een stuk rustiger en het is wel duidelijk dat de gemiddelde leeftijd rond de vijfenzeventig a tachtig jaar ligt. We krijgen wat veiligheidsinstructies en er wordt uitleg gegeven over de excursies. Dat lijkt een beetje een systeem van wie het eerst komt wie het eerst maalt zodat we de lijst met tripjes die we willen doen maar meteen invullen na de bijeenkomst en inleveren bij de receptie. We blijken nummer vier op de lijst te zijn dus dat zal wel goed gaan. De rest van de ochtend zitten we verder aan dek en zien onder andere Emmerich, Kalkar en Xanten voorbij schuiven. De lunch is redelijk exemplarisch voor de rest van de reis, soep en dan salades, brood en een kleine warme hap. Vandaag is dat mosterdsoep en een pasteitje met kipragout die wel wat te denken geven maar de salade is helemaal prima. Ik heb aangegeven op een zoutarm dieet te zitten wat volgens de papieren van Feenstra Reizen allemaal moet kunnen voor een aanvullend bedrag van € 4,= per dag. Het wordt me al snel duidelijk dat de kok hier niet helemaal begrijpt hoe zoutarm in elkaar zit en gebruik mijn gezond verstand maar gedurende de rest van de reis. Uiteindelijk worden er ook geen aanvullende kosten in rekening gebracht dus het zal verder wel.

Na de lunch even een korte stop in de hut waarna we het dek weer op gaan met een boek en zonnebrandcreme factor vijftig die ik toch maar weer eens gebruik sinds tijden en me ook nog eens prima bevalt. Voor het eerst in jaren niet verbrand en ook geen last van allergiebultjes. Het uitzicht is nogal industrieel, veel centrales en industriecomplexen afgewisseld door weilanden en de nodige struiken en bomen aan de waterkant. Daarnaast is het behoorlijk druk met beroepsvaart en dan vooral veel productentankers. Ik schiet zo her en der wat foto’s, loop eens naar de brug waar een lekker windje staat en lees wat. We slaan de muziekquiz die om vier uur begint over maar zoeken wel rond kwart over vier onze hut op voor wat rust, oefeningen en en een douchebeurt in de piepkleine natte ruimte wat eigenlijk verrassend goed gaat als je het douchescherm goed af weet te sluiten.

Om zes uur is in de lounge de presentatie van de achttien bemanningsleden die ons de komende week ontzorgen. Dat blijken een Nederlandse kapitein, hotelmanager en assistent hotelmanager. Verder allemaal personeel uit andere landen, de wtk komt uit Roemenie, de nachtwacht uit Hongarije en alle overige mensen in de keuken, bediening en housekeeping uit Indonesie, Indie, Bhutan, de Filipijnen en Miyanmar. Deze laatsten werken negen maanden non stop zes dagen per week waarbij er een aantal kinderen hebben en eentje net is getrouwd, oftewel ondanks ongetwijfeld voor die landen leuke salarissen een pittige beslissing. Gedurende de hele reis blijken deze mensen uiterst vriendelijk te zijn en hard te werken, we kunnen er alleen maar vol lof over zijn en respect voor hebben. Vanavond onze eerste diner en dat valt serieus tegen na ook al een matige lunch. We beginnen met een forelmousse met gelei waarvan de gelei niet goed gelukt is en uitloopt waardoor het niet lekker is. De champignonsoep is dan prima maar het hoofdgerecht van gevulde kip met Ricotta en champignons op een bed van risotto met champignons en sperziebonen bevalt niet erg. De vulling van de kip is niet erg lekker en de kip is deels taai. De risotto is gewoon slecht en ik heb de indruk erg zout dus die laat ik staan. Betty besluit tot hetzelfde en denkt dat het witte bonen in tomatensaus zijn dus het ligt niet alleen aan mij. Het dessert is een tarte tatin van peer met aardbeienijs, op zich niet zo veel mis mee maar het is gewoon geen tarte tatin maar een soort perenflap. Tijdens het eten drinken we samen met Betty en Sandra water en besluiten voortaan om en om bij iedere maaltijd een fles te bestellen en met elkaar te delen omdat dat vele malen goedkoper is als het bestellen van losse glazen water. Aan het einde van de reis blijkt de bediening dat gelukkig redelijk goed te hebben bij gehouden zodat we inderdaad ongeveer even veel flessen af moeten rekenen.

We gaan om kwart voor negen tegen de kant in Dusseldorf wat gezien de stroming nog niet zo makkelijk gaat. We liggen vlak bij de Oberkasselerbrucke zo ongeveer naast het Kunstpalast en besluiten na een dag opgesloten te hebben gezeten een wandeling langs de Rheinpromenade te maken om eens even de benen te strekken. De promenade blijkt ingenomen door een EK-voetbaldorp met veel terrassen en veel herrie. We weten uiteindelijk een wat rustiger stuk te bereiken waar we op een terras een 0.0 en een cocktail nemen. Op de terugweg staan we nog een tijdje naar de lichtjes van landende vliegtuigen te kijken die vlak achter elkaar hangen. De rest van de avond in de hut met een boek doorgebracht.

Dag 3 Dinsdag Dusseldorf/Keulen

De nachtrust gaat wat beter en bij het ontbijt bestel ik gebakken eieren die ik helaas te kort gebakken vind. We tafelen lang na met Betty en Sandra voor we naar het dek verdwijnen waar we voor de koffie voor het eerst kunnen genieten van de ochtendgymnastiek die behoorlijk druk bezocht wordt, een minuutje of twintig duurt en helaas iedere dag dezelfde muziek voortbrengt. Het wordt vandaag warm en dat is al vroeg te merken op het dek. Het is weer behoorlijk smeren en ook af en toe maar eens naar het voorschip wandelen waar meer wind staat en het wat aangenamer is. Vandaag zitten er een stel Brabanders naast ons op het dek die als een van de weinigen een drankenpakket hebben genomen en daar al vroeg gebruik van maken. Past wel bij ze, het gespreksniveau kenmerkt zich door dom gelul. Na de reis is de conclusie dat er veel mensen zijn die helemaal geen alcohol drinken en degenen die dit wel doen voor het overgrote deel zeer matig zijn.

De lunch is vandaag een half uurtje vroeger in verband met de excursie van vanmiddag naar Schloss Augustusburg waar wij ons ook voor opgegeven hebben. De lunch bevalt goed, wortelsoep met sinaasappel vooraf en daarna fish en chips die ook al prima smaken met vandaag ook nog eens een prima salade van koude groenten. Net na het eten leggen we vlakbij de Dom in Keulen aan en blijkt Sandra nogal een aparte hobby te gaan botvieren, ze verzamelt kerstballen in alle steden waar ze op vakantie komt. Als wij zo onze twijfels over het jaargetijde uiten geeft ze al mee dat het meestal wel lukt en tot onze verbazing komt ze zo ongeveer iedere keer terug met kerstballen, die in het Duits Weihnachtskugel blijken te heten, het lukt alleen later in Andernach niet,

Wij gaan op excursie naar Bruhl waar het slot ligt. Dat gebeurd met twee bussen, eentje voor de onvermijdelijke van Oeveren groep en eentje voor de rest, wat maar een beperkt aantal mensen zijn. Bij aankomst is het erg warm en zoeken naar een zitplaats in de schaduw, wat vlakbij de entree van het slot lukt. Ook de rondleiding is in tweeen gedeeld, eerst gaat de van Oeveren groep en een minuut of twintig later de rest. Dat geeft mij mooi de gelegenheid om noch twintig minuutjes in de Franse tuin rond te kijken, waar veel fraai bloeiende planten staan maar de bekende hegjes in dit soort tuinen in abominabele staat zijn. Ik begrijp later van de gids dat men wat last heeft van buxusmotjes.

De rondleiding in het slot is met een audiofoon in het Nederlands, een Duitse gids, duurt lang en is veel warmer als dat je in een slot zou verwachten. Eega heeft het er dan ook moeilijk mee en krijgt halverwege een vouwstoel van de gids die ze verder mee sjouwt en gebruikt. Het slot is gebouwd door Clemens August van Beieren keurvorst en bisschop van Keulen, Munster, Hannover, Paderborn en Hildesheim en grootmeester van de Duitse orde. Het teken van de Duitse orde kom je her en der tegen en wordt ook door de Luftwaffe gebruikt. Zijn broer is uiteindelijk keizer Karel VII van Duitsland geworden. Clemens heeft zelf nooit in het slot gewoond en zijn nazaten ook niet omdat ten tijde van Napoleon het verhaal keurvorst in Duitsland de nek is omgedraaid. Het slot is uiteindelijk aan de staat vervallen die het nog twee keer heeft gebruikt om een Engelse koningin in onder te brengen tijdens een staatsbezoek. Het is gebouwd aan het begin van de 18^e eeuw en bestaat vooral uit Barok en Rocaille zoals de gids het noemt. Pas thuis kom ik er achter dat dit de Franse naam voor Rococo is. Volgens hem is Rocaille vooral anders als Barok doordat het minder symmetrisch is, volgens internet is het vooral wat speelser maar het één sluit het ander niet uit. Het slot is aan de buitenkant niet zo heel speciaal maar van binnen maakt het zeker wel indruk. De eerste twee kamers zijn nog niet zo spannend met wat schilderijen, wat speciaal behang en een ouderwetse getegelde kachel maar daarna komen we in een trappenhuis terecht wat wel heel bijzonder versiert is met prachtig gekleurd stucwerk, beelden en een schitterende fresco op het plafond uitgevoerd als trompe d’oeuil omdat het een ronde vorm lijkt te hebben maar in werkelijkheid vierkant is. Hierna volgen nog twee kamers met plafondfresco’s en stucwerk en uiteindelijk komen we in een paar ruimtes met fraai beschilderde plafonds. In één van de ruimtes hangt ook een schilderij van de moeder van Clemens, Theresia met een taille van 37 cm wat in die dagen het schoonheidsideaal was. Dit leidde kennelijk tot misselijkheid en hoofdpijn waardoor we op het schilderij een zwarte pleister bij haar slaap tegen de hoofdpijn zien. Bizar dat men kennelijk toen al iets van neem je dan maar aan morfinepleisters wist. Ook mogen we een kijkje in een kapelletje nemen en is er een mooie eetzaal helemaal uitgevoerd in Delfts blauw afkomstig van tegelbakkerij "de Bloempot" uit Rotterdam in die tijd. Opvallend is dat deze ruimte veel koeler aanvoelt als andere ruimtes. De tekst van de audiofoon is nogal obligaat maar de gids vergoed veel, hij is enthousiast en verteld leuke weetjes alleen wel met Duitse termen die soms wat lastig te volgen zijn. De oranjerie kunnen we niet bekijken maar de gids geeft aan dat een oranjerie eigenlijk de voorloper van de huidige kassen is waarbij in die tijd één zijde van het pand uit glas bestond. De oranjerie hier is de eerste die aan twee zijden glas had met alleen nog een normaal dak en nog weer een stapje meer richting de huidige kassen gaat.

Als we terug komen bij het vertrekpunt blijken er in de andere groep wat mensen onwel te zijn geworden. We wandelen na de rondleiding terug richting de bussen waar we bij een uitspanning in de tuin koffie met gebak krijgen. Helaas zit het terras goed vol en blijken er geen plaatsen meer in de schaduw beschikbaar zodat wij de koffie en gebak maar vergeten en een plekje naast de uitspanning onder een paar bomen in het gras zoeken, waar ook nog een prettig windje staat, tot we weer in de bus mogen. We zijn laat terug omdat we in een file terecht komen die tijdens de heenreis ook al aan de andere kant te zien was. Ik kan in ieder geval nog wel douchen voor het diner. Het diner is nogal wisselend, vooraf een lekkere frisse Waldorfsalade. De soep die volgt wordt aangeduid als consommé Celestine voorzien van snippers pannenkoek en smaakt nergens naar of het moet een maggi blokje zijn volgens Betty. De papillotte van vis met kervel, prei en tomaat is heel lekker maar de gnocchi en groenten als side dish zijn dat dan weer niet. Als dessert krijgen we witte chocolademousse met chocoladesaus en mango coulis. De slagroom is men kennelijk alsnog vergeten en de coulis is zo weinig dat je het niet proeft. Het valt wel op dat men name bij het diner de porties erg klein zijn, als ik dat eens toets bij tafelgenoten blijken die dat ook te vinden.

Eega is een beetje klaar na twee drukke dagen en verdwijnt snel na de maaltijd naar de hut. Ik wandel nog naar de Dom die dan helaas al dicht is en ik slaag er ook niet in om nog een paar flesjes fris te kopen, wat deels het doel van de wandeling is, omdat verkooppunten inmiddels ook gesloten zijn. Na drie kwartier ben ik weer terug op het schip en niet erg blij van Keulen geworden waar we het in het verleden een erg leuke stad vonden. Het is druk met veel onplezierige types, er loopt opvallend veel politie rond en de sfeer is ook zeker niet relaxed. Terug aan boord zitten we samen nog kort op het dek met een drankje in eindelijk eens prettige temperaturen maar het begint al snel erg hard te waaien zodat we toch al vrij vlot weer naar binnen gaan. Later op de avond krijgen we ook regen. Na nog een drankje aan de bar om half elf het licht uit gedaan.

Dag 4 Woensdag Keulen/Koblenz

Een lastige nacht door een schreeuwende malloot op de wal en omdat ik wakker wordt als we om zes uur vertrekken. Onder het ontbijt passeren we Bonn en daarna wordt de omgeving opeens een stuk mooier met de nodige bergen en fraaiere plaatsen zoals Koningswinter en Remagen. Via de geluidsinstallatie worden wat wetenswaardigheden verteld als we deze plaatsen passeren en in Remagen staan nog de overblijfselen van de beroemde brug waarover de geallieerden in WWII de Rijn over konden steken. Waar ik de hele morgen wel op het dek ben trekt reisgenote zich een tijdje terug in de hut voor wat rust. De lunch begint met tomatensoep waarvan we ons af vragen of hier wel werkelijk tomaat in zit. Ik laat de omelet met spek en dergelijk gezien zout maar staan en neem wat gebakken aardappels bij de weer prima te eten salade.

Na de lunch is het mooi aankomen in Koblenz waarbij we langs de Deutsche Eck en slot Eerenbreitstein varen. De ligplaats is ook vlakbij de Deutsche Eck. De excursie van vandaag, die naar een kasteel gaat, laten we aan ons voorbij gaan. De keuze voor ons is een bezoek aan het Ludwig museum of met het kabelbaantje naar Eerenbreitstein. Reisgenote kiest voor het museum maar eerst lopen we naar de Deutsche Eck, dit is de samenloop van de Moezel en de Rijn waar een enorm beeldhouwwerk van Keizer Wilhelm met ook een forse knevel staat. Het ding is ongeveer honderd jaar na zijn dood neergezet als eerbetoon omdat hij de diverse Duitse gebieden samen heeft gevoegd tot één Duisland. Vlakbij vertrekt ook het kabelbaantje naar het slot.

Het museum ligt vlak achter het beeldhouwwerk naast een kerk met een mooi tuintje. De toegangsprijs bedraagt € 6,= per persoon en men heeft nogal wat personeel rondlopen terwijl het aantal bezoekers dan weer beperkt is. We houden een trektocht door drie verdiepingen moderne kunst. Als we op de derde verdieping aanbeland zijn zien we nogal wat werken hangen waar alleen maar een nummer bij hangt en geen naam van de kunstenaar. Er hangt een schilderij van een kop tussen die we mooi vinden en vragen aan een suppoost wie dat dan geschilderd heeft en waarom er geen naam bij staat. Het blijkt dat de werken met een nummer afgelopen weekend geveild zijn door de vereniging vrienden van het Ludwigmuseum die onder andere met de verkoop van die kunstwerken het museum financieel ondersteunen. We komen er achter dat het museum genoemd is naar het echtpaar Ludwig wat in de jaren vijftig van mening was dat kunst een bijdrage kon leveren aan de wereldvrede en daarom in die tijd een studie kunstgeschiedenis is gaan doen en ook kunst is gaan verzamelen en dat er inmiddels zestien musea met hun naam over de hele wereld bestaan. We hebben in het verleden het grote broertje in Keulen al eens bezocht wat wel een indrukwekkendere collectie heeft als deze in Koblenz. Hier hangen of staan een aantal, niet al te bijzondere, werken van bekende namen als Tingely, Kandinsky, Kiefer, Dubuffet, Appel en Picasso en verder voor ons allemaal onbekende namen. Daar zitten dan wel een aantal werken tussen die wel bevallen van met name Volker, Finkeldei en Pia Fries.

Na een minuut of veertig verlaten we een wel erg warm museum en zakken neer op het terras van de biergarten die vlak bij het schip ligt voor een versnapering. Zo’n biergarten werkt prima, je haalt zelf een drankje of wat te eten, betaald statiegeld voor je glas- en/of servieswerk en als je weggaat lever je dat weer in en krijg je je statiegeld weer terug. Het zit er lekker in de schaduw alleen zitten de stoeltjes ruk zodat we uiteindelijk niet al te lang blijven zitten.

Reisgenote geeft aan dat ze vanavond wel eens samen uit eten wil, wat na wat zoeken op internet prima blijkt te kunnen op loopafstand van het schip. We gaan vroeg de wal op omdat we er van uit gaan dat er dan nog wel een plaatsje te vinden zal zijn ook al mocht het erg druk zijn. Dat laatste blijkt wel mee te vallen uiteindelijk. Het valt gek genoeg nog niet mee om een restaurant te vinden waar vis op het menu staat en uiteindelijk komen we weer terug bij de pizzeria “Da Raffaele” waar we al eens langs zijn gelopen. We kunnen buiten zitten op een klein terras met vijf tafels wat uiteindelijk helemaal vol loopt. De eigenaar Raffaele staat samen met zijn vrouw met een foto van tien jaar oud op de menukaart en hij vertelt de zaak hier al vierentwintig jaar te runnen. De keuze voor de gerechten is snel gemaakt, tafeldame neemt een Lasagne die heerlijk is en ik neem divers vis en groenten van de grill en krijg daar ook nog een bak sla met Balsamicoazijn bij. Een topgerecht zonder zout, prima smakende dorade, inktvis, tonijn, zalm en rivierkreeft en ook de groenten zijn helemaal goed. Het kiezen van de wijn kost wat meer moeite, de volledige wijnkaart is Italiaans waar we niet bepaald kenners van zijn. Raffaele beveelt vooral de Vermentino aan maar ik besluit uiteindelijk een Siciliaanse wijn gemaakt van de Grillo-druif die ons niets zegt te nemen. We moeten er even aan wennen maar hij is fris, heeft een flinke afdronk en bevalt mij ook nog eens goed bij de vis. Als dessert nemen we Cassata Sicilliana die stukken beter is als de paar Cassata’s die ik eerder in mijn leven gehad heb. Al met al een succesvol diner in een prima setting, zeker als we later van onze tafelgenoten vernemen dat het diner vanavond aan boord nogal triest was.

Na het eten wandelen we terug naar de boot waar reisgezel zich in de hut terug trekt en waarna ik nog een forse wandeling door Koblenz maak waar leuke hoekjes te vinden zijn en we zijn de hele dag nog geen politieagent tegen gekomen. Koblenz is gewoon een leuke relaxte stad waar weinig mis mee is.

Terug op de boot pak ik een boek en haal een drankje om op het dek wat te lezen. In de lounge is ene Ulli bezig met schlagers, trompetgeschal en gedoe met bellen waar ik in ieder geval niet erg warm van wordt. Zijn optreden is wat beperkt omdat de hele boot zo ongeveer naar de EK-wedstrijd Nederland-Engeland wil kijken en hij dus ruim anderhalf uur wat anders moet gaan doen. Maar later na de wedstrijd schijnt het feest Ulli weer losgebarsten te zijn want ergens midden in de nacht hoor ik hem nog steeds toeteren en het blijft lang onrustig. Zelf duik ik om een uur of half elf de hut weer in waar reisgezel het laatste stukje wedstrijd op de tv volgt en Nederland ziet verliezen. Om kwart over elf doen we de ogen dicht.

Dag 5 Donderdag Koblenz/Cochem

Geen beste nacht en ik word ook wakker als we al vroeg vertrekken en meteen de eerste sluis invaren die we vanuit bed een beetje bekijken. Het blijkt de eerste van drie, die we in de Moezel tegen komen, die allemaal ongeveer honderdvijfentwintig meter lang zijn en een hoogteverschil van vijf a zes meter overbruggen. De andere twee maken we vanaf het dek mee. Vanmorgen bij het ontbijt doe ik mee met Betty en Sandra die dubbel gebakken eieren bestellen die prima smaken. Ondanks dat het gisteravond laat geworden is zien de meeste mensen er wel fris uit behalve onze assistent hotel manager.

De ochtend doorgebracht op dek en de Moezel is weer heel anders als de Rijn. Een stuk smaller, nauwelijks stroming, steilere hellingen korter tegen de rivier aan, vriendelijke stadjes en her en der een slot of kasteel. Verder barst het er van de campings en vallen het aantal wijngaarden nog wel mee, ik had er in ieder geval meer verwacht maar dat schijnt aan de bovenloop waar wij niet komen meer het geval te zijn. Wel zie je dat op sommige plekken wijngaarden verwaarloosd zijn en niet meer in gebruik, de reden zou liggen in het feit dat het niet zo makkelijk is om plukkers te vinden. De enige dissonant is het feit dat de geluidsinstallatie die normaal alleen gebruikt wordt voor de ochtendgymnastiek deze morgen aan blijft staan wat het in stilte genieten van al het moois om ons heen helaas niet mogelijk maakt. De rest van de reis hebben we daar overigens geen last meer van.

Vandaag is de lunch ook weer een half uurtje vroeger en krijgen we een kroket met frietjes. De kroket vergeet ik maar, maar de frietjes zijn prima bij de salade. We gaan na de lunch met een treintje naar Cochem waar we dan een kleine drie uur rond kunnen kijken en weer met het treintje mee terug naar het schip kunnen of zelf terug kunnen wandelen. Uiteraard is een en ander weer verdeeld in de van Oeveren groep en de rest. De rest, inclusief wij, kan al om half twee met een treintje mee. Die rammelt, stuitert, zit niet lekker en scheurt zodanig dat het maken van foto’s nog een uitdaging wordt. We krijgen via de geluidsinstallatie een mooi reclameverhaal over Cochem met zijn wijnboeren, de Reichsburg, musea, horeca en kabelbaantje naar een prachtig uitzichtpunt te horen. Wel leren we dat de bergen rond Cochem uit leisteen bestaan wat warmte vast houdt van de zon en dus goed voor de wijnbouw is. Daarnaast wordt het gewonnen om als dakpannen voor de huizen te dienen en wordt het zandsteen wat eveneens bij die winning vrij komt gebruikt voor de gevels van de huizen. Ook wordt nog melding gemaakt van bijzonder glas in lood in de St Martin kerk geinspireerd op Chagall wat toch even de oren doet spitsen. We zijn blij als we eindelijk in het centrum gelost worden.

Als eerste lopen we de kerk in waar inderdaad heel bijzonder glas in lood in zit in felle kleuren en de inspiratie van Chagall is ook wel duidelijk. De kunstwerken blijken vervaardigd door voor ons twee totaal onbekende Britten, Graham Jonse en Patrick Reyntiens. We bekijken het een en ander een tijdje op ons gemak en branden ook nog een kaarsje.

Hierna storten we ons in de winkelstraatjes en is de conclusie dat Cochem toch wel ubertoeristisch is. Het bestaat uit wijnwinkels, toeristenwinkels, lederwarenwinkels, schoenenwinkels, kledingwinkels en juweliers. Aan de Moezel zelf is het vergeven van de horeca. Wij passen ons aan en schaffen een horloge en een leren riem aan waarna onze wegen scheiden. Echtgenote zoekt op een pleintje een bankje in de schaduw op terwijl ik via wat minder toeristische straatjes nog wat omhoog klauter in het dorp en na een afdaling nog een stuk langs de Moezel wandel. Terug op het pleintje nemen we samen een drankje op een terras waarna we teruglopen naar het vertrekpunt van het treintje waar eega mee terug naar het schip wil. Zelf wandel ik op mijn gemakje terug, bezoek nog een oninteressante kerk en arriveer uiteindelijk tien minuten eerder bij het schip.

Aan boord nemen we in de lounge samen een drankje voor een cool down omdat het opeens weer behoorlijk zonnig en warm geworden is. Waarna we nog wat op internet rommelen en uiteindelijk in de hut allebei nog even de oogjes dicht doen voor we weer aan het diner mogen. We hebben vanavond een Italiaanse avond met Italiaanse vlaggetjes aan het plafond en in het eten en het personeel draagt her en der een pet of vlinderdas in Italiaanse kleuren. Alleen blijkt het eten dan toch niet zo heel Italiaans. Het voorgerecht overigens wel want die bestaat uit tomaat met Mozzarella, sla en kruiden en is prima. De soep schijnt courgettesoep te zijn. We zien ook stukken courgette ronddrijven in iets wat vooral naar Maizena smaakt. Het hoofdgerecht is voor de vleeseters onder ons lasagne waar het totaal niet op lijkt. Men heeft wat tartaar tussen de lasagnevellen gestopt en geserveerd als een tompouce. Wij hebben Tilapia filet met spinazie, een kaassaus en de onvermijdelijke gnocchi. De vis is op zich prima maar een kaassaus bij vis die ook nog eens serieus zout is moet je niet doen. En de gnocchi weten we nu wel. Bij het dessert krijgen we een glaasje Limoncello, die lekker is, en een tiramisu. Wat ik ook probeer, in de ijscoupe waarin iets van koek met pudding zit die overigens best heel behoorlijk smaakt, kan ik geen tiramisu ontdekken.

Vanavond hebben we ons opgegeven voor een wijnproeverij bij weinhaus Hieronimi wat nog geen driehonderd meter verderop blijkt te zijn. De opkomst is nogal beperkt met dertien mensen en onze hotelmanager is mee om te vertalen. We zitten in een frisse kelder die een paar maanden geleden nog voor twee derde onder water stond tijdens hoog water van de Moezel en krijgen een prima proeverij. De man die dit doet bouwt het en leuk op van droog naar edel-suss en ook nog eens in een toenemende kwaliteitsaanduiding zoals Duitsland die kent van “qualitatswein mit predikat” via “hochgewachs” wat alleen aan de Moezel gebruikt wordt voor Riessling wijnen van een steilhang en overeenkomt met “Kabinett” in de rest van het land, naar “Auslese”.

We proeven een wijn van de Elbling druif die wij niet kennen maar gortdroog is en niet helemaal onze smaak maar wel prima gemaakt. Hierna krijgen we een Weisserburgunder die halfdroog is om het verschil tussen droog en halfdroog duidelijk te maken en ons wat beter bevalt. We vervolgen met een Rotling, wat ons helemaal niets zegt maar de naam blijkt te zijn voor een rosé gemaakt uit blauwe en witte druiven, in dit geval Dornfelder en Muller Thurgau. Ook hier mogen we weer het verschil tussen droog en halfdroog proeven en kunnen we alleen maar concluderen dat dit prima rosé is. Hierna begint het Riessling feest die we zowel hochgewachs als auslese mogen proeven. Deze laatste van de wijngaard Klusserather St Michael en ook wederom een droge, halfdroge en zelfs edel-suss uitvoering. Met name deze laatste is heel mooi, weliswaar zoet maar ook fris. In korte tijd veel geleerd maar we hebben sterk de indruk dat onze mede reisgenoten er toch niet al te veel van mee hebben gekregen. Ze vertrekken allemaal snel na het goedkoopste flesje wijn mee te hebben genomen, waar je ook als je € 2,50 bij betaald één van de andere geproefde wijnen mee kan krijgen.

Als iedereen weg is proeven we samen nog even wat verder omdat men een aanbod van ongeveer veertig wijnen heeft die ze in samenwerking met zeven wijnboeren in de directe omgeving van Cochem aanbieden. Uiteindelijk worden dat een Auxerrois die bijzonder fruitig is, een drietal Blanc de Noirs wederom in de range droog, halfdroog en edel-suss waarvan we de halfdroge dan het fijnste vinden, een droge Riessling Spatlese van de wijngaard Cochemer Goldblumchen die mij zeer bevalt en als laatste op advies van de man een zeven jaar oude Riessling omdat die speciaal smaakt. Dat klopt bij mij komt ie binnen als kaas en niet drinkbaar. Uiteindelijk nemen we vier leuke wijnen mee en stappen om tien uur weer aan boord na een zeer geslaagde avond.

Partner verdwijnt in de hut terwijl ik nog een boek pak, een drankje aan de bar haal en nog even op het dek beland. Ik raak nog aan de praat met de hotelmanager die zich af vraagt of wij niet wisten dat op deze boot voornamelijk wat oudere mensen zitten. Dat wisten we inderdaad niet en als ik vraag hoe we dat hadden moeten weten wordt het stil. Ze geeft wel aan dat het schip waar we nu op zitten niet echt meer van deze tijd is en de hutten wel erg klein zijn. Modernere schepen hebben volgens haar meer ruimte en ook een jonger publiek maar die hebben als nadeel dat ze eigenlijk alleen maar ’s nachts varen.

Dag 6 Vrijdag Cochem/Andernach

De nachtrust gaat heel aardig en ik ben om half acht al even op het dek waar alles nog nat is van kennelijk regen vannacht. Als we aan het ontbijt zitten begint het wederom te regenen en blijven we samen met Betty en Sandra zo lang na tafelen dat we om tien uur door kunnen naar de lounge voor koffie met gebak. Omdat we zo lang blijven zitten maken we ook eens mee dat de bemanning een tijdje na ons aan het ontbijt gaat en opvallend genoeg zo ongeveer allemaal aan een aparte tafel gaan zitten. Om half elf is het weer droog en gaan we het dek op waar het op zich weer goed te doen is met een zonnetje maar de wind wel steeds meer toe aan het nemen is. Ik merk dat ik het uitzicht nog wel heel erg van gisteren herken en niet zo’n zin heb om steeds hetzelfde te zien zodat ik eindelijk eens een flink stuk in mijn boek lees.

Tijdens de lunch besluit ik de spaghetti Bolognaise te laten staan en weer op een saladetour met een extra broodje te gaan. Volgens tafelgenoten is die spaghetti overigens prima. Helaas is de spinaziesoep dan weer wat minder en krijgen we zelfs discussie of het nou spinazie- of andijviesoep is. Als we in Andernach aanmeren waait het inmiddels serieus. Ik ga mee met een rondleiding door het stadje terwijl reisgezel het stadje in hobbelt om wat te winkelen. De rondleiding wordt gegeven door Peter en had ik achteraf wel kunnen missen. Het stadje schijnt als tweede stad van Duitsland in 14 VC te zijn ontstaan maar heeft geen enkel romeins restant is me al snel duidelijk. Wel beweert Peter dat de terrassen die je aan de overkant van de Rijn ziet staan waar vroeger wijn op is verbouwt in die tijd zijn aangelegd. Er staat nog wel een flinke stadsmuur met een aantal poorten en een deel van een paleis van de bisschop van Keulen uit de elfde tot veertiende eeuw en in de elfde eeuw kreeg Andernach stadsrechten. Verder heeft men eigenlijk niet zo veel te bieden voor een dermate oud stadje, alleen een mooi oud pand waar het stadsmuseum in zit en een bijzondere watertoren met enig verleden. De kerk is saai en her en der staan gewoon erge lelijke panden zoals het stadhuis uit de jaren zeventig wat in de volksmond de “rode lijkkist” heet. Wel bijzonder is dat je op één van de stadsmuren kan zien hoe hoog de Rijn hier door de eeuwen gestaan heeft wat onder andere in 1993, 1995 en 1997 serieus hoog is geweest en een deel van de stad toen ook onder water heeft gezet. Men heeft langs de Rijn inmiddels een muur gemaakt waarin met een waterkering kan plaatsen met een hoogte die tot mijn verbijstering dan ongeveer twee meter lager is als die van de hoogtes in voornoemde jaren.

Als de rondleiding langzaam weer terug gaat richting de boot sla ik af en loop zelf nog een wat andere route door het stadje en als ik terug kom bij de Rijn kom ik stomtoevallig partner weer tegen en wandelen we naar de Bierstube Andernach die leuk aan de Rijn ligt voor een drankje. Haar middag is wat succesvoller geweest met een aantal kledingaankopen bij de C&A. Mijn conclusie is dat Andernach in ieder geval het minst interessante onderdeel van deze reis is.

Terug op de boot lees ik mijn boek op het dek uit. Dit is een wat wonderlijk maar ook wel boeiend verhaal over geloof, natuurwetenscheppen, de familie de Medici en Nederland in de 17^e eeuw. Het achterlijk houden van de mensheid met behulp van het geloof lijkt het in dit verhaal in ieder geval nog te winnen van de wetenschappelijke ontwikkelingen die toch in die tijd al duidelijk anders deden vermoeden. Alles speelt zich af tegen de achtergrond van een biografisch verhaal over Cosimo de Medici en zijn vrouw Marguerite die een nichtje van de zonnekoning was. Later in de hut begin ik aan een nieuwe boek van een Estse schrijver Jaan Kross wat als titel “de gek van de tsaar” heeft. Een familiegeschiedenis over de Estse rangen en standen in het begin van de 19^e eeuw tegen de achtergrond van de revolutie in Frankrijk en de Russische overwinning op Napoleon. Ook dit is een wat merkwaardig boek geschreven met ouderwets en soms moeilijk taalgebruik vanuit een derde persoon op een wat ongeloofwaardige manier.

Na een douche mogen we weer aan tafel voor het diner. Het voorafje van kalkoen met koolsalade en gekaramelliseerde noten is nog leuk maar de knolselderijsoep die volgt smaakt nergens naar. De varkensmedaillons van het hoofdgerecht zijn wel goed maar de romige pepersaus mist peper en de ratatouille van groenten heeft nauwelijks smaak en is niet evenwichtig gegaard. De rozemarijn aardappels hebben dan weer geen rozemarijn gezien. Het nagerecht van custard met citroenijs is gelukkig wel smakelijk maar om brood door de custard te doen had van niemand aan tafel gehoeven.

We gaan vrij vlot van tafel omdat ik nog een stuk wil lopen wat ik tot aan de oude hijskraan aan de Rijn doe die in een uithoek van het stadje staat. Op de terugweg loop ik nog door naar de camperplaats die aan de andere kant van de boot ligt en absurd vol staat. Terug aan boord zakken we neer in de lounge en genieten we samen aan de bar met een drankje van een optreden van “take two” oftewel Suzanne en André, die met een camper naast de boot staan. Het optreden bestaat uit wat populaire oudere deuntjes waarvan we de helft niet kennen en wat we wel kennen wordt in een nogal traag tempo uitgevoerd. De meerderheid van de aanwezigen blijkt het repertoire wel te kennen en zeer aan te spreken want er wordt behoorlijk gedanst en zelfs de polonaise gelopen. Wij vinden het wel beter als Ulli maar ook dit valt bij ons niet onder top entertainment. Ik ga nog aan een rosé, om mogelijk toch wat meer in de stemming te komen, die echt vreselijk slecht is en probeer later ook nog een glas rode wijn die net iets beter is maar die je zelf je gasten thuis toch niet voor zou durven te zetten. We haken uiteindelijk vrij snel af en ik lees nog een tijdje in de hut.

Dag 7 Zaterdag Andernach/Dusseldorf

De nachtrust is weer heel behoorlijk en we merken dat we voor het eerst wat moeite krijgen om de tijd door te komen. Partner is al die mensen om zich heen zat en ik merk dat ik het niet zo interessant vind om hetzelfde te zien als op de heenreis waar ik gisteren ook al last van had. Daarnaast is het weer ook niet top door de harde wind die er staat. We zitten nog wat op het dek tot we om tien uur in de lounge instructies over morgen krijgen. Het komt er vooral op neer dat we voor twaalf uur onze bagage in de gang moeten zetten en de hut eigenlijk niet meer mogen gebruiken, behalve om handbagage te laten staan. We varen net door Keulen waar we een fors verhaal over krijgen en we besluiten toch noch maar even het dek op te gaan waar het steeds harder lijkt te gaan waaien en steeds minder prettig wordt. Als we voor de lunch de handen nog even in de hut wassen, heeft de hutdienst een fraaie kikker gemaakt van wat handdoeken en een zonnebril van partner. De lunch is vandaag Indisch en een deel van het bedienend personeel heeft zich ook in Indische kledij gehesen. Ik laat de satésaus en gebakken rijst aan me voorbij gaan en neem naast de onvermijdelijke salade wel kipsaté die prima smaakt. Om me heen hoor ik over de andere zaken ook positieve berichten.

Vanmiddag staat na de lunch een rijtoer met een proeverij door Dusseldorf op het programma. Wij besluiten naar het Kunstpalast te gaan waar we wederom zo ongeveer naast liggen. Men blijkt naast de vaste collectie ook nog een grote tentoonstelling te hebben waar we geen zin in hebben, voor de collectie alleen betalen we € 10,= per persoon. We lopen uiteindelijk zo´n anderhalf uur rond en zijn blij dat we de tentoonstelling niet ook nog eens door moeten spitten. De collectie is leuk, een overzicht vanaf de dertiende eeuw tot nu. Uit het verre verleden hangt er een vreselijk slechte van Scorel maar ook mooi werk van Heemskerk, Bellini, de Zuburan en Rubens om er een paar te noemen. We komen heel veel Duits werk uit de negentiende eeuw van onbekende meesters tegen die wat ons betreft iets te fijn en strak geschilderd zijn en het blijkt dat er zelfs een soort Dusseldorfer school in dat genre heeft bestaan. Daarna komen de spannendere werken van mannen als Dix, Marc, Lieberman, Beckman, Macke, Lovinc, Slevogt en met name Kirchner aan bod. Ik zie ook voor het eerst een echte Feininger waar ik kort geleden een documentaire over heb gezien. Feininger was een Amerikaan die in Duitsland terecht kwam en tot de Bauhaus werd gerekend. Later is hij weer terug naar Amerika gegaan en schijnt zichzelf helemaal niet als een Bauhaus adept te hebben beschouwd en van mening te zijn geweest gewoon een geheel eigen stijl te hebben ontwikkeld. Ook bijzonder is een schilderij van Arthur Kampf met de titel “die letzte aussage” die een aanklacht tegen de armoede lijkt en mij wel aanspreekt tot ik het bijschrift lees en begrijp dat deze schilder al in een zeer vroeg stadium lid van de NSDAP is geworden en zelfs door Hitler aangewezen is als één van de belangrijkste schilders van het land en daardoor niet in het leger hoefde te dienen. Er staat wel fijntjes bij dat er na de oorlog niet veel meer van hem vernomen is. Vanuit nationaal belang komen we nog een tekening van Rembrandt, een stoel van Rietveld en een behoorlijke hoeveelheid glas in lood in één van de gevels van Torn Prikker tegen. Hierna verdwalen we in een moeras van moderne kunst wat hier en daar weer wat lastig te plaatsen is maar waar in ieder geval een Warhol en Vasarely als zodanig herkenbaar zijn. Er hangt wel een mooi strak doek van ene Klassen die enigszins aan Hopper doet denken en ons wel bevalt.

We eindigen buiten op het terras van het museumcafe waar we voor een Cola en een Cappuccino gaan. We sluiten af met de museumwinkel die niet geweldig is. Met tien minuutjes lopen zijn we terug op het schip waar partner de lounge in duikt voor wat tijd op internet en ik met een drankje op dek nog een tijd ga lezen. Als we voor het diner nog even samen in de hut zitten stellen we vast dat we eigenlijk een beetje gek worden van alle mensen om ons heen en we geen fatsoenlijke plek hebben om ons terug te trekken op deze boot. Mochten we ooit weer een riviercruise gaan maken dan moet de hut een stuk groter zijn met minimaal twee fatsoenlijk stoelen en wifi in de hut waarbij we nog steeds wel ook delen overdag willen varen en niet alleen ´s nachts.

Na een douche schuiven we aan voor het Captainsdiner waarbij het enige verschil is dat de kapitein voor het eerst met kapiteinsjasje aan mee eet en nog drie obligate zinnen tot ons spreekt. Het diner is redelijk en begint zoals eigenlijk altijd wel met een prima voorafje, in dit geval Carpaccio. De soep heeft de naam Ossestaartsoep maar is gewoon rundvleessoep die op zich niet slecht is maar zet dan ook gewoon op het menu. Het hoofgerecht is diamanthaas met wijnsaus, een wortel en een gepofte aardappel met zure room. Niet meteen slecht maar op de een of andere manier is het allemaal net niet af op dit bord. Na krijgen we nog een parade van het personeel en worden een paar ijstaarten met sterretjes binnen gesjouwd. De ijstaart is overgoten met een hele zoete room en op zich wel aardig. Ook blijken we allemaal een servethouder met het woord Horizon als cadeautje mee naar huis te krijgen, Bij ons ontaard dit geschenk in vier mensen aan tafel die vooral verzinnen hoe ze van dit geschenk af kunnen komen of er misschien iets anders mee kunnen.

We begrijpen tijdens het eten dat de excursie vanmiddag bepaald geen succes was. Men heeft meer in de file gestaan als mooie architectuur in de stad kunnen bekijken. De proeverij bestond uit een chocolade kugel, een potje mosterd en een proefflesje schnaps. Het viel aan het eind van de middag wel op dat er inderdaad een enorme file op de brug staat waar we naast liggen, wat te maken schijnt te hebben met de kermis aan de overkant van het water en schutterijen van dorpen uit de omgeving die kennelijk een defilé en presentatie hebben. Na het eten nog een flinke wandeling naar de Rheinkniebrucke langs de inmiddels wel bekende Rheinpromenade gemaakt waar het druk maar gezellig is en beduidend stiller als de herrie van afgelopen maandag en de kermis aan de overkant is vanavond wel in volle gang. Op de terugweg krijg ik nog wat regen over maar blijft de zon schijnen.